Τη γούνα μου, τα γάντια μου και ένα ταξί να φύγω… Φαντάζομαι ότι αυτές οι σκέψεις
κατακλύζουν το κεφαλάκι σας κάθε φορά που ο άγγελός σας μεταμορφώνεται σε ένα
μικρούλη διαολάκι…
Δεν διστάζει να βάλει… την ουρίτσα του και να αναστατώσει την ηρεμία σας. Πώς τα
καταφέρνει πάντα; Απλά μετατοπίζοντας το επίκεντρο του κόσμου πάνω σας σε κάθε
βήμα.
ωστόσο καταφέρνει πάντα μα πάντα να θέλετε να ανοίξει η γη να σας καταπιεί. Έλα
όμως που δεν σας καταπίνει;
Αγαπητοί μου γονείς, μην κακιώνετε με τον άτακτο άγγελό σας. Τα παιδιά δεν έχουν
αναπτύξει το μέτρο ακόμη, ούτε την διπλωματία, ευτυχώς… Κάνουν αυθόρμητες
πράξεις. Αν αυτές σας φέρνουν σε αμηχανία να είστε σίγουροι ότι δεν είναι η πρόθεσή
τους αυτή.
Εγώ ξέρετε πόσες φορές ήθελα να απαρνηθώ το καμάρι μου, το μοναχοπαίδι μου, τον
έρωτά μου; Πάμπολλες… Να συνταχθώ με τον κόσμο που αποδοκίμαζε την
συμπεριφορά του, όταν για παράδειγμα έφτυσε ένα κοριτσάκι που του πήρε τη θέση
στην κούνια μέχρι να κατουρήσει στην Φοντάνα ντι Τρέβι…
Ήθελα να φωνάξω, “Ας έρθει επιτέλους η μητέρα αυτού του παιδιού να το μαζέψει…”
Κι ας ήμουν εγώ που στεκόμουν από πάνω του.
Η αιτία ήταν πάντα μια: ο παιδικός του αυθορμητισμός.
Όπως τότε, όταν μας έφερε να γνωρίσουμε η ξαδέρφη μου τον άνδρα της. Από την
πόρτα κιόλας ξεκίνησε να δείχνει την συμπεριφορά του… “Τι μου φέρατε;” ρωτά
αγενέστατα. Πρώτο φάουλ. Του τραβάω την μπλούζα για να σταματήσει.
Η ξαδέρφη μου έκανε τις συστάσεις… Ο γαμπρός τύχαινε να έχει κάπως περίεργη μύτη.
Καλά η αλήθεια ήταν ότι όλο του το πρόσωπο ήταν μια… μύτη. Μια τεράστια μύτη που
με την εισπνοή νόμιζε κανείς ότι θα τον ρουφήξει σαν ανεμοστρόβιλος.
Το μωράκι μου έφερε για άλλη μια φορά σε δύσκολη θέση τη μανούλα. “Πω, πω τι
μεγάλη μύτη! Σαν μελιτζάνα είναι… Φαντάζομαι ότι θα θέλετε σεντόνι για να τη
φυσήξετε…”
Ξεροκατάπινα, αλλά αυτό δεν καταπίνονταν με τίποτα. Η ξαδέρφη ήθελε να δείρει τη
μαμά του μεγαλόστομου… Ο δε μυτόνγκας βρυχήθηκε λες και θα έβγαιναν φωτιές από
τη μύτη του.
Ήμουν σε δεινή θέση η μανούλα. “Καλά πώς γίνετε να έχετε τόσο μεγάλη μύτη; Μήπως
όταν ο Θεός πετούσε μύτες εσείς ακούσατε πίτες και ζητήσατε διπλή μερίδα;”
συμπλήρωνε το διαβολάκι γελώντας με τα αστεία του νηπιαγωγείου…
Πέρασαν δέκα εφιαλτικά λεπτά. Θαρρούσα ότι ο χρόνος είχε κολλήσει. Εξαγριωμένη η
ξαδέρφη μου λέει, “Πάμε να φύγουμε. Καλά ούτε τους στοιχειώδεις καλούς τρόπους
δεν έχεις μάθει στο παιδί;”
λύσεις υπήρχαν ή να του κλείσω το στόμα ή να το χτυπήσω σαν χταπόδι.
Το πρώτο το απέρριψα αμέσως λόγω ιγμορίτιδας – είπαμε για ένα καθομολογουμένως
μυτόνγκα δεν θα έπνιγα και το μωρό μου…
Το δεύτερο το σκεφτόμουν σε πολλές παραλλαγές αλλά με την φόρα που είχε πάρει ο
μικρός όλο και φοβόμουν μην βγω καταγγελλόμενη σε καμία Ζούγκλα από τον 5χρονο
καταγγέλλοντα γιο μου. Άσε που δεν είχα και φωτογένεια…
Αποφάσισα να αφήσω το παιδί στην τρέλα του, δηλαδή στον αυθορμητισμό του. Όμως
πρώτα με παραδείγματα του τύπου μην κάνεις ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν θα εκπαιδεύονταν στους απλούς κανόνες συμπεριφοράς. Εξάλλου οι φωνές και οι τιμωρίες πολλές φορές είχαν αντίθετα αποτελέσματα.
Έτσι κι εσείς γονείς ενωμένοι, μην το βάζετε κάτω και δεν θα είστε ποτέ νικημένοι.
Κάθε φορά, λοιπόν, που τα παιδιά σας φέρνουν σε δύσκολη θέση λόγω του
αυθορμητισμού τους, δεν χρειάζεται να βγαίνετε εκτός εαυτού…
Αντί να ντρέπεστε και να κρύβεστε καλύτερα να τους εξηγήσετε το λόγο που δεν πρέπει
να κάνουν ή να λένε διάφορα πράγματα και να είστε σίγουροι ότι θα καταλάβουν.
Είναι πανέξυπνα μην τα υποτιμάτε! Οπλιστείτε όμως με υπομονή γιατί μπορεί να “μαλλιάσει η γλώσσα σας” εξηγώντας τα do και τα don’t παραπάνω από μία φορά!
