Ανώτερο από το κανονικό σχολείο είναι ο αθλητισμός. Ούτε συζήτηση. Αρκεί μονάχα να βάλεις στη ζυγαριά ότι ο αθλητής και το γήπεδο κερδίζουν πιο εύκολα το παιδί απ’όσο ο δάσκαλος και το θρανίο.
Πλούσια σε αληθινά διδάγματα ζωής η καθημερινότητα της αθλητικής δραστηριότητας. Πώς, όμως, να τα εισπράξει κάποιος χωρίς κουλτούρα μαθητή; Γι’αυτό κυριαρχεί η τύφλα, ακόμα και σε άτομα που για δεκαετίες αυτοπροσδιορίζονται «φίλαθλοι».
Απόψε κρίσιμο, λέει, παιχνίδι της εθνικής μπάσκετ στο ευρωπαϊκό. Μόνο κρίσιμο; Τα ΜΜΕ το λανσάρουν σα σκέτο θρίλερ. Δεν βλέπουν τίποτα άλλο. Μόνο το αποτέλεσμα. Αν θα νικήσουμε. Η αγωνία. Αν θα προκριθούμε. Όλοι στο ψυχομαχητό, στην απόλυτη λαχτάρα. Μήπως αποκλεισθούμε. Ωχ, ωχ, ωχ…, μήπως γίνει η κηδεία μας.
Τέτοια. Αυτός δεν είναι αθλητισμός, είναι βαρβαρισμός. Να πασχίζεις, δηλαδή, να φθάσεις πάση θυσία στο θετικό αποτέλεσμα, χωρίς να βιώνεις τον αγώνα και χωρίς προηγουμένως να φροντίζεις να οπλιστείς τόσο ώστε η νίκη να αποτελεί συνέπεια αναπόφευκτη της συγκροτημένης αθλητικής σου προσπάθειας.
Η νίκη του κόμματος στις εκλογές δεν λέει τίποτα, αν ψηφοφόροι-πολίτες και εκλεγμένοι πολιτικοί ήθελαν μονάχα την πρωτιά. Τη νίκη στις κάλπες. Απλά θα πετύχουν μία ακόμα κάλπικη νίκη.
