Η ώρα είναι περασμένες δύο μετά τα μεσάνυχτα. Δεν έχω ύπνο. Βλέπετε σήμερα είναι το τελευταίο βράδυ που το μωράκι μου κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο. Από αύριο θα έχει να νοιάζεται για το δικό του σπίτι, το δικό του νοικοκυριό. Μεγάλωσε.
Μα πότε πέρασαν 20 χρόνια; Σαν χθες θυμάμαι που τον κρατούσα στην αγκαλιά μου. Μου ζητούσε να του διαβάσω ξανά και ξανά το βιβλίο του Ιούλιου Βερν “20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα”. Μάλιστα προσπαθούσε να κρατήσει την αναπνοή του όση περισσότερη ώρα μπορούσε μέσα στη μπανιέρα. Θυμάμαι να μου λέει, ‘Μαμά, θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω σαν τον Νέμο και να εξερευνήσω τους ωκεανούς” και ξαναβουτούσε το κεφαλάκι του μέσα στις σαπουνάδες.
Πότε μεγάλωσε; Αύριο το πρωί πετούσε 3.083,7 χιλιόμετρα μακριά μου. Αλήθεια δεν θα του έλειπα καθόλου; Πώς θα μας παρατούσε με τον πατέρα του πίσω; Ας όψεται το Εθνικό Σύστημα Παιδείας που εξανάγκαζε τα βλαστάρια μας να ξενιτεύονται.
Πόσο με πονάει που δεν θα είμαι κοντά σου. Να ξενυχτώ κι εγώ μαζί σου σε κάθε εξεταστική και να ξεκουράζομαι μόνο αφού έσβηνε το φως του δωματίου σου. Το φυσικό χυμό από ρόδι για τη μνήμη, τον βασιλικό πολτό για να καλοπιάσω το μυαλουδάκι του να χωρέσει τους θησαυρούς της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας ποιος θα σου τους φέρνει; Ο Άγγλος συγκάτοικος ή ο Ιταλός που δεν θα μπορεί να καταλάβει ούτε το ναζιάρικο “άσε με ρε μάνα, πότε θα καταλάβεις ότι δεν είμαι μωρό πια;”
Εσύ πότε θα καταλάβεις ότι για εμένα θα είσαι πάντα αυτό το μικρό αγοράκι που ήθελε τον μπαμπά του και εγώ για να το κοιμήσω δεν δίσταζα να μπω μαζί του ακόμη και στην κούνια του. Να γινόσουν πάλι για λίγο το μωρό μου, να σε κλείσω στην αγκαλιά μου για μια τελευταία φορά.
Θα φροντίζεις τον εαυτό σου; Θα τρως άραγε σωστά; Ή τώρα θα βρεις ευκαιρία να τρέφεσαι με πλαστικούρες. Όσπρια για σίδηρο και καρότα για τα ματάκια σου, ματάκια μου.
Ο πατέρας σου όλο λέει ότι τώρα θα γίνεις άνδρας, θα γίνεις υπέυθυνος. Εγώ πάλι σε βρίσκω μικρό για “ηνίοχο’ της ζωής σου.
Αλλά θα το ξεπεράσω. Θα κοιτώ αυτή τη φωτογραφία που βγάλαμε πρόπερσι το καλοκαίρι στο χωριό, εσύ και εγώ στη λίμνη. Τα μάτια σου είχαν το χρώμα του ουρανού, λαμπερό γαλάζιο. Εγώ δίπλα σου νσ καμαρώνω το αντράκι μου.
Σε έχω ήδη επιθυμήσει… Έτσι είναι η μάνα ακόμη και όταν δεν πρέπει ανησυχεί. Πάντα ανησυχεί. Όπως τα βράδια που κοιμόσουν και γλιστρούσα στο δωμάτιό σου απλά για να σε δω. Να σε σκεπάσω και να σε φιλήσω τρυφερά. ‘Και έχει το φιλί σου μια γλύκα τόση που καληνυχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσεϊ..” Καληνύχτα μικρέ μου Νέμο.
Μήπως εγώ φταίω που σου διάβαζα Σαίξπηρ; Γι’ αυτό διάλεξες την Αγγλία; Να με θυμάσαι σαν την Πριγκίπισσα στο έργο “Αγάπης, Αγών, Άγονος”…
Καλό ταξίδι, Υιέ μου!
“Πω, πω πώς πέρασαν τέσσερα χρόνια σπουδών και δύο του μεταπτυχιακού; Σαν χθες μου φαίνεται’, λέω γελώντας στο αντράκι μου, “Όμως δεν μπορείς να πεις καλά τα κατάφερα,ε; Μέχρι και μουσακά έμαθα να μαγειρεύω… Καλά, όχι σαν τον δικό σου’, θα μου πει καθώς με βλέπει να μομφάζω για τις μαγειρικές του ικανότητες.
“Τα κατάφερες περίφημα σε όλα”, θα απαντήσω. Ποτέ δεν καταχράστηκε την εμπιστοσύνη του μπαμπά του και τη δική μου. Οι φοιτητικές τρέλες ήταν μέσα στο πρόγραμμα, όμως έμαθε να είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Να διαχειρίζεται με ωριμότητα καθημερινά προβλήματα που μπορεί να ενέσκηπταν. Και τα κατάφερε σε ξένη χώρα ολομόναχος. Έγινε οικονομολόγος… και στην τσέπη του! Το μόνο που κάναμε εμείς σαν γονείς είναι να είμαστε διακριτικά δίπλα του και να του τονώνουμε την αυτοπεποίθηση.
Όπως τότε που μαθαίνουμε τα παιδάκια μας ποδήλατο. Νομίζουν ότι τα κρατάμε, έτσι ξεθαρρεύουν και κάνουν πετάλι. Μέχρι να αντιληφθούν ότι δεν είμαστε πίσω τους, έχουν ήδη μάθει ποδήλατο. Και εμείς απομένουμε να τους κοιτάζουμε καθώς ξεμακραίνουν… παίρνοντας στα χέρια τους το τιμόνι της ζωής τους.
‘Μαμά, όταν ήμουν μικρός θυμάσαι που σε ρωτούσα πότε θα είμαι για εσένα υπεύθυνο άτομο;”, τι πήγε και θυμήθηκε το παλιόπαιδο… Του απάντησα με προσποιητό αυστηρό ύφος και με συνοδεία κίνησης του δείκτη, “Όταν θα πάψεις παίζεις με τις πρίζες και να προσπαθείς να βάλεις φωτιά στο σπίτι!”
