Αχ, πού ’σαι, Νιόνιο, που ’λεγες, πως θα γινόσουν άλλος,
τού Κούλη πια κατήντησες υπέρμαχος μεγάλος.
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
Κάποτε, θέλοντας να έδινα το «Φιλί τής Ζωής» σε έναν έρωτα που έπνεε τα λοίσθια,
κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, όντας πιτσιρικάς,
θέλοντας να προσέφερα στον Έρωτα την Αθανασία που ενυπάρχει στο Μέλλον,
είχα μετατρέψει το επίρρημα «Κάποτε» σε έσχατη ελπίδα ενάντια στη Ματαιότητα
και είχα βρει καταφύγιο στην Ποίηση,
διοχετεύοντας τη -συναισθηματικής αφετηρίας- έμπνευσή μου στη Λυρικότητα:
«Το Κάποτε είναι το “Ποτέ” των Ρομαντικών.»!
Συγκλονιστική λέξη το «Κάποτε»,
ιδίως αν -μαζί με την αδιαμφισβήτητη λογοτεχνικότητά της- συνυπολογίσουμε την αμφίχρονη σημασία της.
Άλλοτε, το Κάποτε ταξιδεύει στο Μέλλον, άλλοτε το Κάποτε ταξιδεύει στο Παρελθόν.
Η Πεπερασμένη Ζωή, ο Χρόνος που κυλάει, τα Χρόνια που περνούν,
αυξάνουν γεωμετρικώς το Παρελθοντικό Κάποτε
και μειώνουν γεωμετρικώς το Μελλοντικό Κάποτε.
Κάποτε, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο πάλαι ποτέ λατρεμένος «Νιόνιος»,
ήταν εμβληματική μορφή τής Τέχνης και τής Αριστεράς.
Κάποτε…
…
Η Αριστερά έχει συντριπτικό πλεονέκτημα έναντι τής Δεξιάς στη Θεωρία.
Η Δεξιά έχει συντριπτικό πλεονέκτημα έναντι τής Αριστεράς στην Πράξη.
Γιατί συμβαίνει ετούτη η εκκωφαντική διαφοροποίηση δυναμικής;
Διότι δεν χρειάζεται η παραμικρή προσπάθεια για να γίνεις Δεξιός,
καθώς φροντίζει περί τούτου η φασιστική υπόσταση που ζει μέσα μας
και καλείται μονολεκτικώς με την πρωτεύουσα αντωνυμία «Εγώ».
Αντιθέτως, η Αριστερά είναι μία διαρκής αυταπάρνηση,
είναι μία ισόβια μάχη με τα προσωπικά συμφέροντά μας
και με τις κάθε λογής προκλήσεις που εμφανίζονται μπροστά μας·
«Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία.»,
έλεγε υπέροχα το 1824 ο Ανδρέας Κάλβος στο ποίημά του «Περί Σάμου»,
περιγράφοντας την άκρως απαιτητική συνθήκη που πρέπει να φέρουμε εις πέρας
προκειμένου να μην είμαστε δούλοι τού εαυτού μας
(αν είσαι δούλος τού εαυτού σου,
ανοίγεις διάπλατα την πόρτα και στις εξωγενείς επιρροές που σκλαβώνουν τη ζωή σου).
Διόλου τυχαία, η Αριστερά υπερέχει στις νεαρές ηλικίες,
ακριβώς επειδή τα παιδιά λειτουργούν με το Ένστικτο.
Διόλου τυχαία, η Δεξιά υπερέχει στις μεγάλες ηλικίες,
ακριβώς επειδή οι ενήλικοι-μεσήλικοι-ηλικιωμένοι λειτουργούν με τα Ένστικτα
(μιλάμε για εκπληκτικό -έως και πρωτοφανές- γλωσσικό φαινόμενο,
ο Ενικός να έχει χαώδη νοηματική διαφορά από τον Πληθυντικό).
Διόλου τυχαία, λοιπόν,
είναι πολύ πιο εύκολο ένας Αριστερός να καταλήξει εν τέλει Δεξιός,
παρά ένας Δεξιός να καταλήξει εν τέλει Αριστερός.
Αυτή είναι η φυσική ροή τού «Εγώ»,
αυτή είναι -ενίοτε- η εκδίκησή μας για τη ζωή που αφήσαμε πίσω μας,
αυτή είναι -ενίοτε- η εκδίκηση που επιφυλάσσουμε προς τα παιδιά
επειδή τολμούν να έχουν όλην τη Ζωή μπροστά τους
και δεν έχουν καν στη σκέψη τους τη Μέτρηση,
ενώ εμείς βρισκόμαστε ήδη χωμένοι βαθιά στην (όποια) Αντίστροφη Μέτρηση.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν ημπόρεσε να πάει κόντρα στον Κανόνα
και από νωρίς κατήντησε προδότης των έξοχων δημιουργιών του.
Ο πάλαι ποτέ «Νιόνιος» επρόδωσε -μεταξύ άλλων- τον μνημειώδη στίχο
«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς, τα ξέρουν όλα.».
…
57 νεκροί.
Κατά έναν συγκλονιστικόν τρόπο,
ο τραγικός απολογισμός των Τεμπών έχει συνυφασθεί στο Συλλογικό Θυμικό με «57 παιδιά»·
ακόμα κι οι ενήλικοι, ακόμα κι οι μεσήλικοι, ακόμα κι οι ηλικιωμένοι,
όλοι οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους στο σημαδιακό σιδηροδρομικό δυστύχημα,
προσδιορίζονται ως «παιδιά».
Είναι να μη σού έρχονται δάκρυα στα μάτια;
Οι πρόσφατες περιβόητες δηλώσεις τού Σαββόπουλου είναι αποτρόπαιες ύβρεις
προς αυτά τα 57 παιδιά όλων των ηλικιών και προς τις οικογένειες των θυμάτων.
Προσωπικώς, δεν είμαι μονολιθικός και παρωπιδικός, ούτε πρεσβεύω το αξίωμα ότι
«Κάθε Αριστερός είναι a priori καλός, ικανός και άξιος άνθρωπος,
ενώ κάθε Δεξιός είναι a priori κακός, ανίκανος και ανάξιος άνθρωπος.»
(τρανή απόδειξη αποτελεί το πόνημά μου με τίτλο «Πρωθυπουργέ Νίκο Δένδια, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!»
https://www.zougla.gr/parapolitiki/article/pro8ipourge-niko-dendia-sigxaritiria),
αλλά εν προκειμένω ουδέποτε θα συγχωρήσω τον Σαββόπουλο
για την ανάλγητη στάση του και για τα αναίσθητα λόγια που εξεστόμισε,
ξεπλένοντας -εμμέσως πλην σαφώς- τούς πολιτικούς αυτουργούς τής Τραγωδίας των Τεμπών:
«Εγώ ελπίζω σε μία αυτοδυναμία τής “Νέας Δημοκρατίας”.
Πρέπει να πω ότι σέβομαι όλα τα κόμματα τού Δημοκρατικού Τόξου.
Κάποια απ’ αυτά τα κόμματα μιας υποτιθέμενης προοδευτικής συνεργασίας,
παρακολουθώ να διατηρούν ένα παλιό είδος φοιτητικής ξενοιασιάς
και μια υπερβολική και αδικαιολόγητη -εντελώς- αυτοπεποίθηση,
η οποία μπορεί να αποβεί πάρα πολύ επικίνδυνη
γιατί τα πράγματα πια είναι πάρα πολύ δύσκολα.
Οι εποχές έχουν αλλάξει…».
Διονύση Σαββόπουλε,
ντράπηκε και η Ντροπή με τα λόγια σου, ντράπηκε και η Ντροπή με ’σένα.
Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι τα χαρακτηριστικά που προσδίδεις
στην -«υποτιθέμενη», όπως την αποκαλείς- προοδευτική συνεργασία,
ακόμη κι αν δεχθούμε ότι υφίστανται
η «φοιτητική ξενοιασιά» και η υπερβολική κι εντελώς αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση
που δύνανται να καταστούν πάρα πολύ επικίνδυνες για τη χώρα,
παρακάμπτεις με εκκωφαντική αναλγησία
πως ο μέχρι πρότινος υπουργός Μεταφορών και Υποδομών
κατεκεραύνωνε από το Βήμα τής Βουλής τούς πολιτικούς αντιπάλους του
και διετυμπάνιζε μετ’ επιτάσεως ότι
«Είναι ντροπή και ντρέπομαι που θέτετε θέματα ασφαλείας.
Και θα ήθελα να ανακαλέσετε αμέσως.
Είναι ντροπή.
Διασφαλίζουμε την ασφάλεια.
Διασφαλίζουμε την ασφάλεια.».
Διονύση Σαββόπουλε,
αυτή η αδιαπραγμάτευτη δήλωση δεν απεδείχθη εγκληματική «φοιτητική ξενοιασιά»;
Διονύση Σαββόπουλε,
αυτή η αδιαπραγμάτευτη δήλωση δεν εξέπεμπε υπερβολική κι εντελώς αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση;
Διονύση Σαββόπουλε,
η εν λόγω αυτοπεποίθηση δεν απεδείχθη πάρα πολύ επικίνδυνη;
Θλιβερέ προδότη των στίχων σου, θλιβερέ Διονύση Σαββόπουλε,
πώς να κρυφτείς απ’ τα 57 παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς, (μέσω των πενθουσών οικογενειών τους) σε ξέρουν όλον.
…
Διονύση Σαββόπουλε,
στο μόνο που θα συμφωνήσω μαζί σου,
είναι η αποστροφή όπου λες ότι «Οι εποχές έχουν αλλάξει…».
Ναι, έχουν αλλάξει, και αποδομούν τα «τοτέμ» σαν και τού λόγου σου.
Για πάμε να δούμε μαζί ορισμένες στιγμές από το συνεχώς διαστελλόμενο «κάποτέ» σου,
καθώς το «κάποτε» που υπάρχει μπροστά σου συστέλλεται διαρκώς
και συνάμα σού αφαιρεί την όποια συστολή σου.
Κατά την περίοδο 1986-87
κάνεις στη Δημόσια Τηλεόραση την εκπομπή με τίτλο «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι».
Τότε είναι που επιδίδεσαι σε αισχρή γκετοποίηση εις βάρος τού μέγιστου Μάνου Χατζιδάκι,
χλευάζοντάς τον για το χαρακτηριστικό ιδίωμα που είχε στην ομιλία του
και συγκεκριμένα στην εκφορά τού γράμματος «ρο».
Παίρνεις «πληρωμένη απάντηση».
Εκείνο το διάστημα διαμείβεται και ο διάλογός σου με τον σημαντικό ποιητή Νίκο Γκάτσο,
όπου ο υφέρπων οπορτουνισμός σου λαμβάνει επίσης «πληρωμένη απάντηση».
Παρακάμπτω τη χρονική αλληλουχία των πραγμάτων
(θα δούμε στη συνέχεια το μνημειώδες συμβάν που έλαβε χώρα το 1992)
και έρχομαι στις 18 Μαΐου 2011.
Το «Κίνημα των Αγανακτισμένων» βρίσκεται στην κορύφωσή του,
οι μαζικές διαδηλώσεις στην Αθήνα -και ανά το Πανελλήνιο- είναι καθημερινό φαινόμενο,
η συμμετοχή σου σε εκπομπή που διοργανώνουν από κοινού πασίγνωστοι ραδιοφωνικοί σταθμοί
εξελίσσεται σε δυστοπική παραφωνία και σε φασίζον παραλήρημα.
Ναι, εσύ ο πάλαι ποτέ Αριστερός,
έχεις φτάσει πια στο απόπατο σημείο να διατείνεσαι
ότι πρέπει να κηρυχθεί η Πρωτεύουσα σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης»
και να καθαρθεί το κέντρο τής πόλης από τούς τοξικομανείς κι από τούς μετανάστες
με μεταφορά τους -άκουσον, άκουσον- σε… αραιοκατοικημένα νησιά.
Κάτι «αραιοκατοικημένα νησιά» όπως η Μακρόνησος, η Γυάρος και τα άλλα «Θανατονήσια»,
τα έχεις ακουστά άραγε ή μήπως δραπέτευσαν από τη μνήμη σου λόγω τής βιολογικής φθοράς;
Φτάνουμε στις 30 Νοεμβρίου 2018,
όταν φροντίζεις να εμπλουτίσεις το «Παλμαρέ τής Ξευτίλας» με σεξιστική εσάνς χειρίστης αισθητικής.
Είναι η πρεμιέρα τού προγράμματός σου στο «Άλσος», στο Πεδίον τού Άρεως,
και -στερεμένος επί δεκαετίες από ιδέες-
αποφασίζεις να κάνεις μία παντελώς κακόγουστη έκπληξη στους θαμώνες σου.
Δύο χορευτές, ένας άντρας και μία γυναίκα,
εισβάλλουν στο μαγαζί ντυμένοι (σαν) αστυνομικοί,
και αφού πρώτα καμώνονται ότι θα σε συλλάβουν,
στη συνέχεια απεκδύονται των ιματίων τους και ακολουθεί στριπ-τιζ.
Το θέαμα που παρουσιάζεις είναι επιεικώς θλιβερό,
η εξαιρετική και κοινωνικώς ηθογραφική ρήση «Γηράσκω αεί αναθεωρών…» τού Μανόλη Αναγνωστάκη,
εδώ βρίσκει την αποκρουστική διασκευή της: «Γηράσκω αεί σιελορροών…».
