Του Πολύβιου Κανέ
Χύθηκε πολύ μελάνι (ψηφιακό έστω) για την περίφημη «απόσυρση». Άλλα τόσα ειπώθηκαν για την προσωπικότητά του. Ευγενείς παρατηρητές περιγράφουν την θητεία του στην μαχόμενη κοινοβουλευτική πολιτική ως «μία τεράστια αντίφαση». Κάποιοι, ευγενείς επίσης, επικαλούνται τον βετεράνο Στέφανο Μάνο, ο οποίος με μία κουβέντα κλείνει επί της ουσίας την συζήτηση. «Δεν τον ενδιέφερε η πραγματικότητα», δηλώνει ο παλαίμαχος πολιτικός, δίνοντας το πολιτικό στίγμα του ανθρώπου που κλήθηκε να κυβερνήσει για να μεταρρυθμίσει το Κράτος και την πολιτική ζωή του τόπου. Τελικά, όπως επισημαίνει ευστόχως ο καθηγητής Στάθης Καλύβας, παρέδωσε ένα κράτος υπερχρεωμένο, εξευτελισμένο και ξεχαρβαλωμένο. Πως εξηγούνται όλα αυτά με τα δεδομένα πολιτικού θεάματος;
Επί 14 χρόνια παρέμεινε άφωνος. Επί πεντέμισι χρόνια ως πρωθυπουργός παρέμενε άπρακτος. Λειτούργησε όσο χρειαζόταν για να διασφαλίσει με σαδιστική ακρίβεια πως ο (ντε και καλά) νεωτερικός ριζοσπαστικός νεολαϊκισμός του θα έριχνε την ελληνική οικονομία στα βράχια. Ως νέος πολιτευτής κινήθηκε με ασφάλεια και πάντα διακριτικά στη σκιά του θείου του, διασφαλίζοντας μία ιδιότυπη ασυλία δυναστικού τύπου. Καμία πολιτική παρέμβασή του, καμία πολιτική εκτίμηση στην οποία προέβη, κανένα συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε, δεν προκάλεσαν πολιτικό σεισμό. Παρά μόνον τον ακατάσχετο γέλωτα, όπως τότε στο περίφημο σουβλατζίδικο με την αναφορά στους «Νταβατζήδες». Άλλος ένας τζάμπα μάγκας.
Το λήμμα «νεποτισμός» στην Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια Μνήμης (αν υπήρχε), στην ελληνική έκδοση, συνοδεύεται από την φωτογραφία του Θείου του, του άλλου θείου του, την δική του και του εξαδέλφου του.
Αφότου ανέλαβε πρωθυπουργός ανέθεσε την Εξωτερική Πολιτική της χώρας στον Πέτρο Μολυβιάτη, την Οικονομία στον Γιώργο Αλογοσκούφη, (αργότερα δε στον περίφημο «Πετούγια»)*. Το τρις εξαμαρτείν.
Δεν ασχολήθηκε σοβαρά με κάτι. Εκτός από την διασφάλιση εσαεί της πολιτικής ασυλίας του.
Πέταξε λευκή πετσέτα στο καναβάτσο όταν κατάλαβε πως το καράβι εξόκειλε. Δεν πάλεψε ποτέ και για τίποτε εκτός από το να διατηρήσει γύρω του μία ασφαλή, γυάλινη και αποστειρωμένη θωράκιση.
Προσπάθησε με νύχια και με δόντια να διασφαλίσει ότι η πορεία του θα ήταν απόλυτα ασφαλής και περιχαρακωμένη.
Η πολιτική του παρουσία ήταν η επιτομή του αδιάφορου, του άνευρου, του ανώδυνου, του «συντηρητικά comme il faut».
Προσπάθησε δια της μεθόδου των διαρροών να πείσει πως έπεσε θύμα των ξένων μυστικών υπηρεσιών και πως τον έσωσαν οι Ρώσοι. Εφευρέθηκε μέχρι και ολόκληρο κατασκοπευτικό σενάριο με την επωνυμία «Σχέδιο Πυθία». Γέλασε και το χείλος του τελευταίου πικραμένου μυστικού πράκτορα που υπηρετούσε τότε στην Αθήνα.
Έθεσε «βέτο» στο Βουκουρέστι, αν και διέθετε τα προσόντα να κατανοήσει πως αν έλυνε το «Μακεδονικό» τότε, θα το έκανε με καλύτερους όρους από εκείνους που ίσχυσαν στην Συμφωνία των Πρεσπών.
Τελικά κατέδειξε πως μόνον αν κάποιος διαθέτει το προσόν να εκπροσωπεί το «τίποτε» μπορεί να διεκδικήσει το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας στην βαλκανικού τύπου Κολομβία της Χερσονήσου του Αίμου.
Διότι τελικά όλο το «πολιτικό δράμα» περί αποχώρησης από τον πολιτικό βίο είναι μόνον στάχτη στα μάτια προκειμένου να δρομολογηθεί η από κοινού πρόταση Μητσοτάκη – Τσίπρα της υποψηφιότητας του για το προεδρικό αξίωμα.
Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Αν λοιπόν δηλώσεις εξαρχής, με στόμφο και πειστικό ύφος, πως «είμαι ένα λαμπρό τίποτε», τότε καταλήγεις σίγουρα στο Προεδρικό Μέγαρο. Μπορεί και να γίνεις Δήμαρχος Αθηναίων ή ακόμη και Επίτροπος στην Κομισιόν. Άσε που μπορεί και να αναλάβεις πρωθυπουργός για ένα φεγγάρι. Σε οποιαδήποτε περίπτωση θα προσκληθείς ως επίτιμο μέλος στη «Λέσχη των χαμένων Πολιτικών της Μεταπολιτικής», όπου επίτιμος πρόεδρος είναι βεβαίως ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Αυτή είναι άλλωστε η κρυφή γοητεία της χώρας της φαιδράς πορτοκαλέας.
ΥΓ. Περί Μεταπολιτικής: Επειδή εσχάτως βρίσκεται σε εξέλιξη δημόσιος διάλογος περί νέας, μεταφυσικού χαρακτήρα, θεωρίας που αναφέρεται στο «Βασίλειο της Μεταπολιτικής» με πρωτοβουλία μάλιστα του Ευάγγελου Βενιζέλου εξηγούμε (αι):
Μεταπολιτική ή κατάσταση συμπαντικής νιρβάνα σε μεγάλων διαστάσεων κολυμβήθρα με ρευστό – χυλώδες πλάσμα όπου αιωρούνται κολυμπώντας συνταξιοδοτημένοι Πολιτικοί. Επικοινωνούν μεταξύ τους μόνον με νοήματα, βλέμματα και μορφασμούς αφού δεν υπάρχει δυνατότητα μετάδοσης ήχου, ούτε αιωρούνται μικροσωματίδια που μεταφέρουν οσμή, είτε μόρια που θα προκαλούσαν την αίσθηση της γεύσης. Πρόκειται για το τελικό στάδιο απενεργοποίησης των νευρώνων.
*Γιάννης Παπαθανασίου
