Χριστούγεννα… φωτάκια, στολισμένα δέντρα, αγαπημένοι συγγενείς και φίλοι, μαγειρικές δημιουργίες και φαγητό… Είναι η ευκαιρία να συναντήσουμε πρόσωπα που έχουμε καιρό να δούμε, να καθίσουμε γύρω από το τραπέζι και να απολαύσουμε τις γαστριμαργικές δημιουργίες. Δόξα τω Θεώ σούπες, κρέας, σαλάτες… οι πίτες της γιαγιάς και κάθε λιχουδιά βρίσκει τον προορισμό της… Δηλαδή το στομάχι μας! Όμως με ποιον τρόπο θα φτάσουν στο στομάχι μας; Εσείς ξέρετε από savoir vivre;
Στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι που θα έχεις ντυθεί με το καινούριο σου φόρεμα Bluemarine, που θα βρίσκεται και η καθωσπρέπει θεία εκ Παρισίων, δεν μπορείς να γουρουνιάσεις στο πιάτο σου. Κάθε Χριστούγεννα έρχεται στο μυαλό μου η γιαγιά μου που μας μάλωνε γιατί δεν χρησιμοποιήσαμε το σωστό πιρούνι ή έλεγε σε εμάς τα κορίτσια, «Όρθια την πλατούλα, μικρή μου». Το μάθημα Savoir Vivre ξεκινάει…
ΤΗΣ Α’ ΠΡΟΚΑΤΑΡΤΙΚΗΣ… – Δεν μασάτε ποτέ με το στόμα ανοιχτό… – Κρατάτε πάντα το πιρούνι με το αριστερό χέρι (κι ας είστε δεξιόχειρες – ανεπιτήδευτες)
Η ΜΠΟΥΡΝΟΥΖΟ – ΠΕΤΣΕΤΑ… Η ΚΑΛΗ -ΠΡΟΣΟΧΗ-πετσέτα που υπάρχει πάνω στο πιάτο μας δεν είναι ούτε για να σκουπίσουμε τη μύτη μας ούτε σαλιάρα ούτε για να σύρουμε τον Καλαματιανό χορό… Φυσικά, ούτε είναι ένα λινό ή χάρτινο «γλυπτό» που στολίζει το πιάτο μας και το αφαιρούμε για να πέσουμε με τα μούτρα στο φαγητό.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ: Με το που καθόμαστε στο τραπέζι, τοποθετούμε στους μηρούς μας την πετσέτα που βρίσκεται δίπλα ή πάνω στο πιάτο μας. Η πετσέτα χρησιμεύει κυρίως για να μαζεύουμε αδέσποτα ψίχουλα, που ενδεχομένως να λερώσουν το καινούριο φόρεμά μας και για να σκουπίζουμε τα χείλη και τα δάχτυλά μας πριν πιούμε (έτσι ώστε να μην κολλήσουν στο ποτήρι διάφορα κομματάκια φαγητού & δαχτυλιές!). Πότε την ακουμπάμε ξανά στο τραπέζι μας; Μα φυσικά μετά το τέλος του γεύματός μας. Αν χρειαστεί να σηκωθούμε πιο πριν, την αφήνουμε στην καρέκλα μας – να μην είναι σε κοινή θέα οι γουρουνιές μας, σάλτσες αναμεμειγμένες με κραγιόν (ΜΠΛΙΑΧ!!!).
Ο ΕΞΩ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΣΑΡΕΙ…. Πρέπει να θυμόμαστε τον κανόνα: ΑΠΟ ΕΞΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΣΑ. Δηλαδή από το πιρούνι έξω αριστερά και καταλήγουμε με τη σειρά των πιάτων στο μέσα αριστερά. Το πιρούνι της σαλάτας είναι αυτό που βρίσκεται πρώτο έξω αριστερά(σαν να λέμε σε ποδοσφαιρικούς όρους το πιρούνι – Τζόρτεβιτς στην περιοχή του πιάτου). Είναι μικρότερο από το κυρίως πιρούνι και έχει τα πιο πυκνά δόντια. Το κυρίως πιρούνι είναι το μεγαλύτερο στο σερβίτσιο και δίπλα στο πιάτο, δηλαδή το μέσα-μέσα.
ΕΝΑ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ, ΕΝΑ ΣΤΟ ΔΕΞΙ… Δεν θα μπερδευτούμε ποτέ πια, ώστε να… “αρπάξουμε” το ψωμί ή το νερό του διπλανού μας, αν θυμόμαστε μία βασική αρχή του στρωσίματος του τραπεζιού: τα στερεά στ’ αριστερά και τα υγρά στα δεξιά. Δηλαδή, το φλιτζάνι του καφέ και τα ποτήρια του κρασιού και του νερού πάνε στα δεξιά, ενώ το πιάτο του ψωμιού στ’ αριστερά.
ΛΙΓΟ ΚΡΑΣΙ… ΚΑΙ Τ’ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ. Το ποτήρι του κρασιού το πιάνουμε από τη βάση του ποτηριού… Δείτε και κανένα έργο, γι’ αυτό είναι για να ξεπατικώνουμε και κάτι. Και δεν το ρουφάμε με θόρυβο.
LUNCH TIME… Μην χουφτώνετε τα μαχαιροπίρουνα, στο τέλος θα σκουπιστείτε και από το τραπεζομάντηλο. Σύμφωνα με το savoir vivre: Κρατάμε με το δεξί χέρι το μαχαίρι (με τη λεπίδα προς τα κάτω)και σταθεροποιούμε ταυτόχρονα το φαγητό με το πιρούνι, που κρατάμε στο αριστερό χέρι (με τα δόντια προς τα κάτω). Κόβουμε κάθε φορά ένα κομμάτι στο μέγεθος της μπουκιάς. Στη συνέχεια τρώμε χωρίς να αλλάξουμε χέρια. (Δεν χρειάζεται να είμαστε χειρουργοί για να τα καταφέρουμε, θαρρώ.)
ΒΟΥΡΡΡΡΡ… ΣΤΟ ΨΗΤΟ! Αν θέλουμε να τσιμπήσουμε λίγο παραπάνω σαλάτα, ψητό, πατάτες ή ό,τι άλλο υπάρχει στο τραπέζι,
ΤΟ ΖΗΤΑΜΕ να μας το δώσουν, ώστε να αποφύγουμε μικροατυχήματα του τύπου να βάλουμε τα χέρια μας μπροστά από τους άλλους, να ρίξουμε κάποιο ποτήρι ή να βουτήξουμε το μανίκιμσας μέσα στο πιάτο του διπλανού μας. (Με λίγα λόγια, δεν κάνουμε βουτιές στο τραπέζι.)
ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ:1) Να σκαλίζουμε ή να μυρίζουμε ένα πιάτο πριν φάμε. Σε τραπέζι βρισκόμαστε… όχι σε εργαστήριο χημείας. 2) Να γλείφουμε το πιρούνι μας, για να μην πάει χαμένη ούτε ελάχιστη ποσότητα της νοστιμότατης σάλτσας.3) Να ορμάμε για το αλάτι ή για κάποια πιατέλα που δεν βρίσκεται κοντά μας. 4) Να σερβίρουμε πρώτα τον εαυτό μας από κάποια πιατέλα που μας ζητήθηκε να περάσουμε σε κάποιον άλλο. 5) Να σερβίρουμε μια τεράστια μερίδα από ένα φαγητό που λατρεύουμε ή να ψάχνουμε για τα κομμάτια που σας αρέσουν πιο πολύ, αφήνοντας ελάχιστο γι’ αυτούς που ακολουθούν. 6) Να προσφέρουμε υπολείμματα από το πιάτο μας στους άλλους καλεσμένους στο δείπνο (Γνωστή η εικόνα: “Θες να το φας εσύ; Δεν μπορώ πια… χόρτασα!”) 7) Να χρησιμοποιούμε οδοντογλυφίδες στο τραπέζι μπροστά στους υπολοίπους (ούτε η γνωστή κίνηση να “κρύβουμε” με το ένα χέρι τη “δράση” μας… μετριάζει το κακό αυτής της εικόνας -ας προτιμήσουμε να σηκωθούμε από το τραπέζι και να γυρίσουμε αφού τελειώσουμε!)
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Αν ανήκετε στους επιτυχόντες: ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!, μόλις κερδίσατε ένα γεύμα με τον Χρήστο Ζαμπούνη. Αν πάλι δεν τα καταφέρατε, δεν πειράζει. Στα Βλάχικα και την Χασιά θα σας απονείμουν το χρυσό παϊδάκι… Όπως λένε και οι παλαιοί: «Η γυναίκα και το κοτόπουλου (εδώ η γαλοπούλα) θέλει χέρι…»
