Γεννημένη στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Θυμάμαι εικόνες απροσδιόριστες. Αυτό που όμως έχει χαραχτεί στη μνήμη μου ανεξίτηλα είναι ένα «Triller».
Το παιδικό μου δωμάτιο, το οποίο μοιραζόμουν με την αδελφή μου ήταν γεμάτο με αφίσες του «Βασιλιά της Ποπ».
Κάθε εβδομάδα άλλαζαν ανάλογα με τη διάθεση της fan του Michael Jackson. Να είναι καλά η Μανίνα και η Super Κατερίνα τότε.
Είχαμε εβδομάδα Michael στο Thriller, Αnimal week με την μαϊμού του με τον πάνθηρά του, αγκαλιά με τα Grammy Awards και τους Jackson 5 να μας νανουρίζουν τη νύχτα με τα τραγούδια τους.
Στα μέσα του 1987 βγαίνει ο καινούριος του δίσκος. Βινύλλιο με το εξώφυλλο του τραγουδιστή σε ρόλο κακού. Φορούσε τα πέτσινα και ήταν very “Bad”.
Μεσημέρι καθώς γύρισε η μαμά μου στο σπίτι άφησε το album πάνω στο πιάτο της αδελφής μου στο τραπέζι.
Για μέρες είχε λιώσει τα παπούτσια της να πηγαινοέρχεται στο δισκοπωλείο της γειτονιάς και να φεύγει απογοητευμένη με την ίδια πάντα απάντηση, «Εξαντλήθηκε και ακόμη δεν μας έφεραν αντίτυπα… Συγγνώμη, ε;»
Σκούπιζε τα δάκρυά της στο δρόμο για το σπίτι και έσφιγγε από τα νεύρα της τα λεφτά στην τσέπη. Της τα είδε δώσει η γιαγιά μας «για να τα κάνεις ό,τι σε ευχαριστεί».
Δυστυχώς δεν μπορούσαν να εξαγοράσουν την ευχαρίστηση γιατί είχε εξαντληθεί…
Φυσικά το χαμόγελο ξαναγύρισε στο πρόσωπό της μόλις αντίκρισε με τα μάτια της τον Michael Jackson…
Έφαγε βιαστικά, είχε δουλειά είπε και χάθηκε στο σαλόνι. Πήρε θέση πλάι στο πικ-απ και ξεκίνησε να φθείρει τις στροφές του δίσκου.
Απομαγνητοφωνούσε όλα τα κομμάτια. «Θέλεις να σου μάθω τα λόγια;» μου έλεγε και μου έγραφε με μισά λατινικά και μισά ελληνικά την προφορά των λέξεων.
Σαν μέλισσες μαζεύτηκαν στο σπίτι και οι φίλες της. Μιμούνταν το moonwalk και όλο έριχναν κλεφτές ματιές για να μην φωνάξει η μαμά μου για το παρκέ.
Χωνόμουν κι εγώ ανάμεσά τους και τις κοιτούσα απορημένα. «Τι κάνετε εσείς εδώ;» Με έπιαναν από το χέρι και με έφερναν στροφή, στροφή μέχρι που ζαλιζόμουν. «Δεν θέλω να ξανακάνω το moonwalk, προτιμώ το μπαλέτο!»
Ο αδελφός μου πάλι για να κάνει τον έξυπνο έπαιρνε τα βοηθητικά πατάκια του παρκέ και γλιστρούσε με τη χάρη του Gin Kelly για να τις εντυπωσιάσει. Ώσπου μια φορά ξαπλώθηκε φαρδύς πλατύς και από τότε έκοψε τις χορευτικές φιγούρες! Τέτοιο ρεζιλίκι… ακόμη τον κάνει να ντρέπεται.
Η δε φίλη της αδελφής μου, η Νατάσσα ήταν τρελή και παλαβή μαζί του. Έλεγε συνέχεια… «Μια μέρα θα τον παντρευτώ. Θα σας καλώ στη Neverland για χυμούς, γιατί ο Michael μου δεν πίνει αλκοόλ.»
Πειραχτήρια όλοι τους, εγώ δεν μπορούσα ακόμη να συμμετέχω γιατί ήμουν «το νιάνιαρο» της παρέας, «Κι αν παντρευτεί άλλη τι θα κάνεις;», «Φαντάσου να πάμε σε συναυλία του και να σηκώσει εμένα στη σκηνή…»
«Δεν θα σας ξαναμιλήσω ποτέ! Αν είσαι φίλη μου θα πεις να ανέβω εγώ στη σκηνή με τον Michael μου!»
Ξεκαρδιζόντουσαν στα γέλια και μετά … ο ήχος του «Beat it» της ένωνε ξανά και ξανά!
Αποφάσισε κι ένα καλοκαίρι να μας επισκεφθεί ο «Βασιλιάς τη Pop», ο Michael της Νατάσας. Θα ερχόταν στην Ελλάδα για να παρουσιάσει το νέο του άλμπουμ THE HISTORY. Έγραψε history, όχι για όσα έγινα αλλά για όσα δεν έγιναν…
Η αδελφή μου και οι φίλες της είχαν σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Καλοκαίρι γαρ.
Η συναυλία είχε καθοριστεί μέσα Αυγούστου του 1992. Τα εισιτήρια είχαν ήδη προπωληθεί αλλά οι φίλες δεν είχαν προνοήσει έγκαιρα.
Πού να τα βρουν μια σταλιά παιδιά; Αφού η μία ήταν στην Σαμοθράκη οικογενειακές διακοπές, η άλλη στην Κρήτη και η μέλλουσα του Michael… Ιταλία!
Η ζωή της αδελφής μου ήταν Black and White, όπως το τραγούδι του. Και όχι μόνο εκείνης.
Έτρεχε να πιάσει το τηλέφωνο για να μιλήσει με τις άλλες «κλαίουσες ιτιές». Μετά τα συνωμοτικά ψιθυρίσματα έπεσε ο κεραυνός, σαν τη νηνεμία πριν τη θύελλα.
«Λοιπόν, μαμά και μπαμπά θέλω να σας πω ότι εγώ θέλω να γυρίσουμε Αθήνα γιατί είναι η συναυλία του ένα και μοναδικού…»
«Ποιανού αυτού του μαυρούκου;» λέει η γιαγιά.
«Μητέρα μην γίνεστε ρατσίστρια», η μαμά.
«Είσαι πολύ μικρή για να μας κάνεις ό,τι θέλεις. Ακούς; Στο δωμάτιό σου γρήγορα! Γλωσσού …» έσκουζε ο μπαμπάς μου και όλο έλεγε, «Ελένη τα χάπια μου. Θα με σκάσει το τρελοκόριστο. Από πού πήρε ήθελα να ήξερα. Αλλά τι λέω εσύ της φουσκώνεις τα μυαλά».
«Μα Θανάση μου, σε μια συναυλία θέλει να πάει το παιδί. Δεν έχει δώσει ποτέ αφορμή για κάτι, είναι πρώτη σε όλα…»
«Ελένη μίλησα…» τη διέκοψε και τα μάτια του πετούσαν σπίθες.
Η θαυμάστρια του Michael Jackson έκλαιγε μερόνυχτα. Το παιδικό μου χεράκι της χάιδευε τα μαλλιά και ένιωθα το τράνταγμα από τους λυγμούς.
«Μανούλα, γιατί δεν αφήνετε την Εύη να πάει στη συναυλία; Θα ανεβάσει ο κύριος Jackson στη σκηνή τα κορίτσια και τη Νατάσα θα τη φιλήσει στο στόμα και μετά θα παντρευτούν και θα πηγαίνουμε Αμερική. Έχει και μια μεγάλη γάτα αυτός ο κύριος, πάνθηρας λέγεται. Θα μου τη χαρίσει είπε η Νατάσα».
Την αφήγησή μου διέκοψε το κουδούνισμα του τηλεφώνου. Μετά το «Ορίστε;» η μητέρα λιποθύμησε…
Η μητέρα της Νατάσας πήρε να μας πει ότι η κόρη της το έσκασε από την Ιταλία, όπου είχαν πάει για διακοπές για να έρθει Αθήνα να δει τον «Michael της».
«Εύη; Πού είναι η Εύη;» ρωτά ανήσυχα η μαμά.
«Θανάση είδες την Εύη;»
«Έχει πάει με το ποδήλατο μια βόλτα, γιατί;»
«Είσαι σίγουρος; Εσύ την είδες καθόλου;» λέει τώρα στη γιαγιά η οποία έκανε την Κινέζα – τσιν τσον και μου τσιμπούσε το πόδι για να μην ανησυχήσω.
«Όλα υπό έλεγχο. Την έστειλα να δει αυτόν που θέλει», μου είπε σιγά.
Αδελφός μου, άλλος συνωμότης, σφύριζε αδιάφορα. «Πού ήσουν;» λέει ανακριτικά η μαμά.
Μετά από 5 ώρες περιπλάνησης σε στενά και σοκάκια κουδούνισε χαρμοσυνα το τηλέφωνο. Ήταν η αδελφή μου. «Πες στη μαμά και τον μπαμπά ότι είμαι καλά. Θα δω από κοντά το είδωλο σε αγαπώ πολύ νιάνιαρο!»
Η Νατάσα βρέθηκε τελικά χωρίς τη συμβολή της Νικολούλη. Πάτησε επί ελληνικού εδάφους και από πολύ πρωί στήθηκε στη στοά Αθηνών για να πάρει το «μαγικό χαρτάκι»…
«Michael σου έρχομαι!» ουρλιάζει και φιλάει μια περαστική…
«Δεν πάμε καλά. Και που να σφίξουν οι ζέστες», σταυροκοπιέται αυτή.
Ο μπαμπάς γελάει με το πείσμα της κόρης του, «Αυτό το παιδί και βουνά κινεί άμα θέλει… Ήσουν κι εσύ στο κόλπο; Τρελόπαιδα θα με πεθάνετε;»
«Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος συνωμοτούν για να γίνει…» (Κοέλο) Στην περίπτωση μας να είναι καλά η γιαγιά. Αυτή πλήρωσε το αεροπορικό εισιτήριο της Νατάσας να έρθει στην Ελλάδα από την Ιταλία, αυτή έβαλε στο πλοίο την αδελφή μου, αυτή τα έκανε όλα.
Η αδελφή μου και οι φίλες της έπλεαν σε πελάγη ευτυχία. Μέχρι εκείνο το καταραμένο απόγευμα.
Οι τηλεοράσεις ανακύκλωναν την είδηση… «Η πολυσυζητημένη συναυλία του «Βασιλιά της Pop» Michael Jackson αναβάλλεται…» στο βάθος ο speaker εξηγούσε τους λόγους.
«Πώς είναι δυνατόν; Εγώ έκανα επανάσταση κι αυτός… Τον μισώ, τον μισώ, τον μισώ! Αυτό ήταν», λέει η αδελφή μου. «Δεν θέλω να ξανακούσω ούτε το όνομά του. Εύχομαι να μην ξανά πάρει Grammy ΠΟ-ΤΕ!!!»
Τελευταία σκηνή του δράματος… παίχτηκε στο δωμάτιο. Ξέσκιζε με μένος τις αφίσες του τραγουδιστή. Τις τσαλάκωνε στη χούφτα της και τα δάκρυά της ξεθώριαζαν τον ήδη «ξεθωριασμένο» στην επιδερμίδα σταρ.
«Για μένα σήμερα ο Michael πέθανε!» (Αλλά ταυτόχρονα χτυπούσε ξύλο τρεις φορές)
Δεκάξι χρόνια μετά…
Ξημερώματα στη Ελλάδα, στις 26 Ιουλίου του 2009 έσβησε το αστέρι του «Βασιλιά της Pop». Του θρύλου της γενιάς μας… Έγραφαν τα sites.
Έμεινα για ώρες καθηλωμένη απέναντι σε μια τηλεόραση που μετέδιδε το CNN με υπέρτιτλο, «Michael Jackson 1958-2009».
Πήρα στο τηλέφωνο την αδελφή μου. «Εύη πέθανε…» λες και επρόκειτο για έναν γνωστό μας. «Το έμαθα… Η Νατάσα μου του είπε. Κατέρρευσε! Ο σύζυγός της ακόμη προσπαθεί να την συνεφέρει.»
Μας έπιασε γέλιο, «ο Michael μου, ααα, δεν είναι δικός μου» και αυτοχαστουκιζόταν! Μια εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια αναπηδούσε στα μάτια μας.
Ανοίγω ένα παλιό ημερολόγιο… Εικόνες, αναμνήσεις ζωντάνευαν και εγώ τις προσπερνούσα για να φτάσω σε ένα star.
Βγάζω μια τσαλακωμένη αφίσα που διέσωσα από τα νύχια της αδελφή μου, κιτρινισμένη από τα χρόνια. Δίπλα το χαρτάκι με τα λόγια του «bad». Το εισιτήριο της συναυλίας κολλημένο με ζελοτέιπ.
Την κρατώ στα χέρια μου γερά και προσπαθώ να γαντζωθώ πάνω της. Να ζήσω σε μια στιγμή τα παιδικά μου χρόνια.
Ο ήχος του ABC με την παιδική φωνούλα του μικρού Jackson μου θυμίζει ότι δεν θα ξαναζήσω το παραμύθι, δηλαδή να τρελαθείς για κάποιον που δεν γνωρίζεις καν. Όπως η Νατάσα, σύζυγος – όχι του τραγουδιστή – και μητέρα ενός παιδιού.
Σήμερα πέθανε την παιδικότητά μου… έχασα την Neverland με τον Peter Pan.
*(Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι πέρα για πέρα αληθινά! Είναι ο δικός μου Michael (αυτοχαστούκισμα σαν τη Νατάσα) Rest in peace “Man in the mirror”)
.jpg)
