Υπάρχει αυξημένο ενδιαφέρον διεθνώς για την αρχαία ελληνική ιστορία και τις κλασσικές μελέτες, αναφέρει δημοσίευμα της εφημερίδας «The Australian» με υπογραφή του Λουκ Σλέιτερι. Η εν λόγω εφημερίδα παρουσιάζει τον καθηγητή ελληνικής λογοτεχνίας και πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο του Κέημπριτζ Σάιμον Γκόλντχιλ και στην αγάπη του για τους κλασικούς συγγραφείς. Γίνεται επίσης αναφορά στην «αναβίωση του ενδιαφέροντος του ευρύτερου κοινού για την αρχαιότητα».
Ο Σάιμον Γκόλντχιλ, προσκεκλημένος του Πανεπιστημίου Μόνας της Μελβούρνης, βρίσκεται στην Αυστραλία για σειρά διαλέξεων στη Μελβούρνη και το Σίδνεϊ (Πανεπιστήμιο Σίδνεϊ, Μουσείο Νίκολσον).
Για να εξηγήσει τους κινδύνους που ελλοχεύουν όταν κανείς ξεχνά το παρελθόν, ο Γκόλντχιλ παραπέμπει στον Κικέρωνα : ”Αν δεν ξέρεις από πού προέρχεσαι, είσαι καταδικασμένος να περάσεις τη ζωή σου ως παιδί” και λέγοντας παιδί ο Κικέρων εννοεί αδύναμος, αδαής, πελαγωμένος. ”Είναι αδύνατο να καταλάβει κάποιος την ανάπτυξη της δυτικής σκέψης, της θρησκείας και του πολιτισμού χωρίς να έρθει σε επαφή με την εμμονή της Δύσης με τον Ελληνικό και Ρωμαϊκό πολιτισμό”.
Σύμφωνα με τον Γκόλντχιλ, διάγουμε μια περίοδο αναβίωσης του ενδιαφέροντος για τον κλασικό κόσμο, παρόλο που δεν είναι σίγουρος για την αιτία. ”Η Ελληνική τραγωδία ζει μια αξιοθαύμαστη αναγέννηση που δύσκολα εξηγείται. Έχουν ανέβει περισσότερες παραγωγές τα τελευταία 50 χρόνια από ό,τι τους 5 προηγούμενους αιώνες. Σχετίζεται με τη δυνατότητα της τραγωδίας να προσπερνά τους λογοκριτές : δηλαδή να φθάνει ηθικά και συναισθηματικά επίπεδα τα οποία δεν κατορθώνουν να φθάσουν έργα που φαίνονται πιο σχετικά. Επίσης γίνονται αναφορές σε μεγάλα ζητήματα φύλου, δύναμης, βίας, εξτρεμισμού – ζητήματα με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί κανείς – και οι τραγωδίες αναφέρονται σε τέτοια ζητήματα με περισσότερη εξυπνάδα και ποιητικότητα από ό,τι πολλά μοντέρνα θεατρικά. Ελπίζω (η αναβίωση) να κρατήσει πολύ”» είπε.
Ο Σλέιτερι αναφέρει ότι «κλασικιστές όπως ο Γκόλντχιλ χαίρονται ιδιαίτερα με τον αυξανόμενο αριθμό εγγραφών σε μαθήματα αρχαίας ιστορίας στα σχολεία και τα πανεπιστήμια – ”που αυξάνονται τόσο στην Αγγλία όσο και στην Αυστραλία” – και από την διαφαινόμενη ακόρεστη όρεξη του κοινού για βιβλία, ταινίες και εκθέσεις για διάφορες εκφάνσεις της αρχαιότητας.
Το ίδιο το Πανεπιστήμιο Μόνας διέκοψε το τμήμα κλασικών σπουδών του το 1998, για να το επαναφέρει τέσσερα χρόνια μετά. Επί του παρόντος φοιτούν 200 φοιτητές οι οποίοι παρακολουθούν 40 σχετικά μαθήματα. Οι κλασικοί και η αρχαία ιστορία βρίσκονται σε άνοδο στο Σίδνεϊ, εν μέρει εξαιτίας της δημοτικότητάς τους στο σχολείο. Σύμφωνα με τον Γκόλντχιλ, ”Αυτή είναι η πρώτη γενιά από την Αναγέννηση και έπειτα όπου είναι αποδεκτό ένας έξυπνος και μορφωμένος άνθρωπος να αγνοεί τον αρχαίο κόσμο. Και δεν αναφέρομαι στην περιστασιακή αναφορά στη μυθολογία. Αναφέρομαι στις απόψεις για τη δημοκρατία, τη σεξουαλικότητα και τη θρησκεία χωρίς να κατανοεί κανείς από πού και πώς προήλθαν αυτές οι ιδέες. Για μένα η σοβαρή μελέτη του αρχαίου κόσμου επιβάλλεται”. Ο δρόμος της κατανόησης για εκείνον περνά μέσα από τις ίδιες τις γλώσσες.
”Τα Ελληνικά και τα Λατινικά δεν πρόκειται να ξανα αποκτήσουν τη θέση που είχαν κάποτε στο πρόγραμμα σπουδών, αλλά το να τα αποκλείσουμε ή να μην τα προσφέρουμε στα παιδιά που ενδιαφέρονται είναι κρίμα και αποτελεί κοντόφθαλμη προσέγγιση”. Ο Γκόλντχιλ προειδοποιεί εναντίον της τυχαίας αναφοράς ονομάτων, της αναφοράς στη μυθολογία και την εκμετάλλευσης της ετυμολογίας που είναι και ήταν πάντα περισσότερο τρόπος να αποκτήσει κανείς γόητρο από ένα λαμπρό παρελθόν, παρά υπαινιγμός για την κατανόησή του».
