Όσων χρόνων και αν πάει το καμάρι σας, για εσάς θα είναι πάντα το μωρό σας. Παραδεχθείτε το ελεύθερα, έτσι δεν είναι;
Και αντί, όσο το παιδί σας μεγαλώνει, οι έγνοιες σας να μικραίνουν, μάλλον γίνεται το αντίθετο. Γιατί όπως έλεγαν και οι παλιοί… «Μικρά παιδιά, μικρά βάσανα… μεγάλα παιδιά, μεγάλα βάσανα»!
Είναι γεγονός πως μια γυναίκα σκέφτεται συνέχεια, όταν δε γίνει και μητέρα, το «κακό» δεν έχει όρια… εκεί υπεισέρχονται οικονομικοί, συναισθηματικοί, επαγγελματικοί αλλά και ψυχολογικοί παράγοντες.
Όταν το παιδί σας είναι ηλικίας είναι νεογέννητο έως και 13, σκέφτεστε… «Σε τι κόσμο έφερα το παιδί μου;»,«Πώς θα το μεγαλώσω σωστά;», «Πώς θα του προσφέρω τα απαραίτητα εφόδια χωρίς να το πιέσω;», «Και αν υπάρξουν κακοί άνθρωποι που θα πληγώσουν το μωρούλι μου;», «Εφηβεία; Πω… πω… δεν θέλω να κάνω λάθη που θα το σημαδέψουν»…
Το παιδάκι σας, όμως, μεγάλωσε και έχει μπει στην εφηβεία… μεγαλώνουν τα έξοδα και μαζί με αυτά και οι αγωνίες. «Αν μπλέξει με κακές παρέες, πώς θα το προφυλάξω;», «Αν… ολοκληρώσει νωρίς; – τα ξεχάσαμε τα δικά μας-…», «Θα τα καταφέρει στο σχολείο;»…
Τελείωσε και η εφηβεία και τα ψέματα μαζί! Το παιδάκι σας είναι πλέον ενήλικας και δεν θα αργήσει η ώρα που θα σας κουνήσει το μαντίλι του αποχαιρετισμού… και είναι δύσκολη αυτή η ώρα.
Εκεί ανησυχίες και φοβίες σάς κατακλύζουν. «Πώς θα πετάξει μακριά μου το πουλάκι μου;», «Έχει προοπτικές;», «Θα του δοθούν οι ευκαιρίες που αξίζει;», «Πώς θα ζήσει χωρίς εμένα;» «Ποιος θα του πλένει;», «Ποιος θα του καθαρίζει;», «Θα πεθάνει από την πείνα, ούτε αβγό δεν ξέρει να βράζει».
Αν, δε, είστε και χωρισμένες μητέρες… έχετε να αγωνιάτε και για την «κατακραυγή του κόσμου» που θα σας κατηγορήσει πως δεν το αναθρέψατε σωστά.
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα, στις αγωνίες αλλά και στις φοβίες σας είναι απλές…
Αν θέλετε το παιδί σας να τα καταφέρει, θα τα καταφέρει. Αν θέλετε να πετύχει, θα πετύχει.
Πώς;
Πολύ απλά με το να μη του μεταφέρετε τις φοβίες σας. Κρατήστε όλα αυτά που σας βασανίζουν για εσάς και φροντίστε να του μάθετε από μικρή ηλικία να είναι χρήσιμο στην οικογένεια και κατ’ επέκταση στην κοινωνία.
Μην του τα δίνετε όλα «στο πιάτο», γιατί το μόνο που θα καταφέρετε είναι να το «ευνουχίσετε» και να το μάθετε να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό.
Επειδή αγαπάτε το παιδί σας, όσο λέτε και παραπάνω… δεν έχετε παρά να το αποδείξετε πάνω από όλα σε εσάς.
Δείξτε του ότι πιστεύετε σ’ αυτό και το εμπιστεύεστε ακόμη και στις στιγμές που δεν είστε 100% σίγουρη για τις επιλογές του.
Αφήστε το να ανοίξει τα φτερά του και μη φοβάστε.. πάντα κοντά σας θα είναι, αρκεί ποτέ να μην αισθανθεί πως η έξοδος από την οικογενειακή θαλπωρή ισούται με μια προσωπική νίκη, μια απελευθέρωση από αόρατα δεσμά…
