Τουλάχιστον τρείς φορές σε ισάριθμα άρθρα, ο Υφυπουργός Ενέργειας στην κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη έχει αναφερθεί σε «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου», αρνούμενος να υιοθετήσει την πάγια ονομασία «Κατεχόμενα», η οποία χρησιμοποιείται επίσημα μετά την Εισβολή του 1974.
Είναι προφανές πως ο νεοδιορισμένος Υφυπουργός δεν έχει υποπέσει σε αυτό το ατόπημα κατά λάθος. Πρόκειται για πάγια θέση του, όταν τουλάχιστον αναφέρεται γραπτώς στις αναλύσεις του σε διεθνή Fora, όπως στο CENTER OF STRATEGIC & INTERNATIONAL STUDIES (CSIS). Διότι ο κ. Τσάφος αναλώνεται εδώ και πολλά χρόνια σε αρθογραφία περί γεωπολιτικών και γεωοικονομικών εκκρεμοτήτων στην Ανατολική Μεσόγειο. Κυρίως όσον αφορά τα ενεργειακά. Με λίγα λόγια ο κ. Τσάφος θέλει να φαίνεται ως αξιόπιστος στρατηγικός αναλυτής σε ζητήματα κοιτασμάτων, αγωγών, Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών και τελικά εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων. Ως τέτοιος τουλάχιστον πλασάρεται. Αν κανείς ανατρέξει στην αρθογραφία του θα διαπιστώσει την άοκνη προσπάθειά του να εδραιωθεί ως διεθνής αναλυτής περί στρατηγικών ζητημάτων, και μάλιστα σε ζητήματα υψηλής έντασης.
Εκεί είναι ακριβώς που τα πράγματα σκαλώνουν. Διότι ένας τέτοιος άνθρωπος, με τέτοιες φιλοδοξίες, θα έπρεπε προφανώς να είναι προσεκτικότερος στη διατύπωση θέσεων και διακριτικότερος στη χρήση των όρων γεωπολιτικού περιεχομένου.
Αλλοίμονο όμως. Ο κ. Τσάφος εξ αρχής παραδίδεται στις απαιτήσεις των εκδοτών και προϊσταμένων του. Υιοθετεί το δικό τους langage . Είναι ηλίου φαεινότερο πως οι διεθνείς κύκλοι περί των ενεργειακών αποφεύγουν ορολογίες με ιδεολογικό- ιστορικό- συναισθηματικό περιεχόμενο. Αντιθέτως. Ο όρος “Τουρκική Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου”, αν και δεν αναγνωρίζεται από κανέναν εκτός Αγκύρας, εν τούτοις είναι ψυχρός, γεωγραφικός, πολιτικοστρατιωτικός. Ο όρος «Κατεχόμενα» εμπεριέχει την ιστορία, το πάθος, το θρήνο, το πένθος και τελικά την ελπίδα.
Ο Νίκος Τσάφος θέλει να αγνοεί τα παραπάνω στο όνομα του ανώδυνου Τεχνοκρατισμού που ισοπεδώνει την ιστορική συνείδηση και «διευκολύνει» τη συζήτηση περί τελικής λύσης. Δηλαδή τη «συνεργασία» βλέπε την μοιρασιά, δηλαδή τη «Συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και στις θάλασσες της Κύπρου» διότι, όπως θέλουν να πιστεύουν, αυτό απαιτούν οι καιροί.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Επιχειρεί να διογκώσει τεχνητά τον πολιτικό του χρόνο (αυτόν που εναπομένει) και στην κρίση πανικού του γίνεται επιπόλαιος. Αυτό του προσάπτουν οι δικοί του οι οποίοι παρακολουθούν την πορεία του από την υπόθεση των Υποκλοπών και μετά. Κάποιοι άλλοι ωστόσο βλέπουν άλλα είδωλα στον πολιτικό καθρέπτη. Παρατηρούν πώς ο κ. Μητσοτάκης επιλέγει άτομα τα οποία δυνητικά θα μπορούσαν να διαχειριστούν ζητήματα των ελληνοτουρκικών εκκρεμοτήτων με στόχο την «φιλική διεκπεραίωση» των προβλημάτων.
Την τάση αυτή την έχουν διαγνώσει ισχυροί παράγοντες εντός και εκτός Ελλάδας και πάντως σε χώρες που εμπλέκονται άμεσα στα ζητήματα της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου, στο Συριακό ζήτημα, στις σχέσεις Ανατολής Δύσης στο χώρο της Μέσης και Εγγύς Ανατολής.
Αυτοί οι παράγοντες, ξεκάθαρα πλέον διερωτώνται, αν στην αμέσως επόμενη φάση διαχείρισης της κρίσης στην περιοχή μας (και λίγο παρακάτω), το σημερινό Team των Αθηνών, θα διαθέτει τα απαιτούμενα ατού για να φέρει σε πέρας τη δουλειά. Όπου «Δουλειά» εννοούμε τη στήριξη της Νέας Τάξης Πραγμάτων στη γειτονιά μας χωρίς το μαστίγιο, το ραβδί και το καρότο του άλλοτε κραταιού Ταγίπ Ερντογάν.
Σε αυτήν την περίοδο, η οποία μόλις αρχίζει, άτομα σαν τον Νίκο Τσάφο όχι μόνον δεν ταιριάζουν σε θέσεις διαχείρισης των επερχόμενων κρίσεων αλλά και δεν θα είναι σε θέση να αντιληφθούν τα επερχόμενα. Όπως πιθανώς και ο πολιτικός προϊστάμενός του. Εκεί ακριβώς έγκειται το πρόβλημα. Ο Νίκος Τσάφος ανήκει σε εκείνην την ομάδα η οποία καλείται να διαχειριστεί το ατυχές και ενδοτικό παρελθόν και όχι το μέλλον στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπως επιχείρησε (και απέτυχε) ο σημερινός πρωθυπουργός.
