Εκείνη την εποχή ήθελε να κάνει μετακίνηση στη δουλειά του. Είχε τρομερό άγχος. Καθημερινά ζύγιζε τα υπέρ και τα κατά.
Από τη μία πλευρά, τα σίγουρα χρήματα, οι καλές σχέσεις με τον προϊστάμενό του και τους συναδέλφους του. Ήταν μια μικρή επιχείρηση, αλλά κερδοφόρα. Βέβαια, δεν υπήρχαν προοπτικές. Δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες και να πάρει μια «θέση».
Το βιογραφικό του τόσο καλό που οι προτάσεις έπεφταν βροχή. Να κάνει το βήμα ή όχι; Να ρισκάρει για το άγνωστο;
Είχαμε δύο αγοράκια τριών ετών και έξι. Οι απαιτήσεις ήταν αυξημένες, δεδομένου ότι είχαμε πάρει στεγαστικό δάνειο. Συζητήσεις επί συζητήσεων.
«Μην φεύγεις από τη δουλειά τώρα. Υπάρχει κρίση στην αγορά. Θα μας πάρεις στο λαιμό σου!» εγώ είμαι αυτή.
«Θα τα καταφέρω. Να μου έχεις εμπιστοσύνη!» εκείνος.
Τα παιδιά μας στο σαλόνι παίζουν με τα παιχνιδάκια του. Αλλά σκόρπιες λέξεις φτερουγίζουν στα αυτάκια τους. «Μαμά, ο μπαμπάς τι έχει;» θα με ρωτήσει ο μεγάλος.
Μέχρι να πάρει την απόφαση του ήταν σαν να πάλευε διαρκώς με τεράστια κύματα. Να έκανε wind-surfing με ένα σανιδάκι. Τα νεύρα του στο κόκκινο.
Τα έβαζε με τα παιδιά γιατί έκαναν φασαρία. Μα παιδιά είναι θα φωνάζουν και θα ξεσηκώσουν τον κόσμο.
Ήταν απόμακρος, δύστροπος και με το παραμικρό ξεσπούσε.
Παράλληλες ζωές… Φωνές στο γραφείο, το ίδιο στο σπίτι. Άγχος στο γραφείο, στενοχώρια στο σπίτι.
Τα παιδιά μας είχαν αρχίσει να φοβούνται να πλησιάσουν τον πατέρα τους. Ακόμη κι αν αυτός ήταν ο ίδιος άνθρωπος που τα έπιανε να περπατήσουν στο ταβάνι αλά Spiderman. Έπαιζαν τον ινδιάνο και τους πειρατές της Καραϊβικής. Τους έλεγε ιστορίες για χώρες μαγικές και άγρια ζώα.
Είχε γίνει και ο ίδιος σκιά του εαυτού του. Πρόβλημα των προβλημάτων του. Η λύση θα ερχόταν… από τον ίδιο.
Λίγες μέρες πριν είχε γίνει μεγάλος καβγάς στο σπίτι. Ναι τον είχα στηρίξει στο μέγιστο βαθμό, αλλά έφτανε στο χείλος του γκρεμού για μια δουλειά. Έπρεπε να τον συνεφέρω. Τον απείλησα ότι θα φύγω…
Σαν θεία επιφοίτηση να τον φώτισε μέσα σε μια μέρα είχε αποφασίσει με τα επαγγελματικά του.
«Να χάσω και δουλειά και οικογένεια; Παραπάει…» συλλογιζόταν.
Η ψυχολογία του άλλαξε. Το χαμόγελο γύρισε στα χείλη του. Έγινε πάλι ο μπαμπάς μας. Έκανε το μεγάλο επαγγελματικό του βήμα. Έπαψε να είναι μετέωρος οικογενειακά και εργασιακά.
Η εργασία είναι ένα μέρος της ζωής μας. Όχι η ίδια μας η ζωή. Φεύγοντα από το γραφείο τα προβλήματα, τα άγχη και οι στενοχώριες μένουν εκεί. Είναι σαν τη στολή, το κοστούμι, τη γραβάτα… απεκδυόμενοι αυτών αλλάζετε και ρόλο. Στο σπίτι ο καριερίστας «κοιμάται» και ο ρόλος του «γονέα» πρωταγωνιστεί.
Δεν υπάρχει καλύτερο Oscar… από το γέλιο των παιδιών σας!
.jpg)
