Ακόμα και για εμάς τους «μεγάλους», η λέξη θάνατος μας φέρνει έναν «κόμπο» στο στομάχι. Δυστυχώς όμως, η αλήθεια είναι ότι το μόνο που ξέρουμε σίγουρα, όταν γεννιόμαστε, είναι ότι θα πεθάνουμε.
Όλοι έχει χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε τραγικές καταστάσεις, δηλαδή ουσιαστικά να αντιμετωπίσουμε το θάνατο μέσα από το «χαμό» αγαπημένων συγγενικών προσώπων.
Τι συμβαίνει όμως, όταν το παιδί μας, μας εκφράσει την απορία για το πού βρίσκεται το αγαπημένο μας πρόσωπο.
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε ένα παιδί την έννοια του θανάτου και αυτό γίνεται ακόμα δυσκολότερο, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις και τη δική σου προσωπική θλίψη.
Τη συγκεκριμένη όμως στιγμή, οφείλεις να παραμερίσεις τα δικά σου συναισθήματα και να σκύψεις με πολύ αγάπη και στοργή στο παιδί σου.
Όταν το παιδί είναι μωρό, σίγουρα δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του θανάτου, όμως αντιλαμβάνεται πολύ καθαρά την έννοια της απουσίας, ειδικά όταν το πρόσωπο ανήκει στο οικείο περιβάλλον του και συνήθιζε να έρχεται σε καθημερινή επαφή μαζί του.
Αν το παιδί βρίσκεται στην ηλικία περίπου των 5 ετών, το πράγμα γίνεται δυσκολότερο, αφού το παιδί ρωτάει, πολύ συχνά με επιμονή. Πού πήγε, για παράδειγμα, ο παππούς, γιατί δεν έρχεται πια στο σπίτι ή γιατί δεν έρχεται να με πάρει από το σχολείο. Αυτές είναι μόνο λίγες από τις πιθανές απορίες του παιδιού.
Το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο θάνατος είναι κάτι μόνιμο και όχι προσωρινό και προσπαθεί να δημιουργήσει μέσα στην αθώα ψυχούλα του, σενάρια για το πώς θα επιστρέψει ο εκλιπών.
Άλλη πιθανή του σκέψη είναι ότι μπορεί να φταίει το ίδιο το παιδί και να αναρωτιέται τι έκανε, για να αξίζει τέτοια «τιμωρία».
Οι γονείς οφείλουμε να μην του πούμε ποτέ ψέματα. Οι εκφράσεις ότι τάχα έφυγε ένα μακρινό ταξίδι ή πήγε κάπου να ξεκουραστεί ή ότι κοιμήθηκε, δεν είναι οι καταλληλότερες, για να βοηθήσουμε το παιδί μας να κατανοήσει την έννοια του θανάτου.
Πρέπει να του εξηγήσουμε τη σημασία της λέξης «θάνατος», ότι δηλαδή ο άνθρωπος σταμάτησε να αναπνέει, να τρώει και να μεγαλώνει. Αν πάλι συμβεί κάποιο ατύχημα, εξηγούμε αυτό που έγινε και λέμε ότι το σώμα σταμάτησε να λειτουργεί και δεν θα μπορέσουμε να ξαναδούμε το συγκεκριμένο πρόσωπο.
Σκοπός μας πάντα είναι να καθησυχάζουμε το παιδί και να μην το αφήνουμε να δημιουργεί σενάρια στο μυαλό του, που ακριβώς επειδή είναι παιδί, διαθέτει και τεράστια φαντασία, πράγμα πολύ κακό στην περίπτωση θανάτου.
Πρέπει να επιδιώξετε το παιδί σας να εκφραστεί με όποιο τρόπο θέλει και μπορεί και να μην το πιέσετε, λέγοντας του μη.
Ενδεχομένως το παιδί να μη θελήσει να σας μιλήσει και να επιδιώξει να εκφραστεί με άλλους τρόπους είτε δηλαδή με το διάβασμα, είτε με τη ζωγραφική ακόμα και με τις σημειώσεις σε ένα ημερολόγιο.
Σταθείτε πλάι στο παιδί σας και προσπαθήστε να είστε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί του, πάντα όμως διακριτικά, για να μη νιώθει πίεση.
Θα πρέπει να αρχίσετε να ανησυχείτε αν το παιδί σας παρουσιάσει διαταραχές στον ύπνο του, παραβατική συμπεριφορά στο σχολείο ή απότομα και βίαια ξεσπάσματα.
Τότε θα πρέπει να αναζητήσετε τη λύση με τη βοήθεια κάποιου ειδικού, για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε την κατάσταση.
Μία μητέρα
