ΠΚ
Είναι τόσο αποκρουστικά κουραστικό και εφιαλτικά ενοχλητικό να ακούς και να διαβάζεις ύμνους για τον Μίκη Θεοδωράκη από εκείνους -ανθρώπους, θεσμούς και μηχανισμούς- που πρωτοστάτησαν στους διωγμούς, τα βασανιστήρια και τις εκτοπίσεις που υπέστη. Είναι ιστορικά γελοίο να βλέπεις καραμπινάτους δεξιούς, κομμουνιστοφάγους, να τραγουδούν το «Άξιον Εστί» και να μουρμουρίζουν, γιατί δεν το ξέρουν και καλά: «Ήταν πρωί του Αυγούστου….» και άλλα τέτοια κωμικοτραγικά, λες και η Μνήμη ξαφνικά εξαφανίστηκε. Σίγησε.
Είναι τόσο αντιαισθητικό να διαβάζεις σε φυλλάδες που ηγήθηκαν και ηγούνται της διαχρονικής αντιαριστερής υστερίας αφιερώματα και δακρύβρεχτα σχόλια για τον «Μεγάλο Δημιουργό». Τους διαφεύγει, αλλά συνειδητά, ότι ο πρωθυπουργός τον οποίο υμνούν ως γνήσια ετερόφωτα προϊόντα της «λίστας Πέτσα» δήλωνε, χωρίς αιδώ, πως, όταν δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης, δεν είχε καν γεννηθεί, αν είναι δυνατόν, θέλοντας να πει δηλαδή «τι τα ψάχνεις τώρα», «περσινά ξινά σταφύλια», «ποιος ασχολείται πια με τέτοια ζητήματα».
Ε, λοιπόν, ασχολείται η Ιστορία και αυτό είναι αρκετό. Όπως είναι αρκετή και η ανοχή στην πολιτική αγραμματοσύνη του μείγματος της Δεξιάς-Ακροδεξιάς, που κυβερνά αυτόν τον τόπο στο όνομα του πολιτικού μεταμοντερνισμού.
Ό,τι και να κάνετε, όπως και να το πείτε, η Ακροναυπλία, το Μακρονήσι, οι Φυλακές Αβέρωφ, η Γυάρος, η Λέρος και η Ικαρία, τα υπόγεια και τα υπέργεια της Μπουμπουλίνας και τα κελιά του ΕΑΤ-ΕΣΑ θα σας κυνηγούν διαχρονικά στους χειρότερους εφιάλτες σας μαζί με τα ποιήματα, τα γραπτά και τις μαρτυρίες. Γιατί το αίμα και ο πόνος δεν ξεχνιούνται, ούτε παραγράφονται όπως τα εγκλήματα του κοινού Ποινικού Δικαίου. Μένουν σφηνωμένα στις θύμησες, γίνονται τραγούδια και τέλος σκαλίζονται στις πέτρες και στα βράχια και από τέτοια αυτή η χώρα διαθέτει πολλά, ξέρετε.
Τον τελικό λογαριασμό τον υπογράφει μόνον η Ιστορία, μία κυρία στυφή, λιτή, αυστηρή και αγέλαστη. Αυτή διασφαλίζει τη διατήρηση της Μνήμης. Η κυρία αυτή δεν ξεχνά ποτέ.
