ΠΚ
Κάτι σάπιο οσμίζομαι στο Βασίλειον της Βασιλίσσης Σοφίας. Ο αξιότιμος Αντώνιος Διαματάρης, όστις υπέβαλε (;) την παραίτησή του στον πρωθυπουργό, η οποία κατέστη ασθμαίνως αποδεκτή, ισχυριζόταν από τα τέλη του θέρους πως στις 12 Δεκεμβρίου θα είχε αποχωρήσει από το ΥΠΕΞ. Δηλαδή ο Υφυπουργός από τα τέλη Αυγούστου ήξερε πως η θητεία του θα ήταν σύντομη και έδινε στους υφισταμένους και συνεργάτες του και την καταληκτική ημερομηνία. Προφανώς, κάποιο άλλο τέλος υφυπουργικής καριέρας είχε στο μυαλό του. Ο κ. Διαματάρης ποτέ (αν και το απαγορεύει ο νόμος και η τάξις) δεν είχε εγκαταλείψει τις εταιρείες του στις ΗΠΑ.
Τι είχε, λοιπόν, στο μυαλό του; Τι και ποιους εξυπηρετούσε μία σύντομη θητεία του στο ΥΠΕΞ και στον χώρο του Απόδημου Ελληνισμού, χώρος ο οποίος ήταν ανέκαθεν ο «μεγάλος ασθενής» του μικροσυστήματος του Υπουργείου Εξωτερικών;
Τελικά, «του έσκασε στα χέρια», όπως δήλωνε το πρωί της Πέμπτης ένας πολύ καλά πληροφορημένος παράγων, ο οποίος κινείται διακριτικά μεταξύ της «Μεγάλης Πρεσβείας» και του «Τριγώνου των Βερμούδων» στο αθηναϊκό κέντρο. Αποπέμφθηκε καθ΄ οδόν προς την Αυστραλία. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε και ο τελευταίος. Άλλωστε, όπως φαίνεται, είχε να απολογηθεί ή να εξομολογηθεί για πολλές «αμαρτίες» και «κακές παρέες». Σαν τον Τάσο τον Φιλιππάκο επί παραδείγματι (σκάνδαλο ΕΑΒ) αλλά και άλλους.
Ο κ. Διαματάρης έκανε τα πάντα για να στείλει στο σπίτι του τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα, αλλά τελικά είναι αυτός που αναγκάστηκε να πάει σπίτι του νωρίς. Η εκδίκηση, βλέπετε, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.
