Πεδίο μάχης στο κέντρο της Αθήνας. Το γνωστό σκηνικό για την επέτειο της δολοφονίας ενός νεαρού πριν από 7 χρόνια. Κανονική και αναμενόμενη παράσταση, με τα πολυμεταχειρισμένα πλάνα για καρτ-ποστάλ. Τζάμπα πρόγραμμα για τα κανάλια. Φωτιές, μολότοφ, πετροπόλεμοι, καταστροφές, χημικά και κροτίδες λάμψης από μια αστυνομία πανέτοιμη για μια φορά ακόμα να ξεβρακωθεί. Να διασυρθεί.
Έχεις να κάνεις με μπόγια της πλάκας και τζάμπα τα γαλόνια του. Με γαλοπούλες που φοράνε πολεμική εξάρτυση, κράτη, ασπίδες και κλομπ, που το πιθανότερο αγοράστηκαν με μίζες.
Κατ’ αρχήν. Για να μην τρελαθούμε. Ποιος είναι ο Γρηγορόπουλος για να τιμάται η μνήμη του. Ένα αγόρι που τον σκότωσε μπάτσος. Δηλαδή; Συνέβη κάτι κακό. Αξιόποινο. Καταδικαστέο. Δεν υπάρχει κάποιος εθνικός, πολιτικός, ποδοσφαιρικός ηρωισμός.
Προς τι, λοιπόν, οι πορείες μαθητών, οι διαδηλώσεις οργανώσεων. Ασφαλώς για να παίξει το αμέρικαν μπαρ, το καταγκιόζ καφενείο μας. Μια στημένη δουλειά πέρα για πέρα, κάθε χρόνο, που όλοι την περιμένουν να προκύψει. Μια αυτοτελής βαρβαρότητα για να περάσει το μήνυμα στον κάθε πολίτη ότι η αστυνομία είναι ΑΝΙΣΧΥΡΗ απέναντι στο αναρχικό σκουπίδι.
Κορίτσια, θέλετε και φέτος dog-party; Ετοιμάστε κ@λ@μέρια! Απόψε τρώτε σπλήνες. Και δεν χρειάζεται για να σας κανονίσουμε να σας πλησιάσουμε, επειδή βρομάτε κάτουρα, βρε όχι μόνον τα ψιλά, αλλά και τα χοντρά. Να, όμως, που δεν υπάρχει τέτοια εξήγηση από την μπατσία. Να, γιατί στο κομμάτι αυτό είναι ύποπτο το μητρώο της αστυνομίας.
Εγώ ξέρω από το μποξ ότι ο βαρέων βαρών πυγμάχος θα κερδίσει οπωσδήποτε τον άλλονα ελαφρών βαρών. Τι γίνεται, όμως. Κάθε νύχτα του Γρηγορόπουλου, κάθε χρόνο, «νικητής» αναδεικνύεται ο αντίπαλος που θα κάψει, που θα προκαλέσει την… ετοιμότητα 6.000 αστυνομικών, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση.
Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ανήκει στους χούλιγκαν, όχι στην οικογένειά του, διάβασε στο apodytiriakias.gr
