Πόσες φορές δεν το ακούσατε αυτό από τα καμάρια σας. Κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό, ακόμη και δεινόσαυροι θέλουν να γίνουν.
Τα παιδιά είναι σαν μικρά παπαγαλάκια που επαναλαμβάνουν ασυναίσθητα στην αρχή πράξεις που βλέπουν να κάνουν οι γονείς τους… Είναι γνωστό ότι στα παιδιά υπάρχει ο έντονος ο μιμητισμός.
Πολλές φορές φέρνω στο μυαλό μου την μικρότερη αδελφή μου, η οποία συμπεριφερόταν στο δικό της μωρό, την κούκλα της, όπως η μαμά μου σε εκείνη. Την φρόντιζε με τον ίδιο τρόπο, την αγκάλιαζε με τον ίδιο τρόπο ακόμη και το τρόπος που της μιλούσε ήταν ολόιδιος. «Βάλε το ζακετάκι σου γιατί θα κρυώσεις, μωρό μου», έλεγε καθώς την κανάκευε.
Δεν σου έχω πει ότι πιπί κάνουμε στο γιογιό, ακόμη δεν μεγάλωσες…Και έβαζε τις σερβιέτες για πάνες στην κουκλίτσα της…
«Μα τι σου έχω πει, είναι ώρα για ύπνο. Αλλιώς δεν θα ξεκουραστείς για να πάμε στην παιδική χαρά.» Ήταν σαν να άκουγα τη μητέρα με παιδική φωνούλα.
Ακόμη και ο τρόπος που συμπεριφερόταν στην παιδική της κουζίνα, μαγείρευε πιάνοντας την κατσαρόλα όπως έβλεπε από τη μαμά, μιμούμενη ακόμη και την χαρακτηριστική κίνησή της όταν καιγόταν από την καυτή λαβή.
Σερβίριζε και γενικότερα προσπαθούσε να γίνει η μαμά. Τι χαριτωμένο να βλέπεις τα μικροσκοπικά της χεράκια να παλεύουν να πιάσουν φλιτζάνια και να ανακατεύουν με την κουτάλα.
Κάθε τόσο δοκίμαζε να δει αν της είχε πετύχει ο φανταστικός της χαλβάς και φέρνοντας τα χεράκια της στο στόμα αναφωνούσε η μικρή σεφ, «Νοστιμότατο…» μόνο λίγο σιροπάκι παραπάνω.
«Όταν μεγαλώσω θα γίνω μανούλα», απαντούσε στην ερώτηση για τον επαγγελματικό της προσανατολισμό.
Όταν αρρώσταινα έκανε τη νοσοκόμα. Μου έβαζε θερμόμετρο και φιλούσε το μέτωπό μου για να εξετάσει αν είχα πολύ πυρετό. «Εντάξει, έπεσε», είχε βγει το ιατρικό ανακοινωθέν. Τώρα μπορούσα να παίξω μαζί της.
«Μάλλον θα γίνω νοσοκόμα…», άλλαζε γνώμη.
Συνεχίστηκε αυτός ο μιμητισμός και αργότερα, όταν πήγε στον νηπιαγωγείο, όπου ήθελε να αφήσει πολύ μακριά μαλλιά όπως η δασκάλα της. Φώναζε στα άτακτα παιδάκια, τους φανταστικούς μαθητές της. Μετρούσε ως το 10 και προέτρεπε να κάνουν το ίδιο και τα νοερά παιδάκια…
«Θα γίνω δασκάλα για να μαθαίνω γράμματα τα παιδάκια». Πάλι άλλαξες γνώμη μωρό μου, έλεγε η μαμά. «Αφού μου αρέσει η δασκάλα μου, θέλω να της μοιάσω…»
Άλλοτε έκανε την αληθινή κυρία, άλλοτε την χορεύτρια της λυρικής, άλλοτε γινόταν η μαμά. Το μωρό με τα 1000 πρόσωπα, όπως την έλεγε χαϊδευτικά ο αδελφός μου.
Όταν πια ήμουν στο πρώτο έτος της ψυχολογίας κατόρθωσα να αποκωδικοποιήσω την συμπεριφορά της αδελφής μου, που πια είχε γίνει σωστή γυναίκα. Όλα ήταν θέμα μιμητισμού…
Το παιδάκι αναζητά ένα πρότυπο. Έλκεται κάθε φορά από κάτι διαφορετικό που εξάπτει την φαντασία του. Αρχικά ο ρόλος του μπαμπά και της μητέρας μέσα στην οικογενειακή εστία. Η μητέρα αν είναι κορίτσι είναι πιο κοντά στα πρότυπα της και το πατέρας για το αγόρι. Γι’ αυτό και τα αγοράκια θα μιλήσουν για αυτοκίνητα, αθλήματα ή για ό,τι άπτεται των δραστηριοτήτων του πατέρα. Αυτό δεν είναι πανάκεια, μπορεί ένα αγόρι να έλκεται από το πρότυπο της μητέρας, δεν είναι πάντα ανησυχητικό!
Μετά των ατόμων που πλαισιώνουν τον κοινωνικό τους περίγυρο και αργότερα η άλλη μικρογραφία της κοινωνίας του παιδιού, το σχολείο. Εκεί γίνεται κοινωνός νέων ιδεών και αντίρροπων απόψεων. Τα πρότυπα πληθαίνουν και εκεί αρχίζει να διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του παιδιού, αν και οι βάσεις, τα θεμέλια έχουν τεθεί μέχρι τα 3-4 χρόνια του.
Εμείς σαν γονείς θα πρέπει πρώτα από όλα να είμαστε όσο πιο κοντά στα παιδιά μας και να συζητούμε μαζί τους κάθε τους τάση, όπως το να μιμούνται πράξεις και ρόλους που βλέπουν. Κυρίως τώρα που η προβολή προτύπων δεν προέρχεται αποκλειστικά από τους κοινωνικούς χώρους του παιδιού μας , αλλά και μέσω των ΜΜΕ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η γενιά των παιδιών που μεγάλωσαν κοντά στα τέλη του ’60 με ’70 ήθελαν να γίνουν σχεδόν όλοι αστροναύτες. Ήταν η προσσελήνωση που τους είχε γοητεύσει… Όχι άδικα, βεβαίως. Αυτό ήταν ένα ουτοπικό και υγιές συνάμα πρότυπο.
Μέσα από παιχνίδι, λοιπόν, μπορούμε να ελέγξουμε την πληθώρα προτύπων και εισερχόμενων πληροφοριών που κατακλύζουν το μικρό και αθώο κεφαλάκι των παιδιών μας. Εμείς θα σας δώσουμε ένα έναυσμα, όπως το παιχνίδι να έχει ένα θέμα. Σήμερα για παράδειγμα θα παίξουμε το νοσοκομείο εξηγώντας το λειτούργημα του κάθε επαγγέλματος που μπορεί να εργάζεται σε ένα νοσοκομείο. Αύριο του σχολείου, της τηλεόρασης ακόμη τους γονείς. Βεβαίως του αστροναύτη, του γεωργού κλπ.
Σε αυτό θα σας βοηθήσουν πολύ, αγαπητοί γονείς, βιβλία εκλαϊκευμένης ψυχολογίας που υπάρχουν στο εμπόριο… Ιδέες μπορείτε να πάρετε από μύθους και παραμύθια. Από εμάς καλή επιτυχία.
