Από μικρή το ήθελα το ποδήλατο. Πάντα το έλεγα του μπαμπά. Εκείνος ήταν ανένδοτος.
«Δεν θυμάσαι την τούμπα που είχες φάει στο χωριό; Τι θες, να σε τρέχω στα νοσοκομεία πάλι;»
Κάθε φορά που βρισκόμουν με παιδάκια που είχαν ποδήλατο τα παρακάλαγα να μου δώσουν να κάνω κι εγώ λίγο.
Τελικά με τα πολλά τον «έψησα» και μου το πήρε.
Αχ, αυτό το πρώτο ποδήλατο… ακόμα το θυμάμαι.
Το πιο πιθανό ήταν να το έχω φυλάξει αλλά του «άλλαξα τα φώτα».
Πάνω-κάτω στο μπαλκόνι, μετά βόλτες στην πλατεία και τέλος στο εξοχικό για να το έχω το καλοκαίρι.
Έτσι, τώρα και τα παιδιά μου μού τα παρήγγειλαν εν όψει του Πάσχα.
Τους πήρα και πήγαμε σε ένα μεγάλο ποδηλατάδικο στο κέντρο.
Μιάμιση ώρα κάνανε για να διαλέξουν αλλά τελικά τα κατάφεραν και πήραν τα καλύτερα. 350 ευρουλάκια «έσκασε» η μανούλα για να ικανοποιήσει τα αγοράκια της.
Το σαββατοκύριακο πήρα τους γιους μαζί με τα ποδήλατα και πήγαμε στο εξοχικό. Δεν έχω λόγια να σας περιγράψω τι ακριβώς έγινε! Βέβαια, οι τούμπες δεν έλειψαν αλλά ευτυχώς οι απώλειες ήταν λίγες και αναίμακτες. Κάτι γόνατα και κάτι αγκώνες, μη φανταστείτε…
Όλα αυτά ήθελα να σας τα πω για να πάρετε ποδήλατο στα παιδιά σας, τώρα που έρχεται και Πάσχα και ανοίγει ο καιρός. Πώς να το κάνουμε, είναι το πρώτο τους όχημα.
Για τα παιδιά το πρώτο ποδήλατο και δεν εννοώ βέβαια τα μπε-μπε αλλά τα κανονικά, αυτά με τις βοηθητικές ρόδες, είναι η πρώτη σημαντική αγορά.
Την ιστορία αυτού του ποδηλάτου θα διηγούνται αύριο μεθαύριο στα δικά τους παιδιά. Η πρώτη τούμπα θα μείνει όπως πάντα αξέχαστη. Κι εκείνο το σημάδι στο γόνατο που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα φαίνεται και θα το δείχνουν με καμάρι λέγοντας « … κι εκεί πάνω στη σούζα, πάρε κάτω τη μανούλα»!
Μα τι ωραία χρόνια που είναι τα παιδικά. Ωραία κι αξέχαστα…
Πάμε λοιπόν για ορθοπεταλιές!
