Το παιδί μεγάλωσε και έπαψε πια να είναι μικρό. Ούτε καν μας επιτρέπει να το φωνάζουμε «μωρό μου».
Απαγορεύει να του χαϊδεύουμε τα μαλλιά, να το φιλάμε στα μάγουλα, να το παίρνουμε τηλέφωνα όταν είναι με τους φίλους του και φυσικά δεν παραβιάζουμε το χώρο του.
Κοινώς το παιδί πήρε το δρόμο του.
Εμείς μαύρη κατάθλιψη. Μαζί με το «μωρό» μεγαλώνουμε κι εμείς και οι παραξενιές γίνονται περισσότερες.
Ώσπου έρχεται εκείνη η μαύρη μέρα. «Μάνα, θα φύγω από το σπίτι. Θέλω να μείνω μόνος μου.»
Την έφαγα τη κεραμίδα! Πάει το παιδί μου, πάει! Ξεκίνησε τα ναρκωτικά. Εγώ φταίω η άχρηστη που δούλευα πολλές ώρες και δεν παρακολουθούσα το παιδί.
Εγώ, εγώ η ανίκανη μάνα!
«Ρε μάνα δεν γίνεται να είμαι φοιτητής, να έχω τη κοπελιά και να σε ρωτάω πότε θα φύγεις για να…»
Α! το παιδί, συγνώμη ο Γιώργος, έχει χίλια δίκια. Ντροπή μου που δεν το σκέφτηκα εγώ που συνήθως έχω πονηρό και κοφτερό μυαλό.
Θα το δεχτώ αλλά θα βάλω κι εγώ όρους Γιωργάκη οι οποίοι πολύ πιθανόν να είναι και εις βάρος μου.
1ος κανόνας: τα μεσημέρια θα έρχεσαι και θα τρως μαζί μας συμπεριλαμβανομένης και της Κυριακής.
2ος κανόνας: θέλω το κλειδί του σπιτιού. Η επίσημη δικαιολογία είναι για να μπορώ να το καθαρίζω. Η πραγματική για να μη κουβαλάει εκεί όλα τα υποκείμενα της γης.
3ος κανόνας: οπωσδήποτε θα με ενημερώνεις για τη πορεία των σπουδών και των βαθμών σου.
4ος κανόνας: δεν κάνουμε πάρτυ αν δεν το πούμε στη μανούλα. Πρέπει να φτιάξει κι εκείνη το κατιτίς της.( θα μου διαλύσουν το σπίτι οι βάρβαροι !)
5ος κανόνας: και χρυσός. Όταν το παιδί, γιατί παιδί θα είναι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, χρειαστεί χρήματα, θα το πει στη μαμά κι εκείνη θα κάνει το κουμάντο της αφού πρώτα ερευνήσει που φαγώθηκαν τα προηγούμενα και αφού ενημερωθεί γιατί χρειάζονται τα επόμενα.
Οι καιροί είναι πονηροί αλλά η μανούλα- Τασούλα είναι ακόμα πονηρότερη.
Δεν θα με κάνει εμένα αυτός να ξεκινήσω τα xanax και τα lexotanil! Θα του σπάσω το κεφάλι!
.jpg)
