Λευκωσία,
Όταν άνοιξε το πρώτο οδόφραγμα το 2003, ήμουν από τους πρώτους που δημοσίως εξέφρασα την αντίθεσή μου. Τώρα, πέντε χρόνια μετά και αφού έχουν ανοίξει και άλλα οδοφράγματα και η διακίνηση από το ένα τμήμα στο άλλο είναι ένα συνήθης φαινόμενο, μπορούμε να κάνουμε μια αποτίμηση της κατάστασης δίχως συναισθηματισμούς και δογματικά ιδεολογήματα αρχών.
Τα οφέλη για τους Τούρκους είναι ξεκάθαρα. Κάτω από άλλες συνθήκες, δεν θα έδινα μεγάλη σημασία στα οικονομικά οφέλη, επειδή όμως αυτά έχουν άμεση σχέση με τα πολιτικά οφέλη, είμαστε αναγκασμένοι να επιμένουμε και σ΄αυτά. Η λεγόμενη θαυματουργή ελεύθερη αγορά όντως έκανε το θαύμα της, προφανώς εις βάρος μας. Είναι γνωστό ότι εμείς ξοδεύουμε πολύ περισσότερα από τους Τούρκους, όχι μόνο διότι η αγοραστική μας δύναμη είναι μεγαλύτερη, αλλά επειδή εμείς έχουμε περισσότερο την ανάγκη των δικών τους υπηρεσιών, παρά αυτοί των δικών μας. Τα καζίνο και τα κέντρα αναψυχής στα κατεχόμενα έχουν κάνει χρυσές δουλειές, όπως και τα εστιατόρια, οι ψαράδες και άλλοι πωλητές αγαθών και τροφίμων. Η οικονομία τους ντοπαρίζεται καθημερινά από τους δικούς μας επισκέπτες ποικιλοτρόπως. Η καθημερινή επίσκεψη για ένα καφέ κι ένα γλυκό στα ζαχαροπλαστεία μετά το οδόφραγμα της Λήδρας, η επίσκεψη στις κατεχόμενες εκκλησίες για προσκύνημα, ωχριούν μπροστά στα αλλά πλεονεκτήματα που αποκτούν οι Τουρκοκύπριοι. Δεν μιλώ για τα πολιτικά. Μιλώ για το κοντραμπάντο με προϊόντα όπως ρούχα, παπούτσια, μηχανήματα, αρχαία, εκκλησιαστικές εικόνες, έργα λαϊκής τέχνης, τρόφιμα και πολλά άλλα που διοχετεύονται σε δικούς μας απατεώνες που θησαυρίζουν με την περιουσία των προσφύγων και του λαού μας. Μιλώ για τους Ποντίους και τους Κύπριους, που χρησιμοποιούν πια το αεροδρόμιο της Τύμπου, για να πάνε στην Ελλάδα και αλλού μέσω Κωνσταντινούπολης, επειδή ο «εθνικός» μεταφορέας είναι πανάκριβος. Μιλώ για τους τουρίστες, που από το λιμάνι της Κερύνειας επισκέπτονται τις ακτές της Τουρκίας, όπου δειλά έχουν εμφανιστεί και οι πρώτες ταμπέλες με το σύνθημα « εδώ μιλάμε κυπριακά»! Μιλώ για τα ναρκωτικά και την πορνεία, όπου δυστυχώς κι εμείς πια έχουμε το μερίδιο μας και στην εξάπλωση τους και στην χρήση τους. Όσον άφορα την πορνεία, έτσι κι αλλιώς είχαμεν τα πρωτεία. Μιλώ για την λαθρομετανάστευση και την εκμετάλλευση του ανθρωπίνου δυναμικού, που λόγω των συνθηκών εύκολα καταλήγει στο έγκλημα και πιο εύκολα διαφεύγει πίσω στα κατεχόμενα για την αποφυγήν της συλλήψεως. Όλα αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, που τόσο δοξάζουν οι νεοκύπριοι υπερασπιστές της δήθεν ελεύθερης διακίνησης. Το πρόβλημα δεν είναι κυρίως ότι απ’ όλες αυτές τις πράξεις κάποιοι πλουτίζουν, αλλά στο γεγονός ότι η ελεύθερη διακίνηση ΑΝΑΙΡΕΙ την κατοχή, την ίδια στιγμή που την ΕΝΙΣΧΥΕΙ κιόλας. Ο Τουρκικός Στρατός δεν υπάρχει πουθενά, διότι αν υπήρχε, πώς θα πήγαινε ο κόσμος στα κατεχόμενα και αν όντως είναι κατεχόμενα, πώς επιτρέπεται και πάμε εκεί και τρώμε και διασκεδάζουμε και βλέπουμε και τα ερείπια των σπιτιών μας και προσκυνάμε κιόλας; Τέτοιο δώρο στην Τουρκία μόνο εμείς προσφέρουμε.
Το επιχείρημα, ότι οι επισκέψεις τονώνουν το ηθικό μας και την θέληση μας για αγώνα και επιστροφή και απελευθέρωση των κατεχόμενων είναι μόνο για αφελέστατα παιδιά. Κανενός το φρόνημα δεν τονώθηκε, κανένας δεν έκανε μια πράξη αντίστασης στον κατακτητή. Αντιθέτως, χιλιάδες είναι αυτοί που ξεφτιλίστηκαν ζητώντας την αδεία των τούρκων για να δουν τα δικά τους σπίτια. Η εξοικείωση με την κατοχή έχει φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Οι άνθρωποι που θέλουν να επιστρέψουν είναι πια λιγότεροι και οι άνθρωποι που θέλουν να αγωνιστούν γι αυτό, ακόμη πιο λίγοι. Ακόμη και οι περιβόητοι προσκυνητές πάνε στα κατεχόμενα όπως παν κρουαζιέρες στα νησιά για να προσκυνήσουν κιόλας. Ανάμεσα σε όλες αυτές τες χιλιάδες πια επισκέψεις, δεν βρέθηκε ούτε ΕΝΑ πλάσμα να πει εγώ κύριοι είμαι ευρωπαίος πολίτης και δεν φεύγω απ την εκκλησία του χωριού μου, μέχρι να την καθαρίσω και να την φέρω στην προ του 74 κατάσταση της , δεν βρέθηκε ούτε ένας πολίτης που να μπήκε μέσα στο σπίτι του και να πει δεν φεύγω, το σπίτι είναι δικό μου. Βρεθήκαν όμως πολλοί που κάνουν τα μπάνια τους εκεί, με το σπουδαίο επιχείρημα ότι οι θάλασσες είναι καλύτερες. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της ελεύθερης αγοράς και του ανοίγματος των οδοφραγμάτων. Ντοπάρουμε την οικονομία της κατοχής και τουριστικοποιούμεν τα κατεχόμενα φτιάχνοντας ένα νέο είδους τουρισμού, τον ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΕΠΙΣΤΡΟΦΙΚΟ. Αποενοχοποιούμεν τους Τούρκους και τους δίνουμε το δικαίωμα να παριστάνουν τους καλούς γείτονες, οι οποίοι όντως το 1974 έκαναν την ειρηνευτική επιχείρηση για να μας σώσουν .
Τώρα κι άλλοι θέλουν να ανοίξουν και τα υπόλοιπα οδοφράγματα. Οι Λιμνιώτες, οι Αθηαινίτες και οι Κοκκινοχωριάτες, θέλουν και αυτοί τις ευκολίες τους. Θέλουν ένα κομμάτι της ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ της νήσου. Θέλουν και αυτοί να καταφθάνουν πιο εύκολα στην Λευκωσία έστω και αν το τίμημα είναι ότι την ΛΥΣΗ του Κυπριακού, που ετοιμάζει τώρα ο Χριστόφιας, μας την έδειξαν πρώτα και εν μέρει τα οδοφράγματα. Θέλουν και αυτοί λίγο φέσι. Δηλαδή οι άλλοι είναι πιο έξυπνοι;
Τα οδοφράγματα έχουν νόημα μόνο ως χώροι διέλευσης των νομίμων κατοίκων στα σπίτια τους. Να έρχονται αποδώ οι Τουρκοκύπριοι, να αναγνωρίζουν την Δημοκρατία και να παραδίδουν τα κλειδιά του σπιτιού που έμεναν στο νόμιμο κάτοικο του σπιτιού στα κατεχόμενα και μεις με την σειρά μας να του παραδίδουμε το κλειδί του σπιτιού του και επειδή είμαστε και πιο πλούσιοι και πιο πολιτισμένοι και ένα δάνειο άτοκο η δωρεάν για να το ξαναφτιάξει. Το ίδιο κι εμείς να πηγαίνουμε στα κατεχόμενα και να παραδίδουμε τα κλειδιά των σπιτιών των νομίμων ιδιοκτητών τους στις ελεύθερες περιοχές και αυτοί με την σειρά τους να μας δίνουν τα δικά μας κλειδιά και ας έχει γκρεμιστεί το σπίτι μας. Αλλιώς, τα οδοφράγματα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ, ή να τα κλείσουμε.
