Π.Κ.
Κάτι το σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας. Όπου η Δανία του Σαίξπηρ στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι αυτό που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει τους «ναούς της γνώσης». Αξιοκρατία, ήθος, διαρκής αξιολόγηση ακαδημαϊκού έργου, συνεχής βελτίωση συνθηκών μάθησης, καλώς εννοούμενος ανταγωνισμός μεταξύ Σχολών.
Αντ’ αυτού έφθασε στα γραφεία μας το κείμενο που ακολουθεί. Διαβάστε το και τα συμπεράσματα δικά σας. Καθώς και η στεναχώρια που αναπόφευκτα θα προκληθεί από αυτά τα συμπεράσματα. Το κείμενο δεν αποκαλύπτει ούτε την Σχολή, ούτε και το ΑΕΙ στο οποίο συμβαίνουν τα καταγγελόμενα. Προφανώς οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ θα καταλάβουν περί τίνος πρόκειται. Θα επανέλθουμε.
“Έπεσε στην αντίληψή μας ότι τον Μάρτιο του 2022 δύο εκ των τεσσάρων Αντιπρυτάνεων του Ιδρύματος απεύθυναν επιστολή προς τον Πρύτανη με κοινοποίηση στη Σύγκλητο, στην οποία τίθενται σοβαρά θέματα δυσλειτουργίας του Πανεπιστημίου. Συγκεκριμένα, οι Αντιπρυτάνεις επισημαίνουν ότι δεν τηρούνται σύννομες διαδικασίες και γενικότερα ότι δεν ακολουθούνται δημοκρατικές διαδικασίες στον τρόπο διοίκησης, καθώς επίσης και ότι δεν χρήζουν δεοντολογικής αντιμετώπισης σημαντικά θέματα που αφορούν στη λειτουργία του Πανεπιστημίου.
Συγκεκριμένα, έχουν παρατηρηθεί σημαντικές παρατυπίες σε τομείς όπως η οικονομική διαχείριση, η χωροθέτηση Διοικητικών Υπηρεσιών και Ακαδημαϊκών Μονάδων, καθώς επίσης στο Διοικητικό Προσωπικό, και σε θέματα διαφάνειας, λογοδοσίας κλπ.
Ενδεικτικά, ιδιαίτερο προβληματισμό προκαλεί η αναφορά της επιστολής στη διεξαγωγή δημόσιων διαγωνισμών και στη σύναψη συμβάσεων με απευθείας αναθέσεις, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν με αδιαφανείς διαδικασίες και οι οποίες αθροίζουν εκατομμύρια ευρώ. Επίσης, σχετικά δημοσιεύματα έχουν αναδείξει συγκεκριμένες περιπτώσεις αναδόχων που εγείρουν ερωτήματα σε ό,τι αφορά στην εύνομη διαχείριση δημοσίου χρήματος.
Επιπλέον, επισημαίνεται ότι η λειτουργία των ακαδημαϊκών οργάνων με συνθήκες αδιαφάνειας και χωρίς να ακολουθούνται οι αρχές της ακαδημαϊκής δεοντολογίας, όπως η έγκριση προειλημμένων από τον πρύτανη αποφάσεων, χωρίς σε αρκετές περιπτώσεις να προηγείται συζήτηση στα αρμόδια όργανα, αποτελεί άλλο τρανταχτό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο ασκείται η διοίκηση από τον Πρύτανη. Στο ίδιο πλαίσιο έχει αναδειχθεί η ανυπαρξία συλλογικών αποφάσεων για το χωροταξικό σχεδιασμό του Ιδρύματος και η διάθεση χώρων κατά το δοκούν, την ίδια ώρα που δαπανώνται τεράστια χρηματικά ποσά για κατασκευή νέων υποδομών.
Και προς επίρρωση των ανωτέρω, διαπιστώσαμε ότι ο Πρύτανης κινούμενος στο ίδιο μήκος κύματος, εγκαινίασε αιφνιδιαστικά την προεκλογική περίοδο για τις εκλογές Συμβουλίου Διοίκησης, δρώντας τουλάχιστον αντιδεοντολογικά και αντιακαδημαϊκά (αν όχι και παράτυπα) εκμεταλλευόμενος τη θέση του, μετατρέποντας ουσιαστικά μια εκδήλωση των Πρυτανικών Αρχών, όπως η κοπή της πίτας, σε προεκλογική του εκστρατεία κατά την οποία ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του και του σχήματός του όπως το χαρακτήρισε παραβιάζοντας προφανώς κάθε αρχή ισονομίας και ισότιμης αντιμετώπισης των μελών της Ακαδημαϊκής κοινότητας προς όφελός του.”
