Αφιερωμένη στο μεγάλο Ελληνα συγγραφέα και λογοτέχνη της διασποράς, Δημήτρη Χατζή (1913-1981), ο οποίος για πολλά χρόνια έζησε και δημιούργησε στην Ουγγαρία, ήταν η φιλολογική εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης που διοργανώθηκε από το Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας της πρεσβείας της Ελλάδας στην Ουγγαρία σε συνεργασία με το Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης εφέτος 100 χρόνων από τη γέννησή του.
Στο χαιρετισμό της η διευθύντρια του Τμήματος Νεοελληνικών Σπουδών Ντόρα Σόλτι υπενθύμισε ότι αυτή η πανεπιστημιακή έδρα αυτή ιδρύθηκε από Ούγγρους ελληνιστές, όπως ο Ιούλιος Μοράβσικ, αρχικά ως έδρα Βυζαντινών Σπουδών, με τη συμβολή του Δημήτρη Χατζή στην οποία ο ίδιος δίδαξε, μετά την εκπόνηση της διδακτορικής του διατριβής, για τη βυζαντινή λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.
Από την πλευρά του, ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας της Ελληνικής Πρεσβείας, Νίκος Βλαχάκης, προλογίζοντας τόνισε ότι με αυτή την εκδήλωση τιμής επιχειρείται μια ενοποιητική αντιμετώπιση της προσωπικότητας του Δημήτρη Χατζή, ως πανεπιστημιακού δασκάλου, λογοτέχνη και δημοσιογράφου στον ελληνικό και ομογενειακό Τύπο ήδη από την εποχή του Μεσοπολέμου.
Ο ίδιος διάβασε απόσπασμα του μηνύματος που είχαν απευθύνει ο Δ. Χατζής, ο γλύπτης Μέμος Μακρής και η ζωγράφος Ζιζή Μακρή για την επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας στην Ελλάδα, μέσω του ελληνικού προγράμματος του Ραδιοφωνικού Σταθμού Βουδαπέστης.
Ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης, Γιάννης Παππάς, ποιητής και πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Πάτρας, τόνισε την εξέχουσα θέση που κατέχει ο Δημήτρης Χατζής ανάμεσα στους μεταπολεμικούς συγγραφείς, καθώς, όπωςσημείωσε, το έργο του χαρακτηρίζεται από στοιχεία κοινωνικού ρεαλισμού ανάμεικτου με ένα βαθύ ανθρωπισμό και μια μοναδική ευαισθησία.
Όπως παρατήρησε ο ομιλητής, το πνεύμα του συγγραφέα, διαχέεται σε ολόκληρη τη δημιουργία του που αποτελείται κυρίως από διηγήματα, αποτελώντας έτσι έναν από τους κυριότερους εκπροσώπους μιας νεοελληνικής λογοτεχνίας της μικρής φόρμας, ενώ η κεντρική θέση που κατέχει στην αφήγηση του το μικρό αστικό κέντρο του προσδίδει μια ιδιαιτερότητα, διακριτή από τους μυθιστοριογράφους της «γενιάς της δεκαετίας του 1930» οι οποίοι είναι οι κατεξοχήν εκπρόσωποι του αστικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα.
Ο Χατζής με αυτόν τον τρόπο προεκτείνει τα ηθογραφικά στοιχεία του νεοελληνικού πεζογραφήματος του τέλους του 19ου και αρχών του 20ου αιώνα, προσδίδοντας τους σαφή κοινωνικό περιεχόμενο, ενώ οι αναμνήσεις από τις εμπειρίες της Εθνικής Αντίστασης έχουν επίσης δεσπόζουσα θέση στην αφήγηση του, επισήμανε ο Γιάννης Παπάς.
