Πολλές φορές στις μέρες μας, παρακολουθούμε στα δελτία ειδήσεων και σε εκπομπές ρεπορτάζ για ανθρώπους που πέφτουν θύματα κακοποίησης. Τα θύματα είναι κυρίως γυναίκες και παιδιά. Και δυστυχώς, όταν φθάνουν να παρουσιάζονται τέτοιες περιπτώσεις στην τηλεόραση, είναι πολύ αργά. Αν ενδιαφερθεί κάποιος, θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν αρκετές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, σύλλογοι, σωματεία και άλλοι φορείς μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που στέκονται δίπλα στις κακοποιημένες γυναίκες και τα κακοποιημένα παιδιά, που λειτουργούν με εθελοντές και ειδικούς επιστήμονες, ικανούς να στηρίξουν ψυχολογικά και να προσφέρουν τη βοήθειά τους, πριν είναι αργά.
Είναι πραγματικά συγκινητική η ανταπόκριση του κόσμου, όταν γίνεται ένας τηλεμαραθώνιος για τα παιδιά ή όταν παρουσιάζονται περιπτώσεις ανθρώπων, που έχουν ανάγκη τη βοήθεια των συνανθρώπων τους σε κάποιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Εκεί φαίνεται και η διάθεση του Έλληνα να συμπαρασταθεί στο συνάνθρωπό του, αρκεί να του δείξεις έναν εύκολο δρόμο στη διαδικασία, ένα συγκεκριμένο σκοπό ή τον ίδιο τον άνθρωπο, που έχει την ανάγκη του. Σίγουρα οι μελανιές σε ένα κακοποιημένο κορμί ή τα θλιμμένα μάτια ενός μικρού παιδιού, ευαισθητοποιούν περισσότερο και εκθέτουν όμως σε κοινή θέα ένα πολύ προσωπικό μαρτύριο. Είναι ανάγκη να δούμε στην τηλεόραση ένα παιδί ή μια γυναίκα που χρειάζεται βοήθεια για να τους την προσφέρουμε εάν μπορούμε;
Θυμάμαι κατά το παρελθόν σε αρκετές περιπτώσεις, όταν δεν φαινόταν το πρόσωπο των ανθρώπων που χρειάζονταν βοήθεια και κυρίως αναφέρομαι σε μικρά παιδιά, δεν υπήρχε παρά ελάχιστη ανταπόκριση του κόσμου. Αντίθετα, όταν η κάμερα κατέγραφε πρόσωπα και προσωπικές στιγμές, η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Αυτή είναι μια μεγάλη παγίδα για τους ανθρώπους που βρίσκονται πραγματικά σε ανάγκη, αλλά και για όλους εκείνους που προσβλέπουν σε μεγαλύτερη τηλεθέαση. Καλό είναι να μην πέφτει κανείς σε αυτή. Αν όλοι εμείς δε χρειαζόταν να δούμε στην τηλεόραση ένα κακοποιημένο ή ένα άρρωστο παιδί για να το βοηθήσουμε, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Θα ήταν καλύτερα για όλα εκείνα τα παιδιά, για όλες τις γυναίκες, για όλους τους ανθρώπους που μας χρειάζονται και μπορεί σήμερα να είναι δίπλα μας αλλά …ποιος ξέρει… αν αύριο είμαστε εμείς οι ίδιοι σε αυτή τη θέση…;
Θα ήταν καλύτερα για όλους εκείνους, που καθημερινά βρίσκονται μέσα από συλλόγους, ιδρύματα κι οργανώσεις κοντά σε κακοποιημένα παιδιά και γυναίκες.
Θα ήταν καλύτερα για όλους εμάς, αν αντί να περιμένουμε τον τηλεοπτικό φακό, βρίσκαμε λίγο χρόνο να επισκεφθούμε και να δούμε από κοντά τι προσπάθειες γίνονται.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη εκείνων, που μονίμως αμφισβητούν και κοιτούν με καχυποψία κάθε φιλάνθρωπο προσπάθεια. Εκείνοι, αξίζει πολύ περισσότερο, πριν κρίνουν κάτι να αποκτήσουν ιδία αντίληψη. Αν στεκόμαστε απέναντι δεν κάνουμε τίποτα. Υπάρχουν κι εκείνοι που ρωτούν, πού είναι το κράτος και υποστηρίζουν ότι οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες διευκολύνουν την αδράνεια της πολιτείας. Εν μέρει έχουν δίκιο, γιατί υπάρχει αδράνεια, ακόμη κι όταν άλλοι παίζουν τον ρόλο του κράτους στην πρόνοια και την κοινωνική αλληλεγγύη και δεν τους παρέχουν ούτε ένα ευρώ ή επιδοτούν με ψίχουλα αξιόλογες κινήσεις.
Όποιος θέλει πάντως να γνωρίσει, πώς λειτουργεί και τι κάνει ένας από όλους αυτούς τους φορείς (σωματεία, σύλλογοι, ιδρύματα, ΜΚΟ…κ.τ.λ.) μπορεί μέσα από το διαδίκτυο να βρει διευθύνσεις και τηλέφωνα. Πού ξέρετε;… Μπορεί κάποιος να στεγάζεται δίπλα στο σπίτι σας.
