Είχαν αναθαρρήσει εκεί στην Νέα Δημοκρατία με την υπόθεση Παυλίδη. Η χλιαρή στάση της Αντιπολίτευσης και τα νομικά κενά στην δικογραφία, όπως ισχυρίζονταν διάφοροι κοινοβουλευτικοί όλων των πτερύγων, προϊδέαζαν για την τελική αθώωση του βουλευτή και ούτε γάτα ούτε ζημιά στην κυβερνητική πλειοψηφία.
Η ανακούφιση έδωσε την θέση της στον πανικό, όταν κτύπησε ο «δαίμων του Αλιφέρη». Ο Δήμαρχος Τήλου γνωρίζει πώς να «πιάνει τον Ταύρο από τα κέρατα» και έχει αποδείξει πως δεν πτοείται από τους ισχύοντες συσχετισμούς δυνάμεων. Η Δεύτερη δικογραφία με κατηγορίες κατά Παυλίδη, που βασίζονται στις καταγγελίες του Δημάρχου Τήλου, έρχεται πλέον να επιβαρύνει τόσο την ίδια την υπόθεση στην Προανακριτική όσο και το πολιτικό κλίμα στην Ρηγίλλης.
Τα περί συνομωσίας και άλλα ευτράπελα, που διοχετεύονται από τον ίδιο τον βουλευτή Δωδεκανήσου, αποδεικνύουν πως η επιχειρηματολογία προσφεύγει, λόγω ελλείμματος, στην γραφικότητα της συνωμοσιολογίας, που είναι και το ίστατο ανάχωμα της άμυνας των πολιτικών όταν ο κλοιός σφίγγει.
Άλλο πράγμα να καταθέτει ο εφοπλιστής Φ. Μανούσης, που στο κάτω κάτω θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι υπεραμύνεται των δικών του επιχειρηματικών συμφερόντων, και άλλο να καταθέτει ο κ. Αλιφέρης.
