Πόσες φορές έχετε δεχθεί καταιγισμό ερωτήσεων από το μωράκι σας για όλα τα ζωάκια που πρωταγωνιστούν στις ιστορίες του.
Ο γιος μου είναι τεσσάρων ετών. Μόλις είχαμε τελειώσει το βιβλίο «Τα ζώα της Ζούγκλας». Γεμάτα απορίες τα ματάκια του μαρτυρούσαν όσα δεν μπορούσε να εκφράσει με λόγια…
«Μαμά, θέλω να πάρεις τηλέφωνο το λιοντάρι να έρθει να παίξουμε. Όμως να είσαι εδώ γιατί φοβάμαι. Είναι άγριο!»
«Βρε μαμά, γιατί δεν θέλεις να πάρουμε μια καμηλοπάρδαλη για το σπίτι; Ζηλεύεις που είναι πιο ψηλή από εσένα; Γιατί άκουσα τον μπαμπά να σου λέει, «Μάλλον τη ζηλεύεις γιατί είναι καμηλοπάρδαλη η αδελφή της Παναγιώτας!» Άφωνη η μανούλα.
«Εγώ δεν θέλω σκυλάκι να λερώνει και να το κυνηγάς όλη μέρα στο σπίτι. Μια αράχνη θέλω να μου πάρεις. Και μην κάνει έτσι το χέρι σου, γιατί άμα πω στον μπαμπά ότι του έκαψες το αγαπημένο του πουκάμισο θα κάνει εκείνος σε εσένα έτσι το χέρι!» Σκληρός deal…
Για να αποφεύγω στο μέλλον τέτοιου είδους εκβιασμούς και σχόλια σκέφτηκα μια ιδέα… Να φτιάξω για το μικρό μου αγγελούδι ένα χάρτινο ζωολογικό κήπο. Έτσι θα είμαστε και οι δύο ευτυχισμένοι!
Το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν:
1) Το σκληρό χαρτί από το ρολό της κουζίνας ή της τουαλέτας.
2) Κόλλα
3) Ψαλίδι
4) Χαρτιά χειροτεχνίας σε διάφορα χρώματα
5) Κομμάτια υφάσματος
6) Κουμπιά και ό,τι άλλο είχαμε φανταστεί
Άφησα το γιο μου με τα υλικά και του ζήτησα να μου φτιάξει το ζωάκι που είχε φανταστεί.
Τον παρακολουθούσα να κόβει τα ρολά σε διάφορα μεγέθη και να τα τυλίγει αρχικά με το χαρτί χειροτεχνίας.
Στη συνέχεια σχεδίασε και έκοψε χέρια, πόδια, φτερά και ουρές… Με τη γλωσσίτσα έξω σαν μικρό φιδάκι μου έδειχνε ότι καταβάλλει προσπάθεια και βάζεις φαντασία.
Κόλλησε τα μέλη και τις ουρές πάνω στο ρολό.
Πέρασε στη βάση του ρολού, ανοίγοντας δύο μικρές τρύπες ένα ξύλινο καλαμάκι για να μπορεί να παίζει κουκλοθέατρο. Έκανε όλους τους ήχους της ζούγκλας…
Του γορίλα του τσαντίλα, της καμήλας που μασάει φύλλα, του σκαντζόχοιρου.
Κομμάτια υφάσματος αντικατέστησαν το «απεριποίητο τριχωτό των άγριων ζώων», όπως είπε το μωράκι μου. Τα έκοψε σε λωρίδες και τα έκανε τρίχωμα, ενώ μεγάλα κουμπιά χρησίμευαν σαν μάτια.
Πλέον τα άγρια θηρία της ζούγκλας είχε μεταφερθεί στο δωμάτιό του. Μαζί με το μεγάλο παιδί, τον μπαμπά του, πήγαιναν για «σαφάρι» και με τους φανταστικούς ιθαγενείς χόρευαν τον χορό της βροχής!
Έτσι, λοιπόν, το ζούγκλο-deal είχε κλείσει επιτυχημένα. Και ποτέ δεν θα μάθαινε το πατέρας του για το «χαμένο πουκάμισο!»
