“Μαμά δεν μπορείς να φανταστείς τι μου συνέβη”, λέει η μικρή μου γοργόνα
εισβάλλοντας αλαφιασμένη στο δωμάτιο.

“Τι σου συνέβη, αγάπη μου;” Τι το ήθελα η μάνα; Αμέσως το παραμύθι ξεκινά.
“Λοιπόν, εκεί που καθόμουν στο σαλόνι και έπαιζα με την Κάθριν (φανταστική της
φίλη) και την Λόλα (την αγαπημένη κούκλα της) ένας εξωγήινος προσγειώθηκε με το
αστερόπλοιό του πάνω στον καναπέ…”

Την κοιτάζω με απορία και είμαι έτοιμη να ξεκαρδιστώ στα γέλια με την παιδική της
φωνούλα να περιγράφει κοσμοϊστορικά γεγονότα που λάμβαναν χώρα… στο σαλόνι
μας.
 
“Άκουσε τώρα και το χειρότερο. Αυτός ο εξωγήινος ήταν πράσινος, με δυο κεραίες στο κεφάλι και τέσσερα χέρια.

Πως κάνει να πιάσει τα σοκολατάκια από το σύνθετο και να, παρ’ το βάζο κάτω. Αυτό, το μεγάλο με τον δράκο, που όλο καυχέσαι ότι έφερες από την Κίνα, ξέρεις. Το πολύ ακριβό, ούτε εμένα δεν με αφήνεις να το πιάσω και εννοείται ότι δεν το έχω αγγίξει ποτέ!”
 
Όσο κι αν κουνάει χαριτωμένα τα χεράκια της και δίνει την καλύτερη παράσταση, η
μικρή μου Μέρλιν Στριπ δεν με πείθει… Τώρα στέκομαι απειλητικά απέναντί της με
συνοφρυωμένο ύφος ζητώντας εξηγήσεις.
 
“Τι δεν με πιστεύεις; Το χειρότερο είναι ότι αυτός ο χαζοεξωγήινος, ο πρασινιάρης το
έκανε 1000 κομματάκια”. Πριν τελειώσει το έργο έχω φτάσει στο σαλόνι και κλαίω
μαζεύοντας τα κομμάτια της δυναστείας των Μινγκ από το παρκέ μου.
 
Κάθε σπασμένο γυαλί και μια εικόνα. Χίλιες αναμνήσεις. Και η μικρή δίδυμη αδελφή
του Πινόκιο συνέχιζε. Η φαντασία της έβαζε κάτω και τους Αδελφούς Γκριμ.
 
Είμαι έτοιμη να εκραγώ. Να τη χτυπήσω; Η αλήθεια είναι ότι μου πέρασε από το μυαλό
αυτή η διαχρονική μέθοδος της σφαλιάρας. Έχει διαπαιδαγωγήσει γενιές και γενιές, ας
την εφάρμοζα κι εγώ.
 
Το ψέμα και η φαντασία είχαν γίνει μια ακατέργαστη πέτρα και μόλις είχε προσγειωθεί
στο κεφάλι μου.
 
“Τι έκανες εδώ; Δεν σου έχω πει χίλιες φορές να μην αγγίζεις τα αντικείμενα που είναι
σε αυτό το ράφι; Γιατί δεν μου έλεγες να σου δώσω όλα τα σοκολατάκια και πήρες
μόνη σου την πρωτοβουλία για αναρρίχηση στο σύνθετο;” Ούρλιαζα, κι εγώ δεν ξέρω
πόσο. Οι φλέβες μου χτυπούσαν στους ρυθμούς του μάμπο…
 
Όμως το πεισματάρικο συνέχιζε τα παραμύθια. Εγγονή της χαλιμάς, προσπαθούσε να με
πείσει για την ύπαρξη του εξωγήινου, τόσο ώστε υπέπεσε και σε δεύτερο λάθος.
 
“Μανούλα, αλήθεια σου λέω. Να κοίτα την πατημασιά στο καναπέ…”
Το αποτύπωμα του παπουτσιού της κοσμούσε τον λευκό καναπέ μου. Από καπιτονέ
ύφασμα ειδική παραγγελία.
 
Ψέμα στο ψέμα για να διορθώσει το άλλο ψέμα. Η κουβέντα δεν οδηγούσε πουθενά.
Αλλά ούτε και η σφαλιάρα. Δεν θα μάθαινε τίποτα.
 
Όλα έγιναν για να αποφύγει η μικρή ψεύτρα την τιμωρία και αντ’ αυτού επιβάρυνε
περισσότερο τη θέση της.
 
Είναι λογικό τα παιδιά στην ηλικία των 5 και κάτι να έχουν ζωηρή φαντασία. Συχνά
πλάθουν σενάρια για να εξηγήσουν όσα δεν καταλαβαίνουν ή δεν τους είναι ευχάριστα.
 
Το παιδί αντιλαμβάνεται το καλό και το κακό ανάλογα με την επιβράβευση ή την
τιμωρία από εμάς του γονείς. Η ανάπτυξη του ηθικού κριτηρίου και του αυτοελέγχου
είναι μια αργή διαδικασία.
 
Γι’ αυτό και ενώ είχα πει στην κόρη μου να μην αγγίξει το βάζο, το έκανε και μάλιστα το
έσπασε. Για να μην τιμωρηθεί είπε ένα ψέμα.
 
Ξεκίνησε μακρά συζήτηση κατά την οποία προσπάθησα να εξηγήσω στο παιδί ότι δεν
είναι σωστό να λέμε ψέματα, διότι τις περισσότερες φορές βλάπτεται κάποιος από αυτό.
 
Η λύση είναι μία, απεφάνθη. Τα παραδείγματα, προκειμένου να διδαχτεί το παιδί ότι
είναι κακό να λέμε ψέματα και τις συνέπειές του. Αργότερα της διάβασα και παραμύθια
με σχετικό περιεχόμενο. Ο παραδειγματισμός βοηθάει πολύ.
 
Τελικώς, σύμφωνα πάντα με την κόρη μου, ο εξωγήινος έφυγε για τον πλανήτη του
χωρίς να δοκιμάσει σοκολατάκι, διότι φοβήθηκε τις φωνές μου. Και όπως συμπλήρωσε,
“Α, ξέρεις μαμά μου σου είπα και ένα μικρό, τόσο δα μικρούτσικο ψεματάκι…

Ο πρασινιάρης εξωγήινος δεν είχε τέσσερα χέρια αλλά τρία μάτια!”