Κλείναμε τρία χρόνια γάμου. Θα του έκανα έκπληξη! Το test ήταν θετικό. Ήμουν έγκυος μετά από πολλές προσπάθειες…
Η χαρά μου απερίγραπτη. Ένα μωρό να τριγυρίζει στο τεράστιο σπίτι μας που εκτός από την αγάπη μας δεν γέμιζε με τίποτα άλλο.
Μια σταλιά σπόρος κι όμως είχε φέρει τα πάνω κάτω. Το μόνο που ήθελα ήταν να βγω στο μπαλόνι και να το φωνάξω σε όλο τον κόσμο. Μα πρώτα έπρεπε να το μάθει ο «μπαμπάς».
Καθώς γύρισε τα κλειδιά στην πόρτα έτρεξα να τον προϋπαντήσω για να του ανακοινώσω το μεγάλο νέο.
«Θα κάνουμε μωρό!», τώρα με σήκωνε στην αγκαλιά του και με στριφογύριζε από τη χαρά του.
Ήταν οι πρώτες στιγμές. Ο ερχομός του είχε αλλάξει τη ζωή μας. Πλέον είχαμε να σκεφτόμαστε μόνο εκείνο.
Ήμουν ήδη πέντε μηνών. Η κοιλίτσα μου είχε αρχίσει να ξεχωρίζει. Καμάρωνα που με ευλόγησε ο θεός να γίνω μητέρα.
Στις μέρες μας ευλογία ήταν μετά από όλες αυτές τις προσπάθειες που είχαμε κάνει. Σκεφτόμουν ότι αν δεν τα είχα καταφέρει θα ήμουν στη θέση εκείνων των γυναικών που ξοδεύουν μια περιουσία στις εξωσωματικές κι αν…
Με αυτές τις σκέψεις ανέβαινα τα σκαλιά της πολυκατοικίας, όταν ένιωσα πόνο χαμηλά στην κοιλιά μου.
Είδα κηλίδες αίματος να κυλούν στα μάρμαρα… Ο πόνος είχε γίνει αφόρητος. Σχεδόν τρέχοντας έφτασα στο διαμέρισμα.
Κίνηση πρώτη να τηλεφωνήσω στον γιατρό μου. «Δεν είναι κάτι ανησυχητικό», με διαβεβαίωσε. «Κουράστηκες. Φρόντισε να μείνεις μερικές μέρες στο κρεβάτι και την Δευτέρα έλα να σε δω», ήταν τα λόγια του.
Θυμάμαι ότι κοιμήθηκα πολύ βαριά. Έβλεπα άσχημα όνειρα που με τρόμαζαν. Ένα κοριτσάκι, η Αγγελική – έτσι το έλεγαν – να κλαίει. Μια μαυροντυμένη γυναίκα το έπαιρνε μακριά μου.
Ξύπνησα λουσμένη στον ιδρώτα. Ξημέρωνε και οι πρώτες αχτίδες του ήλιου φώτιζαν τις γκρίζες ταράτσες των απέναντι σπιτιών.
Ένιωθα κουρασμένη, τα πόδια μου σαν σίδερα και μόνο χαϊδεύοντας την κοιλιά μου ένιωθα αναζωογόνηση. «Καλημέρα μωρό μου», του είπα. Είχε ήδη σχηματίσει τα αυτάκια του. Μπορούσε να με ακούει.
Πηγαίνοντας προς την κουζίνα λιποθύμησα. Όταν συνήλθα ήμουν σε ένα λευκό δωμάτιο, λευκοί τοίχοι, λευκά σεντόνια, λευκοί άνθρωποι… Έκανα να ανασηκωθώ, όμως οι δυνάμεις μου δεν με βοηθούσαν. Έπεσα πίσω.
Δίπλα μου ο «μπαμπάς» του μωρού μου! Είχε «γλαρώσει». Αμέσως τρίβοντας τα μάτια του μου είπε, «Κάθισε, μην σηκώνεσαι. Έχασες πολύ αίμα. Γι’ αυτό λιποθύμησες.»
Η φωνή του ζεστή, τα λόγια του «της παρηγοριάς». «Πώς κάνει έτσι για μια λιποθυμία. Αλήθεια πού έμαθε για την αιμορραγία; Δεν του το είχα πει. Γιατί ήμουν στο νοσοκομείο;», αυτά τα ερωτήματα κεραυνοβόλησαν το μυαλό μου.
«Γιατί είμαι εδώ;», τον ρώτησα δειλά. «Φοβήθηκα με την λιποθυμία σου. Και το αίμα, πολύ αίμα!», μου απάντησε. «Όλα καλά; Το μωρό μου, το μωρό μου είναι καλά;», μια σκέψη που δεν τολμούσα να εκστομίσω, όμως το έκανα!
«Ηρέμησε…», με καθησύχαζε αλλά δεν μου απαντούσε ευθέως. Κάτι είχε συμβεί. Θα μου το έλεγε σε λίγο ο γυναικολόγος μου που ήρθε Κυριακάτικα από το σπίτι του μόνο για εμένα.
«Καλή μου», μου λέει με το συμπονετικό ύφος. Κάπου το ξέρω αυτό το ύφος, «δυστυχώς…». Δεν το πίστευα. Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου. Μόνο τέσσερις μήνες με άντεξε. «Γιατί; Γιατί;», ψέλλιζα μέσα στα αναφιλητά μου.
«Ήταν εξωμήτριο. Δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί στη μήτρα σου», εξηγούσε τώρα σε εκλαϊκευμένη ιατρική. «Θα σου το πάρουμε αύριο. Το υπερηχογράφημα έδειξε ότι είναι νεκρό. Δεν ακουγόταν η καρδούλα του».
Εκείνος μου κρατούσε το χέρι σφιχτά. Ήταν ο παρ’ ολίγον μπαμπάς και τώρα τίποτα, δεν είχε τίτλο. Ο μπαμπάς του νεκρού παιδιού μας.
Συντετριμμένος. Οι δύο μας και κανένας άλλος πια. Μου χάιδευε την κοιλιά μου. Εγώ έκρυψα το πρόσωπό μου μέσα στις χούφτες μου. Ένιωθα ένοχη, αμαρτωλή. Με τιμωρούσε ο Θεός; Δεν ήμουν άξια να γίνω μητέρα;
Άγγιξα κι εγώ το νεκρό μωρό μου. Ίσως ήταν εκείνο το κοριτσάκι του ονείρου μου που το έσερνε η μαυροφορούσα. Πού να είχε πάει η ψυχούλα μου; Άραγε κατάλαβε πόσο πολύ το αγάπησα;
Την επομένη το χειρουργείο και μετά η ανάρρωση. Ο σύζυγός μου πάντα δίπλα μου! Όποτε κι αν άνοιγα τα μάτια μου δίπλα μου.
Για καιρό δεν ήθελα να ξανακούσω για μωρό. Απέφευγα τις συζητήσεις τόσο του αγαπημένου μου, όσο και των φίλων και συγγενών. Δεν ένιωθα έτοιμη.
Κυρίαρχο συναίσθημα ο φόβος ότι δεν θα μπορέσω να γίνω μητέρα. Κρυφά από όλους πήγα σε άλλο γυναικολόγο για εξετάσεις. Είχε περάσει το καλοκαίρι, όμως στην καρδιά μου είχα βαρυχειμωνιά.
Αυτό που με βοήθησε περισσότερο ήταν η ψυχολογική στήριξη. Ένας ειδικό πάντοτε ωφελεί. Οι γυναικολογικές εξετάσεις έδειξαν ότι μπορώ να αποκτήσω παιδί. Το θέμα ήταν καθαρά δική μου απόφαση.
Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Έτσι ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενα ο Θεός με ευλόγησε ξανά. Θα γινόμουν μητέρα, αλλά ας μην προέτρεχα.
Το ανακοίνωσα στον μέλλοντα μπαμπά όταν πια ήμουν τεσσάρων μηνών. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και γιορτές. Έτσι απλά σαν να είχα αγοράσει καινούριο φόρεμα. Δεν ήθελα να ενθουσιαστώ και μετά…
Κάθε βράδυ προσευχόμουν και έκλαιγα. Πιο πολύ για εκείνη την ψυχή που έχασα. Ένα βράδυ με επισκέφτηκε στο όνειρό μου ξανά η Αγγελικούλα, το κοριτσάκι που είχα δει όταν απέβαλα.
«Μαμά, μην στενοχωριέσαι άλλο για μένα. Με φροντίζει η γιαγιά σου η Αγγελική. Σου στέλνω τον αδελφό μου να σου κρατάει συντροφιά…» και είδα ένα αγοράκι με καταγάλανα μάτια και ξανθά μαλλιά σαν τον μπαμπά του. Έμπαινε από μια μεγάλη σιδερένια αυλόπορτα στο εξοχικό μας.
Φώναξα, «Αγγελικούλα, θα ξανάρθεις;», για να γυρίσει μόνο για μια στιγμή και να μου γνέψει «Θα είμαι πάντα δίπλα σου. Θα είσαι πάντα η μαμά μου. Θα τα πούμε…»
Την ημέρα της γέννας όλο το σόι μου μαζεύτηκε. Ευτυχώς η ασφάλεια του συζύγου μου κάλυπτε σουίτα, παρακαλώ. Σήμερα θα μαθαίναμε όλοι το φύλο του παιδιού, ήθελα να είναι έκπληξη.
Στο χειρουργείο ήταν μόνο η μαμά μου. Αυτή μου κράταγε το χέρι και μου έδινε το σήμα για τις αναπνοές. Κλάμα μωρού… «Να σας ζήσει. Ένα υγιέστατο αγοράκι!». Ολόιδιος ο μπαμπάς του.
Το έσφιξα κοντά στο στήθος μου. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Ξαφνικά άνοιξε το παράθυρο. Σαν κάποιος να το άνοιξε και να μπήκαν τα αρώματα της άνοιξης. Ήταν η επίσημη μέρα της άνοιξης, 21 Μαρτίου.
Άκουσα ένα φτερούγισμα και ψιθύρους να χορεύουν στο αυτί μου, «Να μας ζήσει μανούλα!».
