Πέρυσι τον Δεκαπενταύγουστο βρεθήκαμε στο νησί του συζύγου μου για να γιορτάσουμε την ονομαστική εορτή της πεθεράς μου.
Χαράς ευαγγέλια για τον μικρό, που θα μπορούσε να κάνει ό,τι περνούσε από το κεφάλι του χάρη στην… ασυλία της γιαγιάς! Να στρώνει και να ξεστρώνει το τραπεζομάντιλο, να τρέχει μέσα στο σπίτι, και εγώ να κοιτάζω βουβή.
Είναι αλήθεια πως η σχέση μου με την γιαγιά του ήταν τυπικότατες μετά τον γάμο. Αφορμή στάθηκαν πικρόχολα σχόλια για το νυφικό, για τον στολισμό… Τόπο στην οργή δεν έδωσα. «Από την αρχή κόβεις τον αέρα» μου έλεγε η ομοιοπαθούσα κουμπάρα μου.
Με κορόιδευε το παιδί μου, καταλαβαίνετε; Μου έβγαζε τη γλώσσα καθώς έριχνε το μισό αφρόλουτρο στην μπανιέρα για να παίξει με τις μπουρμπουλήθρες… Αν μου έκλειναν τη μύτη, σίγουρα θα έκανα «μπαμ»!
Και εκείνη, με το σαρκαστικό γελάκι της, υπονοώντας «εδώ δεν μπορείς να βγάλεις ανάσα (!) -εγώ κάνω κουμάντο». Το παιδάκι μου να τρίβεται στην αγκαλιά της και να γελά πονηρά.
Είχε αφηνιάσει το μωρό μου. Όσες σκανδαλιές είχε σκαρφιστεί και δεν μπορούσε να κάνει στο σπίτι, λόγω αυστηρού περιορισμού, τις έβγαζε εδώ.
«Αγάπη μου τι σου έχω πει; Επειδή ήρθες στη γιαγιά δεν σημαίνει ότι θα κάνεις ό,τι θέλεις!» αρκέστηκα να του πω. Αλλά εκείνο δεν ήταν πια το μωράκι μου, το αγγελουδάκι μου, αλλά το βάσανό μου. Μου το μάγεψε το παιδί.
Όταν δε άρπαξε την κρέμα προσώπου μου, την «La prairie» μου, με το χαβιάρι και την άλειφε στους τοίχους, εξανέστη! «Ως εδώ και μην παρέκει στο δωμάτιό σου γρήγορα και δεν θα βγεις καθόλου, παλιόπαιδο».
Η πεθερά μου άφρισε, έβγαζε καπνούς και απειλούσε μέσα από τα δόντια της θεούς και δαίμονες, μέχρι κάτι για την Πρόνοια άκουσα. Δεν είναι μέθοδοι διαπαιδαγώγησης αυτοί και αποκτά ψυχικά τραύματα το παιδί.
Αυτό δεν ήταν πια παιδί, είχε σηκώσει το μπαϊράκι του. Ο καπετάν Φασαρίας με το όνομα! Ζωηρά πιτσιρίκια; Όχι πια! Θα αναλάμβανα δράση. Ή μήπως θα μου την έφερνε…
Στο γιορτινό τραπέζι λοιπόν παρουσία όλου το οικογενειακού κύκλου του άνδρα μου, ο τιμωρημένος απείθαρχος νεαρός μου την «έσκασε». «Ξέρεις γιαγιά μου, εμένα μου αρέσουν πολύ τα φαγητά σου. Όχι σαν τη μαμά που λέει ότι όλα τα μαγειρεύεις άνοστα και δεν θέλει να ερχόμαστε στο σπίτι σου για φαγητό!!!»
Η πεθερά μου έτοιμη να μου ορμήσει με την πιρούνα, η αδελφή της να κάνει «τσου, τσου, τσου» και να την χαϊδεύει τύπου, «αχ, αδελφούλα μου τι περνάς με την τρελή». Ο σύζυγός μου να αγριοκοιτάζει το μικρό. Χαμπάρι όμως για το διπλωματικό επεισόδιο που είχε προκαλέσει. Να απολαμβάνει το φαγητό του.
Ήθελε ξύλο ή δεν ήθελε; Ξέρω όμως ότι το ξύλο είναι αντιπαιδαγωγική μέθοδος. Μήπως, ωστόσο, σοφά είχαν πει οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ότι «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος»; Γι’ αυτό και η ράβδος έπεσε ελαφριά στον μικρό.
Η πεθερά μου τελικά υπαναχώρησε γιατί δεν είναι να παίρνει στα σοβαρά ένα παιδί. Ο πατέρας του συζύγου μου ανέλαβε το ρόλο του OHE και όλα έληξαν καλά… κι ας ωρυόταν η κουνιάδα μου: «από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια».
Ο μικρός, βέβαια, μετά από αυτό το περιστατικό δεν τόλμησε να «απατήσει» τις μητρικές εντολές.
.jpg)
