«Μανούλα, φοβάμαι!» και ένιωθα τα νύχια του παιδιού μου να μπήγονται μέσα στη σάρκα μου μόλις συναντούσαμε έναν ταλαίπωρο μαυρούλη με πλαστά cd.
Ήταν η πεθερά μου από την μια μεριά που τον είχε φοβήσει με τον «αράπη» που τον πάρει αν δεν καθίσει φρόνιμα, ήταν και τα μεγαλύτερα ξαδέρφια του από την άλλη μεριά που του έλεγαν τρομακτικές ιστορίες με «σχιστομάτηδες»… Μικρό παιδάκι ήταν δεν ήθελε πολύ.
Έβλεπε αλλοδαπό εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, Αμερικής και Αυστραλίας και ούρλιαζε, έκλαιγε και κρυβόταν. Τον άγγιζαν καταλάθος στο δρόμο και έπρεπε να απολυμανθεί. Μια σταλιά παιδί και δεν ήθελε με τίποτα να μπει στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Μεγάλωνα έναν ρατσιστή!
Τόσο εγώ όσο και ο πατέρας του ουδέποτε του είχαμε δώσει δείγματα αντιπάθειας προς τους οικονομικούς μετανάστες ή ομάδες ατόμων με στοιχεία διαφορετικότητας.
Είμαι κοινωνική λειτουργός. Η επαφή μου με φυλακισμένους, οικονομικούς μετανάστες, αθίγγανους, μουσουλμάνους, κινέζους και όσους αντιπαθούσε ο γιος μου ήταν στον άμεσο ενδιαφέρον μου.
Ο πατέρας του μικρού συνεργαζόταν στενά με Άραβες, Αφρο-Αμερικάνους και όλους τους σοκολατένιους ανθρώπους του πλανήτη.
Η στάση του, ακριβώς γιατί βρισκόταν σε μικρή ηλικία με προβλημάτιζε περισσότερο. Δεν μπορεί ένα παιδάκι να μισεί τους ανθρώπους είτε είναι άσπροι είτε μαύροι είτε χριστιανοί είτε μουσουλμάνοι. Τα παιδιά έχουν καλοσύνη μέσα τους. Άλλος έσπερνε ζιζάνια ρατσιμού στον γιο μου.
Το μυαλό μου έτρεχε μακριά, σε εξω-οικογενειακούς παράγοντες, όπως οι παππούδες του παιδιού, η τηλεόραση και γενικά ερεθίσματα που λάμβανε το παιδί από το ευρύτερο περιβάλλον του.
«Αγάπη μου, όλοι είναι άνθρωποι του Θεού. Μόνο που για να έχει ενδιαφέρον η ζωή ο καλός Θεούλης του έδωσε άλλα χρώματα, άλλα χαρακτηριστικά. Φαντάσου όλα σου τα κουκλάκια να ήταν ίδια. Θα τα βαριόσουν» του επαναλάμβανα.
Στην πολυπολιτισμική κοινωνία στην οποία ζούμε πια, η επαφή με άλλες παραδόσεις, ήθη και έθιμα είναι μια πραγματικότητα. Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός είναι το αγκάθι, η τροχοπέδη στην αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων.
Παρανοϊκά μυαλά, επικίνδυνα για τη δημόσια ζωή διαλαλούν τα εθνικιστικά τους φρονήματα ασύδοτα, πλάθοντας χαρακτήρες και συνειδήσεις. Κι όλα αυτά με τα πάτημα ενός κουμπιού. Έτσι μεγάλωνε ο εξάχρονος γιος μου, το μικρό μου μέλος της «Κουλ Κλουξ Κλαν», γιατί έτοιμος ήταν να αυτομολήσει στην οργάνωση,
Ο γιος μου, στο μικρό του μυαλουδάκι είχε κάνει σαλάτα με όσα άκουγε και είχε βγάλει ένα δικό του πόρισμα, σύμφωνα με το οποίο δεν είχαν θέση στον κόσμο του οι γυναίκες με μαντίλες, είτε επρόκειτο για τη γιαγιά Κρυστάλλο που έφτιαχνε την ωραιότερη σπανακόπιτα είτε για την κυρία από το Ιράν της απέναντι πολυκατοικίας.
Stop the baby racism. Ξεκινήσαμε τα εντατικά. Η πιο χαρακτηριστική ιστορία είναι του σκλάβου Kunta Kinte. Ο πιο διάσημος σκλάβος που διεκδίκησε την ελευθερία του.
Το μωρό μου έκλαιγε γοερά όταν έμαθε για τα παιδάκια που πεθαίνουν από ασιτία στις χώρες του τρίτου κόσμου. Για τους ανθρώπους που στη δεκαετία του 1960 στο Νότο της Αμερικής οι «κακοί» δεν τους επέτρεπαν να καθίσουν στο λεωφορείο ή όφειλαν να δώσουν τη θέση τους σε ένα λευκό.
Προσπαθούσα να βγάλω από το μυαλό του την εντύπωση ότι όλοι οι ξένοι είναι κλέφτες και εγκληματίες, όπως δείχνουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Αρχίσαμε την συναναστροφή με συνομήλικους του, διαφορετικών εθνικοτήτων, θρησκείας και χρώματος. Έγινε ένα με τα παιδάκια τα οποία πριν δεν ήθελε να ακουμπήσει. Τον τάιζε η «κυρία με την μαντίλα», όπως λέγαμε την κυρία Ζάχρα. Του είχε μάθει και ένα παιδικό τραγουδάκι.
Από πλευράς μου απαγόρευσα παντοίο τρόπο την αναγωγή σε ρατσιστικά σχόλια και αντιπαιδαγωγικές μεθόδους που δεν ενέκρινα για το παιδί μου, όπως αυτή της απαίδευτης πεθεράς μου.
Έκοψα τη ρίζα του κακού. Σταμάτησα το ρατσισμό μέσα στο σπίτι μου. Το μωράκι μου για το οποίο καμάρωνα με αγκάλιαζε και έλεγε, «Αν όλα τα παιδιά της γης, κρατούσαν σφιχτά τα χέρια… ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος! Ε, μανούλα;»
