ΠΚ
Κόμποι ιδρώτα σχηματίστηκαν στο μέτωπό μου. Αισθάνθηκα μία αλλόκοτη πίεση στο στήθος. Εικόνες αγριότητας πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου. Ο τρόμος κυριάρχησε μέσα μου. «Η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει Αργεντινή νούμερο 2» είπε ο Κώστας Χατζηδάκης. Ναι, το είπε. Το διάβασα ως πρώτη είδηση στην ιστοσελίδα του έγκυρου «ΣΚΑΪ». Πανικός.
Έκανα δεύτερες σκέψεις στη συνέχεια. Αναρωτήθηκα για το «σμήνος» των inside information τις οποίες γνωρίζει ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Πληροφορίες στις οποίες εγώ, ο κοινός θνητός, δεν έχω πρόσβαση. Κάτι θα ξέρει, σκέφτηκα, αλλά και πάλι. Αυτή η δήλωση μου προκαλούσε μία απροσδιόριστη μετατραυματική διαταραχή.
Αναλογίστηκα πως μεταξύ Αργεντινής και Ελλάδας υπάρχει μία μεγάλη απόσταση. Κατ’ αρχάς είναι αυτός ο ωκεανός που μας χωρίζει. Είναι και η Ιστορία. Είναι οι Ίνκας και οι άλλοι, μετά οι Ισπανοί, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί που εποίκησαν τη χώρα. Είναι ο Καθολικισμός. Είναι οι βακέρος και οι Πάμπας. Είναι το βοδινό, το Μπουένος Άιρες και κυρίως το Τάνγκο. Όλα αυτά είναι τόσο διαφορετικά, αλλά πού ξέρεις; Στην οικονομία μπορεί οι διαφορές να απαλείφονται. Άλλωστε, ποιος αμφισβητεί τη σοφία του Κωστή του Χατζηδάκη.
Μετά σκέφτηκα πως στην Ελλάδα, το 2010, το 2011, ποτέ δεν είδαμε πολίτες να εισβάλουν σε τράπεζες, να σέρνουν έξω τους υπαλλήλους, να τους κόβουν τα χέρια ή τα πόδια και να τα κρεμάνε στα δένδρα των κεντρικών λεωφόρων. Δεν είδαμε ολόκληρη κυβέρνηση να παίρνει το ελικόπτερο για να το σκάσει στο γειτονικό Μοντεβιντέο (στα Τίρανα δηλαδή ή τα Σκόπια). Όχι. Η Αργεντινή δεν ήταν ποτέ μέλος της Ευρωζώνης ή της Ε.Ε. Δεν ανήκε σε έναν μηχανισμό προστασίας δηλαδή. Έψαξα και το ενδεχόμενο η Αργεντινή να είχε ως εθνικό νόμισμα το ευρώ, αλλά όλοι με διαβεβαίωσαν πως ποτέ δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ρώτησα αν το σύνολο της δανειοδότησης της Αργεντινής κατά την πρώτη κρίση ήταν όσο και της Ελλάδας και με κοίταξαν με μισό μάτι. Η Ελλάδα έλαβε δανειοδοτική βοήθεια που καμία άλλη χώρα του Πλανήτη δεν έχει πάρει ποτέ, μου είπαν κοιτάζοντάς με με καταφρόνια.
Πήρα το θάρρος και ρώτησα έναν από τους σύγχρονους σοφούς της Αθήνας. «Για πες μου, ρε κουμπάρε» του είπα. «Τι κοινό υπάρχει μεταξύ της Αργεντινής και της Ελλάδας;».
«Κανένα» απάντησε. «Υπάρχει, ωστόσο, στην Ελλάδα κάτι που δυνητικά θα μπορούσε να παραπέμψει σε συνθήκες Αργεντινής».
«Ποιο είναι αυτό το κάτι;».
«Η λέσχη της δραχμής. Όλοι εκείνοι που πάλεψαν να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, να υιοθετηθεί η δραχμή, ώστε οι εκατό κρατικοδίαιτοι, παχύσαρκοι, με καταθέσεις στο εξωτερικό, να αγοράσουν τη χώρα κοψοχρονιά» απάντησε ο «σοφός» των Αθηνών.
Ρε… μπας και ο Κωστής ο Χατζηδάκης; Δεν μπορώ να το πιστέψω, μονολόγησα. Ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας εραστής μίας υποτιμημένης δραχμής; Με τίποτε. Κάτι με έτρωγε όμως.
