Λίγο πριν παντρευτούμε, κουβεντιάσαμε πολύ για το θέμα του παιδιού. Εκείνος δε φάνηκε να ενθουσιάζεται με την ιδέα αλλά δεν μου απέκλεισε το ενδεχόμενο.
Περάσαμε 2 χρόνια παντρεμένοι. Στην αρχή γυρνάγαμε τον κόσμο. Κάθε σαββατοκύριακο και αλλού ήμασταν. Τα βράδια σηκωνόμασταν και πηγαίναμε για ποτό μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Πραγματικά περνάγαμε καλά.
Κατά καιρούς του έλεγα για παιδί. Μου έλεγε ότι είμαστε ακόμα νέοι, να μην αγχώνομαι, όλα θα γίνουν στην ώρα τους. Πρέπει να διασκεδάσουμε την αρχή του έγγαμου βίου.
Μέχρι που κάποιο πρωί έπεσε βόμβα στο σπίτι. «Είμαι έγκυος.»
«Κανόνισε ραντεβού με το γυναικολόγο να το ρίξουμε. Θα ήταν το βράδυ
εκείνο που είχαμε πιει. Τέλος πάντων κανόνισε το, έτσι;»
H E L L O! Για το παιδί μας μιλάμε όχι για ένα σκύλο που παράτησαν στη πόρτα μας. Ξύπνα!
Το βράδυ όταν γύρισε του ζήτησα να μιλήσουμε.
«Δεν είναι ότι δε σ’ αγαπώ απλά δε θέλω να γίνω πατέρας. Πίστευα ότι το είχες καταλάβει με το πέρασμα του χρόνου. Δε θέλω φασαρίες στο κεφάλι μου. Καλά δε περνάμε έτσι; Τί θέλεις; Επιπλέον έξοδα; Πώς θα τα βγάλουμε πέρα;»
Του εξήγησα ότι το παιδί δεν είναι μόνο δικό του. Εγώ θέλω να γίνω μητέρα, είμαι έτοιμη, είμαι 29 ετών, παίρνουμε καλά λεφτά, έχουμε δικό μας σπίτι χωρίς δάνειο, είμαστε σε σίγουρη δουλειά και το μόνο που λείπει για να ολοκληρωθεί η οικογένεια είναι ένα παιδί.
Σηκώθηκε μάλλον κάπως θυμωμένος από τον καναπέ.
«Εγώ δεν δέχομαι να κάνουμε παιδί. Είμαι πολύ καλά έτσι στην ησυχία
μου. Κάντο μόνη σου.»
Έφυγε.
Τρεις μέρες μετά (στη μάνα του είχε πάει, μη χάσει, μάθαινα βέβαια νέα) εμφανίστηκε.
Κουρέλι.
Σήμερα έχουμε τρία παιδιά. Πέρασαν κιόλας 6 χρόνια… αλλά… ποιος τα μετράει;
