Ο πελαργός μας επισκέφτηκε σε μεγάλη ηλικία. Ήμουν δεν ήμουν 40 ετών… Εκείνος είχε πλέον πάλλευκα μαλλιά. Το νέο της εγκυμοσύνης μου, η οποία δεν ήρθε τυχαία αλλά μετά από πολλές και επίπονες προσπάθειες, δεν μας χαροποίησε.
Αχ, πάντα φανταζόμουν αυτή τη στιγμή. Εγώ να τρέχω όλο χαρά να του αναγγείλω τα ευχάριστα και εκείνος να με σηκώνει αγκαλιά στροβιλίζοντάς με στον αέρα. Φιλιά, αγκαλιές και κλάμα.
Όχι, το κλάμα ήταν μια φυσική αντίδραση, αλλά όχι από χαρά. Από χαρμολύπη. Ένα απροσδιόριστο συναίσθημα φόβου συνοδευόμενο με πολλές ανησυχίες.
«Θα τα καταφέρω;»
«Μακάρι να γεννηθεί γερό και δεν θέλω τίποτα άλλο!»
«Γιατί δεν ενθουσιάζεσαι με το μωράκι μας; Δεν το θέλεις;»
«Με τρομάζει. Πώς θα μπορέσω να παίξω μαζί του ποδόσφαιρο όταν τα ρευματικά θα με έχουν ήδη χτυπήσει;»
«Θα είσαι ώριμος να το αντιμετωπίσεις;»
«Θα λένε ότι είμαστε οι παππούδες του…»
Σιωπή.
Τα χρόνια που θα μπορούσαμε να κάνουμε παιδιά, εμείς και όταν λέω εμείς εννοώ εγώ, απλώς μεταθέτω και την ευθύνη σε εκείνον, γιατί αυτός ο καημός είναι αβάσταχτος, είχα την καριέρα. Νόμιζα ότι ήμουν μικρή και δεν ήθελα να επαναλάβω τα λάθη των δικών μου γονιών.
Με την δική μου μητέρα είχα μόνο 15 χρόνια διαφορά. Άλλα χρόνια. Άλλες εποχές. Τότε ο πατέρας μου είχε συναντήσει τη δική μου μητέρα λίγες μέρες πριν το γάμο.
Λογιζόμουν λογίστρια… Και όλα αυτά για να γίνω αρχι-λογίστρια!
Τα χρόνια πέρασαν. Μετά η επιθυμία μου να γίνω μητέρα «φούντωνε», αλλά οι πιθανότητες «ξεφούσκωναν»! Πέρασα δια πυρός και σιδήρου. Ώσπου το μωράκι ήρθε στη ζωή μας.
Κουρασμένοι πια, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας – πάντα ψυχολογικής. Ένιωθα άσχημα με την κοιλιά μου, κάθε φορά που πήγαινα στο γιατρό και συναντιόμουν στο σαλονάκι με τις κατά 10 και 20 χρόνια νεότερες μου.
Μέσα στα χρωματιστά φορέματα, καμάρωναν για τον καρπό του έρωτά τους. Χάιδευαν το πλασματάκι που τους είχε αναστατώσει τη ζωή. Ενώ εγώ ήμουν σαν μανιάτισσα μοιρολογίστρα μέσα στα μαύρα! Μόνο το τσεμπέρι μου έλειπε.
Στο υπέρηχο είδα τη φωτογραφία του και τρελάθηκα. Ήταν το μωρό μου, το δικό μου μωρό. Είχε κολλήσει το προσωπάκι του ακριβώς πάνω στο σημείο που η κάμερα μπορούσε να απαθανατίσει σε ασπρόμαυρο φόντο τις πρώτες του τούμπες στο αμνιακό υγρό.
Ήταν το δικό μου μωρό. Το δικό μας μωρό. Και θα με αγαπούσε γιατί όλα τα παιδιά αγαπούν τους γονείς τους. Είτε είναι μεσήλικες είτε είναι έφηβοι. Το μόνο που ζητούν είναι αγάπη, μόνο αυτό θέλουν και φροντίδα.
Και ο φόβος μήπως το παιδί δεν μας αποδεχθεί, ο μικρός άνθρωπος που ερχόταν στη ζωή από εμάς, καταλάγιασε. Η λύπη και η έγνοια έγινε χαρά… Ανείπωτη χαρά.
Και ο «παππούς» μου, όπως και εγώ γίναμε πάλι παιδιά μαζί του. Διαλέγαμε παιχνίδια, στολίζαμε το δωμάτιο, σκαρώναμε όνειρα για μια καινούρια ζωή οι τρεις μας… Γιατί το να είσαι γονέας είναι το σπουδαιότερο επίτευγμα στη ζωή. Ακόμη και στα 30 και κάτι και στα 40 και στα 50!
.jpg)
.jpg)
