Η μονογονεϊκή οικογένεια στην Ελλάδα σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές αγγίζει το 4- 5 % του πληθυσμού της χώρας, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι οικογένειες αυτές που πιθανόν να φιλοξενούνται σε σπίτια συγγενών.
Αιτία για τη δημιουργία τέτοιου είδους οικογένειας, είναι είτε τα διαζύγια, είτε η χηρεία αλλά ίσως και η στάση ζωής για ορισμένους ανθρώπους.
Σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στην Ελλάδα, δεν έχει οριστεί νομοθεσία που να αφορά σε τέτοιου είδους οικογένεια, ενώ μόλις το 1983 άλλαξε η ονομασία των παιδιών αυτών, κι έτσι από «εξώγαμα τέκνα», τώρα ονομάζονται «τέκνα γεννημένα χωρίς γάμο των γονέων τους».
Αυτή τη στιγμή, μια μονογονεϊκή οικογένεια, εκτός από την απόρριψη της κοινωνίας που πιθανόν να βιώνει, δυστυχώς δεν γίνεται αποδεκτή ούτε καν από το ίδιο το κράτος πρόνοιας, που όλοι πιστεύουμε ότι ίσως να υπάρχει.
Αρκεί να σας πούμε ότι το μηνιαίο επίδομα που καταβάλλεται στην οικογένεια από τις Διευθύνσεις Πρόνοιας των νομαρχιών, ανέρχεται στο «τρομακτικό» ποσό των 44 ευρώ(!) για κάθε παιδί, μέχρι αυτό να πάει στην ηλικία των 16 ετών και εφόσον το εισόδημα της οικογένειας δεν ξεπερνάει το μήνα τα 295 ευρώ(!)
Επίσης, το παιδί δικαιούται σχολικό επίδομα 300 ευρώ το χρόνο εκτός αν το εισόδημά της ξεπερνάει τα 3.000 ευρώ. Στο εξωτερικό πάλι τα πράγματα αλλάζουν. Στις σκανδιναβικές χώρες τα ποσοστά των μονογονεϊκών οικογενειών είναι πολύ μεγαλύτερα, αφού αγγίζουν το ποσοστό του 17%, ενώ στη Μεγάλη Βρετανία πλησιάζει το 21%.
Οι παροχές σαφώς είναι καλύτερες, αφού καλύπτουν απόλυτα την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αλλά και στον οικονομικό τομέα, δίνεται επίδομα αρκετό, ώστε να ικανοποιούνται οι βασικές ανάγκες των μελών της οικογένειας.
Το βέβαιο όμως είναι ένα. Το παιδί για να μεγαλώσει, χρειάζεται και τους δύο γονείς, προκειμένου να υπάρχει ένα υγιές περιβάλλον, που θα βοηθήσει τη σωστή ανατροφή του παιδιού και την μετέπειτα εξέλιξή του και ένταξή του στην κοινωνία, εάν αυτό είναι εφικτό.
