Το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί που τραυλίζει πρέπει να είναι ευαισθητοποιημένο, όσον αφορά στην κατάσταση του παιδιού, και απαιτείται η διαρκής προσπάθεια και η θετική στάση της οικογένειας.
Σύμφωνα με τη λογοθεραπεύτρια Σπυριδούλα Κυπριτζόγλου, η έγκυρη και έγκαιρη διάγνωση αποτρέπει την επιδείνωση της διαταραχής αλλά και την εμφάνιση μετέπειτα ψυχολογικών προβλημάτων, όπως είναι η αμηχανία και η ντροπή που θα νιώθει το παιδί, καθώς επίσης θα βοηθήσει σημαντικά και στην ενδεχόμενη αποξένωση και απόρριψη που θα ακολουθήσουν.
Μετά τη διάγνωση ακολουθεί ένα πρόγραμμα αποκατάστασης, το οποίο οργανώνεται από λογοθεραπευτή και ψυχολόγο και είναι ειδικά προσαρμοσμένο για τις ανάγκες του ατόμου κάθε φορά. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Πρέπει να ακολουθούνται και κάποιοι κανόνες και στο σπίτι και στο σχολείο.
Παρακάτω παρατίθενται μερικές οδηγίες που συνίσταται να ακολουθεί ολόκληρη η οικογένεια του παιδιού.
• Αρχική προϋπόθεση είναι να μην αποδοκιμάζετε τον τρόπο με τον οποίο μιλάει αλλά να ακούτε με προσοχή και ενδιαφέρον. Είναι απαραίτητο να δείχνετε υπομονή, όταν σας μιλάει.
• Σημαντικό είναι να υπάρχει οπτική επαφή για να μη νιώθει την αδιαφορία. Αποφύγετε να κοιτάτε τηλεόραση ή να ακούτε ραδιόφωνο, όταν το παιδί σας προσπαθεί να σας πει κάτι.
• Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να διακόπτεται η ροή της ομιλίας. Ακόμα και όταν υπάρχουν «κομπιάσματα», δεν πρέπει να συμπληρώνεται η ομιλία του από τρίτους.
• Αν δεν καταλάβετε τι θέλει να πει, καλό είναι να υποδυθείτε ότι δεν ακούσατε καλά, για να σας το επαναλάβει, ώστε να μη νιώσει άβολα.
• Είναι μεγάλο λάθος να αποθαρρύνετε ένα παιδί από το να μιλήσει. Ακόμα και αν πρόκειται να τραυλίσει, πρέπει να το ενθαρρύνετε να μιλήσει όσο αυτό επιθυμεί.
• Συνιστάται το περιβάλλον, στο οποίο προσπαθεί ένα παιδί να επικοινωνήσει, να είναι ήρεμο και να μην επικρατούν εντάσεις με τους συνομιλητές του.
• Να του μιλάτε αργά, καθαρά και με μικρές προτάσεις, χωρίς όμως να νιώθει ότι το κοροϊδεύετε.
• Μη χρησιμοποιείτε δύσκολο λεξιλόγιο και φράσεις που είναι συντακτικά πολύπλοκες για την ηλικία του παιδιού σας.
• Να κάνετε παύσεις στην ομιλία σας, ώστε να μπορεί να απαντάει και να σχολιάζει. Κάντε διάλογο με το παιδί σας.
• Αποφύγετε να ζητάτε «αναφορά» από το παιδί σας, για παράδειγμα για το τι έκανε στο σχολείο. Ανοίξτε διάλογο ξεκινώντας με το πώς ήταν η μέρα σας, για να του δώσετε κίνητρο να σχολιάσει τη δική του.
• Να θυμάστε ότι για το παιδί που τραυλίζει είναι πιο εύκολο να συζητάει για τα γεγονότα που συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή παρά για ό,τι συνέβη στο παρελθόν ή πρόκειται να συμβεί στο μέλλον. Άρα, καλό είναι να συζητάτε για αντικείμενα που είναι μπροστά στο παιδί ή γεγονότα που συμβαίνουν τη στιγμή που μιλάτε.
• Η συμπεριφορά σας να είναι σταθερή απέναντι του, δηλαδή να χρησιμοποιείτε την ίδια τακτική, ακόμα και όταν το παιδί σας δεν τραυλίζει.
• Να μην τον επιβραβεύετε, όταν δεν τραυλίζει. Αν θέλετε να το επιβραβεύσετε, να το κάνετε μόνο για αυτά που λέει και όχι για το πώς τα λέει.
• Να μη συζητάτε με τρίτους μπροστά στο παιδί για την κατάστασή του.
• Να μην το συγκρίνετε με τα αδέλφια του ή τους συνομήλικούς του.
• Να μην του κάνετε συνεχόμενες ερωτήσεις που μπορεί να του προκαλέσουν άγχος και πανικό.
• Να μη χρησιμοποιείτε φράσεις, όπως «χαλάρωσε και μετά μίλησε», «μίλα πιο αργά», «μη βιάζεσαι», γιατί το παιδί αγχώνεται, πανικοβάλλεται και η κατάστασή του μπορεί να επιδεινωθεί.
• Μη σχολιάσετε τον τρόπο με τον οποίο αναπνέει και ποτέ μην κάνετε υποδείξεις.
• Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα άτομο που τραυλίζει, εκτός από τις δυσκολίες που εμφανίζει στον λόγο του, έχει να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο ψυχολογικό βάρος γεμάτο από ποικίλα αρνητικά συναισθήματα.
Αλλά το βασικότερο από όλα είναι να το αποδεχθείτε έτσι όπως είναι και να μην το απορρίπτετε εξαιτίας της διαφορετικότητάς του.
Πηγή: MediDiatrofi.blogspot.com
Επιμέλεια: Δήμητρα Μπιλάλη
