Μετά από ένα διαζύγιο ή γενικά χωρισμό ο άντρας και η γυναίκα χάνουν την ιδιότητα του συζύγου αλλά όχι την ιδιότητα του γονέα. Συνήθως η μητέρα έχει την επιμέλεια και ο πατέρας αποχωρεί από το σπίτι.
Κάθε οικογένεια αντιδρά διαφορετικά σε τέτοιες καταστάσεις αλλά το σίγουρο είναι ότι ως ένα βαθμό ορισμένα πράγματα είναι «στο χέρι μας» ή μάλλον «στη συμπεριφορά μας».
Τι γίνεται όταν ο μπαμπάς δεν μένει πια εδώ;
Ο «σούπερ ήρωας» στη φαντασία κάθε παιδιού είναι ο μπαμπάς του. Στο παιδικό μυαλουδάκι αυτός ο ένας που είναι μεγαλόσωμος, δυνατός, έξυπνος, εύστροφος, μπορεί να λύνει προβλήματα, να τα προσέχει και να τα προστατεύει είναι ο μπαμπάς, ο δικός τους προσωπικός ήρωας. Πυρετός, ένα χτύπημα, ένα χαλασμένο παιχνίδι, μια άσχημη ημέρα όλα φαντάζουν λιγότερο αρνητικά στην αγκαλιά του μπαμπά. Αυτή η αγκαλιά μετατρέπεται σε «φρούριο» όπου τα παιδιά μπορούν να κλειστούν μέσα και να νιώσουν ασφαλή και ήρεμα.
Σε αυτό το κορυφαίο συναίσθημα ασφάλειας, προστασίας και ψυχικής ηρεμίας κρύβεται η ουσία του πατρικού ρόλου. Και καθώς προϋπόθεση για να χτίσει ένα άτομο τη ζωή και την προσωπικότητα του είναι το να νιώθει σωματικά και συναισθηματικά ασφαλή και ισορροπημένο, η αντρική παρουσία είναι απαραίτητη στη ζωή κάθε παιδιού στο βαθμό και τη συχνότητα που οι εκάστοτε συνθήκες το επιτρέπουν.
Έχετε αναρωτηθεί ποιες σκέψεις μπορεί να στριφογυρίζουν στο κεφαλάκι του μωρού σας όταν ένας άλλος άνθρωπος προσπαθήσει να «κλέψει» τη μαμά του;
Κάποια παιδιά βλέπουν το ζήτημα ως «αντικατάσταση» του αγαπημένου τους προσώπου και αντιτίθενται έντονα σε αυτό. Κάποια άλλα δεν παρουσιάζουν ακραίες αντιδράσεις.
Ανάλογα με την ηλικία, τις σχέσεις του παιδιού με τους γονείς, το χαρακτήρα, την προσωπικότητα του, το παιδί διαμορφώνει μια άποψη την οποία σαφώς πρέπει να ακούσουμε και να συζητήσουμε.
Στο σημείο όμως αυτό θα πρέπει να μπουν και κάποια όρια. Άλλο μητέρα και άλλο γυναίκα. Δεν είναι δυνατό το παιδί να καθορίζει την προσωπική ζωή των γονέων, γιατί έχουν και αυτοί δικές τους, διαφορετικές ανάγκες.
Για να είστε «σωστή» μητέρα πρέπει να είστε ψυχικά ισορροπημένη και συναισθηματικά καλυμμένη. Δεν ανακοινώνουμε ή επιβάλλουμε στο παιδί την παρουσία ενός άλλου ατόμου. Συζητάμε μαζί του και προσπαθούμε να χτίσουμε μια «νέα οικογένεια» με βασικό στοιχείο τις σχέσεις εμπιστοσύνης.
Όταν οι γονείς έχουν κοινό «πλάνο» στο θέμα της ανατροφής των παιδιών ανεξαρτήτως αν τα πάνε μεταξύ τους καλά και έχουν μια καλή συνεννόηση (έστω και τυπική) το παιδί νιώθει περισσότερο ασφαλές, εκδηλώνει αυθόρμητα τις σκέψεις του, δεν «φορτώνεται» ευθύνες και προβλήματα που δεν του αναλογούν.
