«Είσαι χαρούμενος που η μανούλα θα σου κάνει αδελφάκι;» ρώτησα το βαφτιστήρι μου.
«Όχι. Καλύτερα είμαστε τώρα. Θα μας ξυπνάει και θα κλαίει…» απάντησε απρόσμενα ψυχρά. «Τι ήθελε ο πελαργός να μας το φέρει και δεν το έδινε σε εσένα που δεν έχεις παιδιά!»
Η μητέρα του άτακτου μου έκανε νοήματα από πίσω για να σταματήσω την κουβέντα… «Αυτά έχουμε κάθε μέρα. Εύχεται να μην ερχόταν το αδελφάκι του. Ζηλεύει».
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί ένα μωρό φέρνει τόσο μεγάλη αναστάτωση στην ψυχολογία ενός παιδιού. Ίσως επειδή εγώ ήμουν το τελευταίο μωρό της οικογένειάς μου, το «στερνοπούλι» όπως έλεγε και η μαμά μου.
Για το λόγο αυτό, θέλησα να μπω στο μυαλουδάκι ενός παιδιού που περιμένει τον πελαργό. «Λοιπόν, πες μου αλήθεια γιατί δεν θέλεις να κάνει στάση ο πελαργός. Θα έχεις ένα μικρότερο αδελφάκι. Θα παίζετε μαζί, θα πάτε βόλτες μαζί, θα είστε αχώριστοι!»
«Να φύγει να πάει αλλού. Δεν το θέλουμε το μωρό!» με αποστόμωσε. Έπεσε στην αγκαλιά της μαμάς του και την φιλούσε σαν να ήταν η τελευταία φορά. Αλλά το αγοράκι δεν μπορούσε να καταλάβει ότι δεν είναι η τελευταία φορά.
«Ξέρεις κάτι, νονά; Όλοι έρχονται και χαϊδεύουν την κοιλιά της μαμάς μου, ρωτούν για το πότε θα έρθει αυτό το… πράγμα και κανείς δεν ασχολείται μαζί μου! Είμαι και εγώ εδώωωωωωωωωωωωω» ούρλιαξε το αγοράκι μας.
Ήθελε να δηλώσει την παρουσία του! Να «μαρκάρει» τον χώρο του. Να διασφαλίσει την αγάπη των δικών του ανθρώπων, του μπαμπά, της μαμάς και όλων όσων εκείνος είχε γνωρίσει πρώτος, όπως τόνιζε.
Ήταν ολοφάνερο ότι ζήλευε. Και ουχί αδίκως. Φανταστείτε ένας χρόνια πρωταγωνιστής να πρέπει ξαφνικά να παίξει κομπάρσος. Θα καταπέσει ψυχολογικά.
Μόνο που σε μια οικογένεια δεν υπάρχει πρωταγωνιστής και δευτεραγωνιστής. Όλοι είναι ισάξια μέλη.
Μικρό παιδάκι ήταν, δεν μπορούσε να βάλει στο μυαλό του ότι η μητρική αγάπη δεν είναι πλάστιγγα. Δεν γέρνει υπέρ κανενός, ισομοιράζεται. Το ίδιο και η πατρική αγάπη. Αχ, πως να πείσει η μανούλα τον μικρό «ζηλιάρη»;
Διεκδικεί, θέλει και δεν συμβιβάζεται… Γι’ αυτό θα «πουλούσε ακόμη και το αδελφάκι του!»
Μήνες η μητέρα του το προετοίμαζε για το νέο μέλος της οικογένειας. Ιστορίες, βιβλία, όλα για την αδελφική αγάπη! Περάσαμε στην «πλύση εγκεφάλου», το μωρό που σε αγαπάει και θέλει να σε γνωρίσει! Αλλά σκληρό καρύδι ο μικρός. Από τη νονά θα είχε πάρει. «Δεν το θέλω».
Όταν με το καλό γεννήθηκε το μωρό, η προσοχή και το ενδιαφέρον όλων στράφηκαν στον αγοράκι μας και όχι στο μωρό. Ανησυχούσαμε μην πάθει κατάθλιψη και γι’ αυτό η μητέρα του δεν το έπαιρνε αγκαλιά–παρά μόνο για να το ταΐσει.
Άρχισε από μόνος του ο «ζηλιάρης» να το περιεργάζεται, να του πιάνει στο χεράκι και να το κοιτάει με τις ώρες ντυμένο στα ροζ να κάθεται στο καροτσάκι! Κάμφθηκε ο εγωισμός του και δεν έλεγε πια να «φύγει το μωρό από το σπίτι».
Εκδηλώθηκε. Δεν άντεχε χωρίς αυτό. Τελικά, η συνήθεια είναι ισχυρό συναίσθημα. Αφού η γιαγιά του είπε να πάρει το μωρό στο σπίτι της και έγινε μεγάλος σαματάς. Ποιος είδε τον μικρό και δεν τον φοβήθηκε. Όλα για την αδελφή του.
«Ξέρεις μαμά, στην αρχή δεν το ήθελε το μωρό. Είναι αλήθεια, όπως τότε που με υποχρέωνες να κάνω παρέα με τον χαζο-Πετράκη ενώ δεν ήθελα … Έτσι νόμιζα ότι θα ήταν και με το μωρό. Όμως το αγαπάω! Μην αφήσεις κανέναν να μας το πάρει.» έλεγε με μια ανάσα ο μικρός πρίγκιπας.
«Α, ευτυχώς που μας έφερε την μπέμπα ο πελαργός και όχι κανένα κουνελάκι σαν του Γιώργου να τρυπάει όλο το σπίτι!»
Τα παιδάκια λοιπόν έχουν μικρή μνήμη και συχνά μετανιώνουν για αυτά που λένε. Μην τα καταπιέζετε ψυχολογικά και μην τα υποχρεώνετε να δεχθούν με το ζόρι καταστάσεις. Συνήθως αυτό φέρνει αντίθετα αποτελέσματα.
Να θυμόσαστε σε στιγμές απελπισίας ότι η αδελφική αγάπη είναι σαν μαγικό φίλτρο, δρα χωρίς να το αντιληφθούμε, αγαπητοί γονείς, στην ψυχοσύνθεση των μεγάλων παιδιών μας και γιγαντώνεται… Απλώς κάντε υπομονή και δώστε χρόνο στην αγάπη αυτή.
.jpg)
