Αν εξαιρέσουμε τα Δεκεμβριανά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, οι συγκεντρώσεις συνήθως αρχίζουν κατά την εποχή της άνοιξης.
Τότε βγαίνουν τα «τιμημένα γηρατειά» όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, στου δρόμους. Τώρα σε λίγο θα κατέβουν και οι γυναίκες στους δρόμους για το συνταξιοδοτικό που μας αφορά όλες αφού θα παίρνουμε σύνταξη ένα βήμα πριν τον τάφο.
Σε μια διαδήλωση τέτοια που αφορά όμως στη Παιδεία μου ζήτησε να κατέβει και ο γιος μου.
«Πρέπει να πάω μάνα. Δε μπορεί να ζητάμε τα δικαιώματα μας μέσα από το καναπέ του σπιτιού μας. Δε γίνεται να αγανακτώ με τα μέτρα που παίρνει η εκάστοτε κυβέρνηση για κάτι που αφορά εμένα προσωπικά όπως και χιλιάδες μαθητές. Απορώ με τα παιδιά αυτά που συμπεριφέρονται λες και όλα αυτά τους είναι ξένα. Θα κατέβω. Και δε σου ζητάω την άδεια. Απλά σε ενημερώνω.»
Αυτή τη τελευταία ατάκα την έχω πει κι εγώ. Ήταν το 1993 τότε με το Μακεδονικό. Λαοθάλασσες ξεχύνονταν οι μαθητές στους δρόμους κι εμένα η μαμά μου μού έλεγε « όχι». Το ¨όχι¨ του Μεταξά μπροστά του ήταν ένα τίποτα! Κι εγώ, μεγάλη ψεύτρα της εποχής, έπαιρνα τη τσάντα μου για το σχολείο και κατέληγα στο κέντρο της Αθήνας, με ταξί παρακαλώ, γιατί δεν ήμουν και των λεωφορείων. Χώρια που υπήρχε η περίπτωση να δω εκεί μέσα και κανένα γνωστό. Όταν μετά από χρόνια το εξομολογήθηκα στη μάνα μου εκείνη κρυφογέλασε γιατί μου είπε ότι το ήξερε αφού είχε βάλει το καλό μου το μπαμπά να με παρακολουθεί!
Όπα! Μου μπήκε η ιδέα. Αυτό θα κάνω κι εγώ. Θα τον παρακολουθήσω τον ταραξία. Θα βάλω τις φόρμες μου και θα κατέβω κι εγώ στο κέντρο.
Μόλις τον είδα να καβαλάει το μηχανάκι του κολλητού του, ταράχτηκα.
Μου ήρθε να του πιάσω το κεφάλι και να του το χτυπάω στο τιμόνι. Πάλι εγώ στο ταξί και να σου ο αστυνόμος Σαϊνης.
Ήταν ειρηνική διαδήλωση παρά τις άγριες διαθέσεις των αστυνομικών. Έτρεξα να επιστρέψω για να μη με προλάβει ο μικρός.
«Μάνα, ήρθα. Όλα οκ!»
Μπήκε στο δωμάτιο του.
Πώς τόλμησα να αμφισβητήσω το παιδί που εγώ μεγάλωσα και ανάθρεψα; Είναι δυνατόν να μην τον εμπιστεύομαι;
Αποφάσισα να μην πω σε κανέναν την κουταμάρα που έκανα σήμερα…
Ένα όμως θέλω να πω.
Ότι βαθιά μέσα μου ήξερα ότι έπρεπε να τον εμπιστευτώ. Τους άλλους όμως πώς να τους εμπιστευτώ με τόσα κακά δείγματα που μας δίνουν καθημερινά; Και δώστε μου ένα καλό λόγο…
