Σκύλος. Ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου. Τα περισσότερα παιδιά όμως δε μπορούμε να πούμε ότι το αντιμετωπίζουν έτσι. Θα πρέπει να έχουν έρθει σε επαφή μαζί τους από τη παιδική ηλικία για να μπορέσουν να ξεπεράσουν το φόβο τους.
Τα κορίτσια κυρίως είναι αυτά που φοβούνται περισσότερο ή τουλάχιστον είναι αυτά που το εκδηλώνουν πιο έντονα. Συνήθως η φοβία αυτή ξεπερνιέται μετά το 5ο έτος της ηλικίας τους. Στη παιδική ζωή υπάρχει μια ισορροπία σε σχέση με το περιβάλλον. Όταν η ισορροπία αυτή διαταράσσεται με εξωγενείς παράγοντες, τότε είναι αναμενόμενη η παρουσία του φόβου στα παιδάκια. Αυτό εκδηλώνεται με χτυποκάρδια, ίδρωμα χεριών, αναψοκοκκίνισμα και τελικά τα πρώτα δάκρυα που δεν αργούν να φανούν.
Πολλές φορές ο φόβος αυτός μπορεί να μην είναι διόλου τυχαίος. Το παιδί μπορεί να έχει πέσει θύμα επίθεσης από σκύλο ή μπορεί το αγαπητό τετράποδο να γαύγισε όταν πέρασε από δίπλα του κι έτσι το έχει συνδυάσει με τρόμο.
Άλλες πάλι φορές φταίμε κι εμείς οι γονείς με τις προσωπικές μας φοβίες που τις μεταδίδουμε στα παιδιά ίσως και άθελα μας. Όταν για παράδειγμα είμαστε με το παιδί και δούμε κάποιο αδέσποτο σκυλάκι στο δρόμο και περνάμε κατευθείαν απέναντι στολίζοντας με διάφορα κοσμητικά επίθετα το συμπαθές τετράποδο, τότε κι εκείνο θα κάνει το αντίστοιχο μεγαλώνοντας.
Δε θα πρέπει να φοβίζουμε το παιδί χρησιμοποιώντας εκφράσεις του τύπου « φάε γιατί αλλιώς θα φωνάξω το σκύλο να σε φάει»! Γενικά δε θα πρέπει να τρομοκρατούμε προκειμένου να πετύχουμε το σκοπό μας.
Αυτό που θα πρέπει να κάνετε εσείς ως ενήλικες είναι να δείξετε κατανόηση απέναντι στα παιδιά σας και να τα βοηθήσετε με τη κουβέντα και αργά αργά να καταλάβουν πως δεν υπάρχει λόγος να φοβούνται για τίποτα. Πείτε του ακόμα ότι εσείς θα βρίσκεστε πλάι του άγρυπνος φρουρός και θα το προστατεύετε ότι κι αν συμβεί…
