Κάθε βράδυ, λίγο πριν ξημερώσει ο Θεός τη μέρα, ακούω την ίδια ατάκα από το γιο μου. Λες και το κάνει επίτηδες για να μην μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και όταν τελικά τα καταφέρνω βλέπω εφιάλτες..
Τι ότι πάνε να μου πάρουν τα παιδιά μέσα από τα χέρια μου, τι ότι θέλω να τα αγκαλιάσω και κάτι με κρατάει κολλημένη στο ίδιο σημείο και τόσα άλλα…
Τα πρωινά που ανοίγω τη πόρτα για να φύγω πίσω μου γίνεται μάχη. Ο μεγάλος φωνάζει γιατί φεύγω και ο μικρός σαν σκυλάκι μου τραβάει τη φούστα και κλαίει.
Προσπάθησα να τους εξηγήσω, κυρίως στο μεγάλο, ότι πρέπει να πάω στη δουλειά για να μπορώ να τους παρέχω ότι θέλουν από ρούχα και παπούτσια μέχρι τα παιχνίδια που τόσο λαχταρούν..
Μάταια…
Τι να κάνω; Δώστε μου μια συμβουλή..
Κι εγώ τα αγαπάω τα παιδιά μου. Ούτε για μένα είναι το καλύτερό μου να φεύγω και να λείπω πολλές ώρες από το σπίτι χάνοντας ουσιαστικά τα καλύτερά τους χρόνια, τώρα που έχουν ανάγκη της παρουσίας μου ως μητέρα.
Δε μπορεί να γίνει όμως διαφορετικά αφού οι ανάγκες είναι πια τόσο πολλές και το μεροκάματο δυσεύρετο. Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να τρελαίνεται με τη δουλειά και ντρέπομαι για τον εαυτό μου!
Ναι λοιπόν! Μου αρέσει η δουλειά μου. Μ’ αρέσει να πηγαίνω εκεί να βλέπω ανθρώπους που τους ξέρω και 10 χρόνια και μπορούμε να κουβεντιάσουμε για θέματα δουλειάς μέχρι τα πολύ προσωπικά μας. Και να συμβουλεύουμε ο ένας τον άλλο σαν πραγματική οικογένεια. Να μην έχουμε μεταξύ μας προβλήματα και όταν αποκτάμε να βρίσκουμε τις λύσεις σε λίγα λεπτά.
Και πάνω εκεί χτυπάει το τηλέφωνο της δουλειάς.
«Πότε θα έρθεις μαμά; Δε σου είπα ότι μου λείπεις κι ότι σ’ αγαπώ»
Ήρθαν και πάλι οι Ερινύες μαζί με τη φωνή του Γιώργου.
Πίστευα ότι πηγαίνοντας σχολείο θα «ξεκόλλαγε» λίγο από πάνω μου και θα κατάφερνε να αποκτήσει λίγη… ανεξαρτησία.
Μα τι κουτή που είμαι! Είναι δυνατόν να ξεκολλήσει από πάνω μου αυτός που λέει ότι είμαι η καλύτερή του φίλη;
Θα γίνει κι αυτό αλλά με την ώρα του.
Προς το παρόν μειώνω τις ώρες του ύπνου και της ξεκούρασής μου για να μπορώ να τα βλέπω περισσότερο. Μέχρι και τις λίγες εξόδους που έκανα τις έκοψα κι αυτές!
Τι ρωτήσατε; Αν ικανοποιήθηκε;
Όχι βέβαια!
