Μαριάννα Λαγουμίδη, Σύμβουλος Παιδιού Παν/μίου Λονδίνου,
με εξειδίκευση στη Δυσλεξία
Στην πατρίδα μας την Ελλάδα, σχεδόν όλοι ανησυχούν για τα προβλήματα του τρόπου μάθησης των παιδιών και των εφήβων. Η ερώτηση που πλανάται είναι τι άραγε φταίει; Άραγε ευθύνεται το σύστημα της εκπαίδευσης ή ο ελληνικός τρόπος σκέψης ή κάποια εγγενής δυσλειτουργία ή τέλος, το περιβάλλον; Τι πρέπει να γίνει για να ξεπεραστεί αυτή η ανεπάρκεια.
Ξέρουμε ότι τα σχολεία μας εστιάζουν στη γλωσσική και μαθηματική πρόοδο του μαθητή. Η καλλιέργεια της δημιουργικής σκέψης που η προσφορά της στην πρόοδο έχει διεθνώς αναγνωριστεί, ξεκίνησε να ενισχύεται μόλις πρόσφατα. Σήμερα, το κυρίαρχο μέλημα παιδαγωγών και παιδοψυχολόγων είναι να εξηγήσουν και να πείσουν πολιτικούς, κυβερνήτες και διευθυντές σχολείων, για την αξία της. Προσπαθούν και πρέπει να ενδυναμώσουν γονείς και ειδικούς, να εστιάσουν στους σύγχρονους στόχους της εκπαίδευσης.
«Οι τεχνολογικές επιστήμες, τα μαθηματικά, τα φιλολογικά μαθήματα ωφελούνται όποτε διδάσκονται μέσα από τις τέχνες και την ατομική δημιουργικότητα», συμπέραναν στο ¨Συνέδριο Δημιουργίας και Σχεδιασμού στο Davos.
Η ατομική δημιουργικότητα ωφελεί και τους μαθητές που έχουν χαμηλή απόδοση, εξαιτίας κάποιας Ειδικής Μαθησιακής Δυσκολίας –δυσλεξίας, διάσπασης προσοχής, επιθετικότητας. Ο τρόπος να μαθαίνουν τα παιδιά, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι βασικά η Βιωματική-Δημιουργική εκπαίδευση, από Εξειδικευμένο Παιδαγωγό.
Γενικά μιλώντας, από την μικρή παιδική ηλικία του νηπιαγωγείου, η νηπιαγωγός σχεδιάζει τον τρόπο διδασκαλίας με δράση, στην αρχή της σχολικής χρονιάς, λαμβάνοντας υπόψη την ύλη, την αντιληπτική ικανότητα, τα βιώματα και την ψυχολογική ωριμότητα κάθε παιδιού της τάξης. Ανάλογα με την κλίση, το κάθε παιδί θα πρέπει να ενταχθεί σε διαφορετική ομάδα. Στην αρχή, όλα ακούνε το ίδιο μάθημα. Μετά, χωρίζονται σε ομάδες, ώστε να εφαρμόσουν το μάθημα που ακούσανε, βιωματικά ή με το παιχνίδι που τα καταφέρνουν. Ο κόπος της Εκπαιδευτικού για το σχεδιασμό και την εφαρμογή αυτής της διαδικασίας στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς παίρνει ως αμοιβή, την ευκολία της μετάδοσης της γνώσης, σε όλο το υπόλοιπο σχολικό έτος. Για παράδειγμα, για να μάθουν τα παιδιά για την ελληνική σημαία, αρχικά βλέπουνε το εποπτικό υλικό και ακούνε πληροφορίες από τη δασκάλα τους. Μετά, μία ομάδα κάνει χαρτοκοπτική, άλλη ομάδα επεξεργάζεται ένα λογοτεχνικό κείμενο κάποιου φιλέλληνα και άλλη ομάδα δραματοποιεί κάποια σύρραξη με εχθρούς της Ελλάδας λόγω προδοσίας.
Ο εξατομικευμένος τρόπος διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας μέσα από κατασκευές ενδυναμώνει με την ενημέρωση και τη συμμετοχή των γονιών στους Συλλόγους Γονέων και την εφαρμογή της δημιουργικότητας και στο σπίτι. Ο σχεδιασμός της δραστηριότητας διδάσκει τα παιδιά την σχέση ¨θέλω-προσπαθώ-καταφέρνω¨. Μεταφορικά μιλώντας, τα οφέλη του ¨προϊόντος¨ είναι οι γνώσεις που αποκόμισε το παιδί μέσω του τρόπου της επίτευξης του στόχου.
Αντίθετα, η ανυπαρξία των κινήτρων, της επιβράβευσης και της διδασκαλίας δημιουργικών τρόπων για μάθηση και επιτυχία σπρώχνουν το μαθητή στην παθητικότητα, στην αποτυχία και, κατά συνέπεια, σε διάφορες μαθησιακές δυσκολίες.
Η εκπαίδευση στη χώρα μας, με το ισχύον πρόγραμμα είναι ανεπαρκής. Τα παιδιά μας χρειάζονται ενδελεχή καθοδήγηση για να αφομοιώσουν ευκολότερα και πληρέστερα την ύλη του σχολείου. Ευτυχώς, τα Πανεπιστήμια ανακοινώνουν σχετικά αποτελέσματα από τις έρευνές τους. Εμείς χρειάζεται να θέλουμε να ανοίξουμε τα αυτιά μας και να ακολουθήσουμε τα σύγχρονα πορίσματα.
