Αν και πάνε πολλά χρόνια που ήμουν παιδί (τουλάχιστον 20!) ήρθαν οι γιοι μου να μου το θυμίσουν…
Σάββατο, ημέρα ρεπό για εμένα και όχι για το σύζυγο και τα παιδιά μου που θέλουν να παίξουν. Τι κι αν τους έλεγα ότι πρέπει να κάνω δουλειές στο σπίτι, τι κι αν τους έλεγα ότι πρέπει να πάω να ψωνίσω, τίποτα! Αυτοί ανένδοτοι!
«Μαμά πρέπει να παίξουμε και λίγο. Έλα σε παρακαλώ… Δε σε βλέπουμε που δε σε βλέπουμε όλη τη βδομάδα, κάνε μας τουλάχιστον αυτό το χατίρι..»
Μέχρι που μου ρίχνουν και τη «βόμβα», έτσι, για να με τσακίσει ακόμη περισσότερο.
«Περνάνε τα χρόνια μαμά. Δεν θα ήμαστε για πολλά ακόμη χρόνια παιδιά. Θα μεγαλώσουμε και θα φύγουμε από το σπίτι κι εσύ θα μείνεις μόνη σου. Θα κλαίς και θα παρακαλάς να έρθουμε να σε δούμε, αλλά εμείς θα έχουμε δικά μας σπίτια.»
Πωπώ τι μου είπε… Τι κεραμίδα ήταν αυτή Παναγία μου! Πάει… Τα χάνω τα παιδιά μου… Τα πάντρεψα και δεν το κατάλαβα!
Άρχισα να σκέφτομαι πώς θα κερδίσω το χαμένο χρόνο. Τι ακριβώς να παίξουμε. Κρυφτό ή μήπως κυνηγητό; Αλλά μέσα στο σαλόνι; Δε γίνεται. Μήπως τα «μήλα»; Μπα…
«Μαμά έλα να παίξουμε. Φέρε τη monopoly.»
Τίποτα! Τα παιδιά μου έχουν επίπεδο. Ακούς εκεί monopoly. Δε λέω. Είναι ένα πασίγνωστο επιτραπέζιο, αλλά δεν περίμενα από το τετράχρονο παιδί μου να τα ξέρει αυτά.
Παίξαμε και με «τσάκισε». Όλο το Κολωνάκι το έκανε ξενοδοχεία και τα βόρεια προάστια σπίτια. Επιχειρηματικό μυαλό, σκέφτηκα. Δε θα πεινάσει ποτέ!
«Μαμά, πάμε να παίξουμε κι ένα μπασκετάκι;»
Μωρέ και μπάσκετ έπαιξα και ποδόσφαιρο στον ακάλυπτο χώρο μέχρι που κάποια στιγμή κόντεψα να λιποθυμήσω.
Μου λέει τότε πάλι ο Γιώργος. «Σου έχω πει ρε μάνα. Κόφτο το άτιμο αφού σε χαλάει. Δεν το καταλαβαίνεις πια; Γέρασες μάνα!»
Ε, όχι! Αυτό πάει πολύ. Όχι και γριά η μανούλα. Που κάθεται και δουλεύει όλη μέρα για να σας τα παρέχει όλα και να είστε ευχαριστημένοι!
«Ξέρω τι σκέφτεσαι μαμά. Είμαι παιδί σου… μου τα δίνεις όλα και δεν είσαι γριά. Ναι, αλλά ξεχνάς κάτι μαμά. Μου τα δίνεις όλα εκτός από κάτι…
ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ…»
Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά του κόσμου που
Τους λείπει η μαμά τους…
