Μαριάννα Λαγουμίδη, Σύμβουλος Παιδιού Παν/μίου Λονδίνου,
με εξειδίκευση στη Δυσλεξία
Δυσλεξία: η μαθησιακή δυσκολία της γραφής, της ανάγνωσης και της μνήμης. Αφορά το 5%-17% του πληθυσμού. Το ένα πέμπτο ατού του ποσοστού θα μπορέσουν να ακολουθήσουν τον κανονικό ρυθμό μάθησης. Οι υπόλοιποι θα χρειαστούν μακροχρόνια παρέμβαση από ειδικό. Ελληνικά ή αγγλικά και αμερικάνικα τεστ δίνουν ακριβές και αναλυτικό αποτέλεσμα της μαθησιακής ετοιμότητας λόγω δυσλεξίας.
Υπάρχουν επιστήμονες προτείνουν ειδικούς μηχανισμούς για να «επανορθώσουν» τη δυσλεξία, όπως τα «Ειδικά μπλε γυαλιά» ή την απλούστευση της σχολικής ύλης. Άλλοι προτείνουν τεχνάσματα αλληλοεξάρτησης της εξυπνάδας, της ακοής και της όρασης, προκειμένου να ξεπεραστεί η δυσκολία στην ανάγνωση και τη γραφή. Δυστυχώς, όλοι αποτυγχάνουν. Το δυσλεκτικό μυαλό είναι διαφορετικό.
Γονείς και επιστήμονες, παλαιότερα στο εξωτερικό, τώρα και στην Ελλάδα, συμφωνούν στον έγκαιρο έλεγχο και την εξειδικευμένη εκπαίδευση του δυσλεκτικού παιδιού, από την προσχολική ηλικία. Έχει αποδειχτεί ότι μόνο η πρώιμη διάγνωση και παρέμβαση τετραπλασιάζει την απόδοση.
Είναι γνωστό ότι τα δυσλεκτικά παιδιά είναι υγιή και μάλιστα ιδιαίτερα χαρισματικά παιδιά. Συνήθως, έχουν υψηλό Δείκτη Νοημοσύνης (ΔΝ), ικανότητα κατασκευής, δημιουργικότητα και φαντασία. Η Βιωματική Εκπαίδευση, δηλαδή όταν μαθαίνουν παίζοντας, είναι η μέθοδος που αντιστοιχεί πλήρως στις ανάγκες τους. Στην αρχή, τα παιδιά εκπαιδεύονται στο να συγκεντρώνονται και να εστιάζουν το ενδιαφέρον τους. Η ενδιαφέρουσα δημιουργία, ακολουθεί. Η Patricia Seres προτείνει να υπάρξει ειδική καθοδήγηση στα σχολεία από το Υπουργείο, προκειμένου να αξιοποιηθεί η «Ικανότητα της Δυσλεξίας».
«Ικανότητα της Δυσλεξίας». Το δυσλεκτικό παιδί, ανάλογα με τις αρχές που ανατράφηκε, με τον αριθμό των μελών στην οικογένεια, με τις γνώσεις που έχει ήδη πάρει, με τον τρόπο που εκπαιδεύτηκε, είναι ένα διαφορετικό μεν παιδί, αλλά συγχρόνως είναι ένα ευφυές παιδί. Σκέφτεται διαφορετικά, «ζητά» διαφοροποιημένη-από-την-κλασσική διδασκαλία και προσαρμοσμένη στον προσωπικό τρόπο μάθησης που είναι η δημιουργία.
Ειδικότερα, το σχολείο σπάνια ασχολείται και με δυσκολία διαπιστώνει τη μαθησιακή δυσκολία της δυσλεξίας, παρά μόνο όταν πια το παιδί κλαίει σε κάθε ερώτηση της δασκάλας ή όταν χτυπάει τους συμμαθητές. Αλλά και το εποπτικό υλικό, το απλό σχολικό βιβλίο δεν γράφει πώς πρέπει να διαβάζεται η λέξη που έχει κάποιο δίφθογγο. Ούτε κάποιο μάθημα γίνεται σε εργαστήρι, από την Α΄ Δημοτικού. Ούτε υπάρχει κάποιο βιβλίο που να συνοδεύεται από cd, προκειμένου να ακούει ο μαθητής αυτό που διαβάζει. Όλα δε τα βιβλία έχουν φωτογραφίες και εικόνες που μπερδεύουν τον μαθητή με Διάσπαση προσοχής ή με ΔΕΠΥ(Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερβατικότητα).
Υπάρχουν ήδη προτάσεις για ίδρυση σχολείου με εξειδικευμένο σχεδιασμό προγράμματος διδασκαλίας, για δυσλεκτικούς μαθητές. Κάποιοι συμφωνούν σε αυτή την πρόταση επειδή έτσι μπορούν να προβληθούν τα ιδιαίτερα χαρισματικά παιδιά, αφού τα μαθήματα γίνονται με εξατομικευμένο τρόπο. Υπάρχουν όμως και οι διαφωνούντες που υποστηρίζουν ότι οι μαθητές αυτού του σχολείου θα έχουν την σφραγίδα και το στίγμα του δυσλεκτικού, σε όλη τους τη ζωή. Γνωρίζουμε πάντως ότι υπάρχει Εκπαιδευτήριο για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες που λειτουργεί ήδη στη Σκοτία και ότι έχει μόνο θετικά σχόλια από τους δασκάλους και τους μαθητές που ακολούθησαν το πρόγραμμά του.
Ας ξανασκεφτούμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Σήμερα είναι ανάγκη στην πατρίδα μας να βρούμε και να υιοθετήσουμε τρόπους διδασκαλίας που βοηθούν κάθε μαθητή να μάθει. Η αναζήτηση λύσεων ξεπηδά από την ανάγκη για την «εκμετάλλευση» και την αξιοποίηση του κάθε ευφυούς εγκεφάλου. Και ας θυμόμαστε: «Το κάθε μυαλό έχει διαφορετικό τρόπο που δουλεύει. Επιτυχία είναι να τον βρεις. Ίσως, αυτός ο δυσλεξικός άνθρωπος δημιουργήσει κάτι για δικό σου όφελος».
