Γονείς: Ο καθένας με τον ρόλο του

Παλιά, τα πράγματα ήταν πιο απλά, οι ρόλοι διακριτοί κι από την αρχή μοιρασμένοι. Με τη μητέρα ως τυπική νοικοκυρά και τον πατέρα να κερδίζει το ψωμί της οικογένειας και να επιβάλλει την κατάλληλη πειθαρχία. Το «περίμενε να γυρίσει ο πατέρας σου και θα τα πούμε…» είναι ένα μότο που ακουγόταν συνέχεια. Τώρα όμως; Με όλο το ενδιαφέρον συγκεντρωμένο στο παιδί, θέλοντας πάντα να κάνουν ό,τι καλύτερο γίνεται, βρίσκονται συχνά να διαφωνούν σε σοβαρά, αλλά και σε άλλα, πολύ μικρότερης σημασίας, θέματα.

Οι λόγοι που διαφωνούμε είναι πολλοί. Πρώτα απ’ όλα, το γεγονός ότι είμαστε δύο διαφορετικοί χαρακτήρες κι όχι ο ένας κλώνος του άλλου. Έχουμε μεγαλώσει με άλλους γονείς, άλλους δασκάλους, σε διαφορετικές οικογένειες, σε άλλες γειτονιές κι έχουμε ο καθένας τις δικές του εμπειρίες. Όλα όσα μάθαμε στη ζωή μας καλούμαστε τώρα να τα εφαρμόσουμε ως γονείς πια. Πετώντας ό,τι μας ενοχλούσε στην παιδική μας ηλικία και κρατώντας ό,τι μας έχει αφήσει τις γλυκύτερες αναμνήσεις, προσπαθούμε να διαπαιδαγωγήσουμε τα δικά μας παιδιά με τον τρόπο που θεωρούμε σωστό. Μόνο που συχνά ο καθένας ξεχνά ότι δίπλα του (στην καλύτερη περίπτωση, αν όχι απέναντι) είναι ένας άλλος άνθρωπος που έχει τον ίδιο σκοπό, έστω κι αν ξεκινάει από διαφορετικό δρόμο.

Πρέπει οι γονείς να βρουν μια κοινή βάση, κάποιους κανόνες διαπαιδαγώγησης του παιδιού, και να συμφωνήσουν μεταξύ τους ότι σε αυτούς και οι δύο θα έχουν την ίδια στάση 100%. Κι αν διαφωνούν σε πολλά, καλύτερα να βάλουν λίγους από κοινού αποδεκτούς κανόνες, παρά να υπάρχουν πολλοί που να τηρεί μόνον ο ένας. Γιατί οι μονομερείς συμφωνίες δεν τηρούνται σε καμιά περίπτωση και καταλήγουμε σε φαύλο κύκλο: να βάζει ο ένας κάποιον κανόνα κι ο άλλος να αισθάνεται ότι το παιδί πιέζεται και να κρατάει την αντίθετη στάση, ως αντίβαρο για να δημιουργήσει ισορροπίες.

Από την ηλικία των 3 ετών, τα παιδιά γίνονται ιδιαίτερα επιδέξια στις διαπραγματεύσεις και ξέρουν πολύ καλά πώς να χειριστούν τον καθέναν από τους δυο σας. Οπότε καταφεύγουν στον πιο «ελαστικό», για να πάρουν αυτό που θέλουν. Τα παιδιά που μπορούν να ξεφεύγουν από τους κανόνες αρχίζουν να εφαρμόζουν την ίδια τακτική στο σχολείο, στους συνομηλίκους κι αργότερα στην ενήλικη ζωή τους. Έχουν μάθει να χειρίζονται τους άλλους για να αποκτήσουν αυτό που επιθυμούν. Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που θέλει το παιδί σας να ακούσει; Μια φράση που να ξεκινάει κάπως έτσι «Ο μπαμπάς σου κι εγώ συζητήσαμε και συμφωνήσαμε ότι…».

Μην αφήνετε το παιδί να σας πιέζει για μια άμεση απάντηση ή λύση σε κάποιο πρόβλημα. «Θα το συζητήσουμε με τον μπαμπά σου και θα σου πούμε» είναι η καλύτερη απάντηση. Στην τελική, θα έχετε λίγο χρόνο να το σκεφτείτε καλύτερα. Ακυρώνοντας συνεχώς τον σύντροφό σας, θα τον κάνετε στο τέλος να παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια τήρησης κανόνων ακόμα και σε δύσκολες καταστάσεις. Μην αρχίσετε να μαλώνετε μπροστά στο παιδί. Δεν χρειάζεται η προσοχή του να επικεντρωθεί στον καβγά σας. Συζητήστε το θέμα για το οποίο διαφωνείτε σ’ ένα άλλο δωμάτιο.

Μη συζητάτε όταν τα πνεύματα είναι οξυμμένα. Πάνω στο θυμό λέμε πράγματα για τα οποία μετανιώνουμε μετά, και στην ανατροφή του παιδιού κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον απαράδεκτο. Μάθετε να επικοινωνείτε. Συζητήστε διεξοδικά τον τρόπο με τον οποίο θέλει ο καθένας να μεγαλώσει το παιδί σας, τις αξίες σας και τις αγωνίες σας για το μέλλον του. Μάθετε να ακούτε τον σύντροφό σας με την προσοχή που θα θέλατε κι εσείς να σας ακούει εκείνος.