Μαριάννα Λαγουμίδη. Σύμβουλος παιδιού, εξειδικευμένη στη δυσλεξία
Είναι αναμφίβολο ότι τα μαθηματικά είναι αναγκαία σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας. Χρειάζεται όλοι να παίρνουν τις βασικές γνώσεις, για να διευκολύνονται αργότερα στη ζωή τους, εργασιακή και προσωπική.
Η δυσαριθμησία, η έλλειψη ικανότητας εφαρμογής των μαθηματικών κανόνων, δυσκολεύει τα παιδιά -συνυπάρχει δε, στο 40% των παιδιών με δυσλεξία. Οι γονείς το διαπιστώνουν στην Α’ Δημοτικού, καθώς το παιδί δεν μπορεί να αποκτήσει μαθηματική σκέψη, ούτε απλές μαθηματικές γνώσεις. Ούτε καν πρόσθεση με μονοψήφιους αριθμούς είναι ικανό να κάνει.
Οι δάσκαλοι επιμένουν στο μέτρημα με τα δάχτυλα, αλλά σύντομα ο μαθητής μπερδεύεται και κουράζεται. Τότε το παιδί -συνήθως το αγόρι- σταματά να γράφει και φεύγει. Θα καθίσει μόνο του στη άκρη ή θα αρχίζει να κλωτσάει μια μπάλα -για να εκτονωθεί- ή θα καταφύγει στη βίαιη συμπεριφορά (δάγκωμα) προς κάποιο συμμαθητή του.
Η νέα ανασκόπηση που δημοσιεύτηκε στις 28 Μαΐου 2011, από ειδικούς επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου τονίζει ότι απαιτείται εισαγωγή ειδικού τρόπου διδασκαλίας για τα έξυπνα παιδιά με δυσαριθμησία. Η νευροεπιστημονική έρευνα έχει αποκαλύψει τα τελευταία χρόνια, τις ανωμαλίες που εμφανίζονται στα νευρικά δίκτυα του εγκεφάλου που αφορούν τα μαθηματικά σε άτομα με τη διαταραχή. Ποια είναι τα αίτια; Ποιοι χειρισμοί μπορούν να αντιμετωπίσουν τη δυσκολία αυτή;
Ισχυρό είναι το γενετικό – κληρονομικό υπόβαθρο της συγκεκριμένης ειδικής μαθησιακής δυσκολίας. Παρόλα αυτά, ένα ειδικό πρόγραμμα διδασκαλίας σίγουρα βοηθά -ειδικά, εάν αρχίσει να εφαρμόζεται νωρίς.
Από την ηλικία των τριών ετών, μία ένδειξη πιθανής μελλοντικής δυσαριθμησίας υπάρχει όταν το παιδί δυσκολεύεται όταν παίζει με τα τουβλάκια. Μεγαλώνοντας, ενώ έχει την κατάλληλη εκπαίδευση, ίσως καθυστερεί να αναγνωρίσει τις σχέσεις μεγέθους: μικρότερο-μεγαλύτερο, μέση-άκρη, χοντρός-αδύνατος. Εάν τέλος, φτάσει στην ηλικία των 7, και είναι αδύνατο να ακολουθήσει το ρυθμό εκπαίδευσης των Μαθηματικών του Υπουργείου Παιδείας, τότε παίρνει ειδική γνωμάτευση από το ΚΕΔΔΥ και ακολουθεί ειδικό καθεστώς εκπαίδευσης και πρέπει να εκπαιδευτεί από ειδικούς αναπτυξιακούς επιστήμονες.
Όταν ρώτησα ένα αγόρι της Α’ Γυμνασίου, πόσα ρέστα θα πάρει εάν χρωστά 22 ευρώ και δώσει 50 ευρώ, μου απάντησε: “όσα μου δώσει ο ταμίας”. Ήταν άμεση η ανάγκη λύσης της αδυναμίας του.
Η ορθότερη πρόληψη και λύση της δυσαριθμησίας βρίσκεται αρχικά στην πρακτική, επαναληπτική και βιωματική προσέγγιση με τα παιχνίδια,(π.χ. “το μαγαζάκι) από την ηλικία των προνηπίων. Μετά, υπάρχει η ανάγκη παρακολούθησης ενός ειδικά φταγμένου προγράμματος εξάσκησης. Δεν μπορεί να υπάρξει πλήρης “απεγκλωβισμός” των χιλιάδων παιδιών με δυσαριθμησία, αλλά έτσι απλουστεύονται οι δυσκολίες και ζουν ως ενήλικες, πιο εύκολη ζωή.
