«Όταν επισκέπτομαι συχνά σχολεία με εντυπωσιάζει η τεράστια φαντασία και δημιουργικότητα των προνηπίων και νηπίων. Βλέπω λίγα χρόνια αργότερα, τα ίδια παιδιά να συμπεριφέρονται σαν ρομπότ, σαν πιόνια. Κουρασμένα και αγχωμένα, να έχουν χάσει τη φρεσκάδα αυτή της ματιάς, αυτή τη μαγική σπίθα» Ε.Τριβιζάς .
Πώς γίνεται ένα τόσο μεγάλο χάρισμα, που μας δίνεται απλόχερα από τη φύση, να το χάνουμε μεγαλώνοντας; Πώς μπορούν να γκρεμίζονται όνειρα με τα οποία γεμίζαμε χαρά και ελπίδες; Ποιος άραγε έχει την ευθύνη γι’ αυτό;
Μήπως οι γονείς μας, που κι οι ίδιοι χρειάστηκε να χάσουν την φαντασία τους από πολύ νωρίτερα και δεν μπορούσαν να μας καταλάβουν; Οι δάσκαλοι ίσως που στην προσπάθεια τους να μας γεμίσουν γνώσεις ξεχνούν αυτό το σημαντικό κομμάτι ή μήπως οι συνθήκες και ο τρόπος ζωής μας το επιβάλουν;
Ο καθένας από εμάς, κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στη δικιά του ιστορία, ξεκινώντας από τα χρόνια του νηπιαγωγείου μέχρι σήμερα, ίσως καταλήξει στο συμπέρασμα πως όλα τα παραπάνω παίζουν τον ρόλο τους και καθορίζουν τον τρόπο σκέψης αλλά και την αντίληψη για την ζωή.
Έρχονται οι υποχρεώσεις…πού πάει η Φαντασία;
Σήμερα, από τη θέση του δασκάλου πλέον, βλέπω τα πράγματα πιο ξεκάθαρα και προσπαθώ να αναλαμβάνω τις ευθύνες ενός ατόμου που παίζει (καλώς ή κακώς), τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της σκέψης των παιδιών.
Είναι γεγονός πως όντας παιδιά έχουν ανάγκη να ονειρευτούν και να ζήσουν την παιδικότητά τους όπως αυτά επιθυμούν, χωρίς περιορισμούς και με πολλή φαντασία. Ένα πολύ χαρακτηριστικό σημάδι ότι η φαντασία των παιδιών περιορίζεται μεγαλώνοντας, είναι οι ζωγραφιές τους.
Στα πρώτα σχολικά χρόνια τα παιδιά ζητούν από το δάσκαλο μονάχα ένα λευκό χαρτί για να αποτυπώσουν πάνω του όλες τις σκέψεις τους, τα όνειρά τους, αυτοσχεδιάζουν και φτιάχνουν έναν ολόκληρο κόσμο, ένα παραμύθι που τα ίδια φαντάστηκαν εκείνη τη στιγμή, με εξαιρετική ευκολία.
Λίγο μεγαλύτερα παιδιά, πριν καν τελειώσουν το Δημοτικό και μπουν στην άχαρη φάση της εφηβείας, ζητούν από το δάσκαλο μία προσχεδιασμένη ζωγραφιά για να την χρωματίσουν, μια φωτοτυπία, κάτι έτοιμο, μια μασημένη τροφή. Δεν έχουν πια κουράγιο και αντοχές να σκεφτούν και να ξυπνήσουν τη φαντασία τους, είναι ήδη παραφουσκωμένο το μυαλό τους από γνώσεις που δύσκολα μπορούν να διαχειριστούν, γιατί είναι ακόμη παιδιά!
Με τι να γεμίσουν ένα λευκό χαρτί; Είναι πραγματικά λυπηρή η εξέλιξη. Τι μερίδιο ευθύνης όμως έχει ο δάσκαλος ή οι γονείς και ακόμη και να καταφέρουν να κρατήσουν την παιδικότητα των παιδιών, μήπως τους κάνουν κακό; μήπως όντως οι ανάγκες της ζωής πλέον αναγκάζουν τα παιδιά να προσγειωθούν ανώμαλα στην σκληρή πραγματικότητα, χωρίς ομαλή μετάβαση;
Αφήστε το να νιώσει μικρή πριγκίπισσα ή μικρός πολεμιστής, προτρέψτε το να παίξει τους ρόλους αυτούς σαν να είναι το ίδιο πρωταγωνιστής, αυτό δηλαδή που δικαιούται κάθε παιδί να ζήσει. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ρούχα ή αντικείμενα που υπάρχουν στο σπίτι που βοηθούν στις «μεταμορφώσεις» σας. Γεμίστε ένα μπαούλο με υλικά που θα τα χρησιμοποιείτε την ώρα του ταξιδιού σας στην φαντασία.
Γίνετε κι εσείς παιδί και αφεθείτε στον κόσμο που θα σας πάνε τα δικά σας παιδιά. Παίξτε μαζί με τα παιχνίδια τους και δώστε τους φωνή. Τα παιδιά θα είναι αυτά που θα σας καθοδηγήσουν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να πουν τα μικρά παιδιά σε μια «κούκλα που μιλάει» Παρόλο που ξέρουν ότι είστε εσείς, εάν αλλάξετε την φωνή σας, θα τα δείτε να συζητάνε με την κούκλα κάποιο πρόβλημα τους, να τους πείτε κάτι πολύ σημαντικό και να δώσουν μεγάλη σημασία, ακόμη και να τους πείσετε να κάνουν κάτι που ως μαμά σας ήταν δύσκολο!
Ένα παιδί που καταφέρνει να διατηρήσει ένα κομμάτι της παιδικής του φαντασίας σίγουρα και σαν ενήλικας θα είναι δημιουργικός και με μια πιο «ευρεία» σκέψη. Αυτό θα τον βοηθήσει να ξεχωρίσει στον τομέα που θα επιλέξει. Και πού ξέρετε…μια ιδέα του που αρχικά φαντάζει εξωπραγματική, αργότερα μπορεί να το κάνει να διακριθεί! Η φαντασία γεννά την αισιοδοξία και αυτή με τη σειρά της, αποτελεί το εισιτήριο για ένα λαμπρό μέλλον.
.jpg)
