Καλησπέρα Μάκη, συγχαρητήρια για τη σελίδα που δημιούργησες εσύ και οι συνεργάτες σου. Για εμάς του εξωτερικού ήταν πολύ σημαντικό να έχουμε ένα τέτοιο χώρο να μας συνδέει με την πατρίδα. Είμαι 24 χρόνων και σπουδάζω στην Ελβετία. Δεν το θέλησα, αλλά το επέλεξα. Αυτό, γιατί η κατάσταση στην Ελλάδα είναι απελπιστική για κάποιον που αρχίζει τώρα την αυτόνομη ζωή του. Έίχα και έχω απογοητευτεί πολύ, όχι από την πατρίδα μου, αλλά από αυτούς που τη διαχειρίζονται και οι οποίοι ουσιαστικά με ανάγκασαν να φύγω. Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό, σε συνδυασμό με την εικόνα που βλέπω γενικά να έχει ο κόσμος, σκέφτηκα να εκφραστώ κάπως για να μην εκραγώ. Το έκανα μέσω της ποίησης. Σου στέλνω κάποια ποιήματα με την ελπίδα να λάβουν κάποιοι αυτά τα μηνύματα ( τα οποία θέλω να περάσω με ένα χιουμοριστικό αλλά και επικριτικό τρόπο) ή έστω κάποιοι να προβληματιστούν ή να ταυτιστούν με τις απόψεις μου. Ξεκινώντας από εσένα και ίσως κάποιους άλλους αν ποτέ δημοσιευτεί αυτό το μήνυμά μου. Σ’ ευχαριστώ που με διάβασες και συγχαρητήρια και πάλι για την πολύ καλή σας δουλειά.
Με εκτίμηση, Άρης (aka “καλόγερος”)
Μανιφέστο
πολιτικοί, κολλητικοί, το έργο το ‘χω ξαναδεί
τα αυτιά μου τώρα κλείνω
η εποχή της αλλαγής, πήρε μορφή αποφυγής
κι όταν τους βλέπω φτύνω
βαμμένα κομματόσκυλα, το μήνυμα εγω το ΄στειλα
με ψήφο που έχει αξία
δικό μου κόμμα έκανα, αντίδραση στα έδρανα
πράξη στην απραξία
τον εαυτό μου ψήφησα, συνέπειες αψήφησα
χάρη δε θα σας κάνω
ανώφελο σας φαίνεται, και σίγουρα επιμένετε
πως θα ‘στε από πάνω
θα δείτε όμως την πλάτη μου, το γυαλισμένο μάτι μου
το δημιούργημά σας
ξαπλώστε όπως στρώσατε, ηρθ’ η ώρα να πληρώσετε
για το κακούργημά σας
την πρόοδο με όπισθεν, εις βάρος μας ανέκαθεν
κι οι τσέπες σας γεμάτες
παιδεία που δεν παίζεται, υγεία να τη χαίρεστε
πολίτες για πελάτες
τα χρόνια που μας φάγατε, όνειρα που πουλάγατε
ελπίδες που κρεμάτε
παγκόσμιος εξευτελισμός, ο εθνικός μας ξεπεσμός
κι εσείς στο πως θα φάτε
την ιστορία ξεχάσατε, στα μουλωχτά περάσατε
νεοελληνικό μοντέλο;
συντάξεις χαρτζιλίκια σας, βουλή για τα αραλίκια σας
δημόσιο μπουρδέλο
ο κόσμος αφυπνίζεται, πολιτικά ορίζεται
γι’ αυτό ότι φάτε φάτε
σας χαιρετώ απ’ το άσυλο, με το μεσαίο δάχτυλο
και στο καλό να πάτε…
Στη μνήμη
Στη μνήμη του μπαρμπέρη, που ήταν στη γωνία
στη μνήμη και του καπιταλισμού σ’ αυτή την κοινωνία
Στη μνήμη της υγείας, στη μνήμη του θανάτου
στη μνήμη και του σκύλου, στη μνήμη και του γάτου
Στη μνήμη της αγάπης, του γέλιου, της χαράς
στη μνήμη της κατάθλιψης που πέφτει ο φουκαράς
Στη μνήμη των διασήμων, στη μνήμη ηγετών
στη μνήμη και της Μπάρμπι, στη μνήμη του Τζον Τζον
Στη μνήμη των χρημάτων, όλων των χρωμάτων
στη μνήμη της εκπαίδευσης των άχρωμων τεράτων
Στη μνήμη του πλανήτη μας που μας φιλοξενεί
στη μνήμη της συνείδησης που φαίνεται κενή
Στη μνήμη του πολέμου, μνήμη που πονάει
στη μνήμη και της μνήμης μας που όλο το ξεχνάει
Στη μνήμη των παιδιών και της οικογενείας
στη μνήμη του φανταστικού, στη μνήμη της ταινίας
Στη μνήμη του καλόγερου και των ιστολογίων
στη μνήμη και του ρετιρέ, μα και των υπογείων…
ΜακεδοΜία
Θέση είπα να πάρω στο θέμα των Σκοπίων
το θέμα λέω να θέσω σε επίπεδο νηπίων
“ξέρετε παιδάκια το χάρτη της Ελλάδας;”
και ΄κείνα με κοιτούν με βλέμμα αγελάδας
έτσι όπως μας κοιτούν Σκόπια κι Αμερικάνοι
νομίζουν στην πατρίδα μας ζουν μόνο κορμοράνοι
έτσι επειδή τους κάπνισε να ‘ναι Μακεδονία
καθόμαστε ασχολούμαστε όλοι μας με μανία
δεν παίζει διαπραγμάτευση σ’όνομα κι ιστορία
και κρίμα που δε λύσαμε ήδη την απορία
αν η Μακεδονία ειν’όνομα μόνο για την Ελλάδα
ή αν το κερδίζεις σε διαγωνισμό κι από πορτοκαλάδα
μα έχουμε για στόματα της χώρας μας στον κόσμο
η το ΠΑΣΟΚ το μαϊντανό, ή τη ΝΔ το δυόσμο
τη χώρα μας κατάντησαν για όλους να ‘ναι μέρος
που κάποτε έλεγε κανά σωστό κανάς μουσάτος γέρος
κι είμαστε πλέον πάτημα για κάθε τρελαμένο
κρατώντας τόνους χαμηλούς, το στόμα μας ραμμένο
να δείξουμε ότι είμαστε οι πλέον πολιτισμένοι
εμένα όμως μου μοιάζουμε να είμαστε οι φτυσμένοι
διπλωματία χρειάζεται να επιτευχθούν οι στόχοι
διπλώστε όμως το χάρτη μας κι απέξω γράψτε ΟΧΙ.
Μάθημα ζωής
Μου έμαθαν από μικρός τον πόλεμο ποιός στήνει
το έμαθαν και τα παιδιά που ζουν στην Παλαιστίνη
έμαθα να μαθαίνω, μα όχι από τη μάζα
πολλοί όμως δεν έμαθαν τίποτα για τη Γάζα
την άποψη, την κριτική, την αποκτάς μαθαίνοντας
και η ελευθερία ,μας έμαθαν, κερδίζεται πεθαίνοντας
απ’ όσα όμως γίνανε κανένας δε θα μάθει;
μαθήματα δεν παίρνει πια κανείς από τα λάθη;
θα μάθουν ότι τ’ αίμα δεν είναι για το δρόμο;
λυπάμαι αυτούς που έμαθαν να ζούνε με τον τρόμο
όχι αυτόν που έμαθε από επιλογή του
μ’ αυτόν τυχαία που έμαθε αυτή πως είναι η γη του
που θέλει δικαιώματα να μάθει πια πως έχει
να μάθει και να κάθεται, κουράστηκε να τρέχει
μαθήματα γεωγραφίας δε θέλει να του δίνουν
ηγέτες που μαθεύτηκαν για τ’ αίμα που του πίνουν
Χαμάς, Φατάχ, μαθαίνουνε από ΗΠΑ κι Ισραήλ
μάθημα για το μέλλον τους σαν να ‘ναι ο Δανιήλ
μα μαθητές της φρίκης έχουνε γίνει όλοι
και συνεχώς αλλάζουνε των μαθητών οι ρόλοι
πρέπει όμως να αλλάξουμε της μάθησης πορεία:
δικαίωμα όλοι στη ζωή, και στην ελευθερία…
Μάντεψε ποιός
Δίνω το φαί που μου περισσεύει
σ’ αυτούς που τους λείπει
Ποιός είμαι;
Δίνω το χέρι μου να σηκωθεί
σ’ αυτόν που πέφτει
Ποιός είμαι;
Χαμογελάω σαν να φταίω εγώ
σ’ αυτόν που φταίει
Ποιός είμαι;
Περνάω καλά, ανέμελα
όπου κι αν είμαι
Ποιός είμαι;
Μυρίζω τα πάντα, ρουφάω εικόνες
μ’ αρέσει να ΖΩ
Ποιός είμαι;
Ανοίγω ορίζοντες, σπάω καλούπια
που νιώθω στενά
Ποιός είμαι;
Δε γίνομαι θύμα του κάθε τυχόντα
δε με εξουσιάζουν
Ποιός είμαι;
Δεν πατάω πάνω σε άλλους
να ανέβω εγώ
Ποιός είμαι;
Δε νιώθω ο κόσμος πως είναι δικός μου
φροντίζω το μέλλον
Ποιός είμαι;
Αν ήμουν Θεός θα ήμουν θεός
και θα φαινόμουν
Ποιός είμαι;
Κανένας δεν είμαι, κανένας δεν είμαι
κανένας δεν είμαι.
