Άγιαξ- Ρεάλ 1-2, παιχνίδι στη φάση των ”16” του champions league. Μετά από τρεις εβδομάδες η ρεβάνς στο Μπερναμπέου, ο Άγιαξ σκοτώνει τους γηπεδούχους με 4 -1. Ξεχνάμε τις τέσσερις γκολάρες του Άγιαξ εκτός έδρας και στα δίχτυα της βασίλισσας Ρεάλ. Στεκόμαστε στη μπάλα που έπαιξε η ισπανική ομάδα στον πρώτο αγώνα στην έδρα του Αίαντα του Άμστερνταμ. Μόνον οι απατεώνες και οι αστοιχείωτοι ασχολούνται με το γκολ, με τη νίκη. Το ποδόσφαιρο είναι η Νο 1 λαϊκή διασκέδαση, μάλιστα και η πιο φτηνή σε κόστος, και το γκολ δεν έχει καμιά αξία όταν η ποιότητα του θεάματος είναι για τα σκουπίδια.
Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι και άτιμο πράμα. Κάποιες φορές θριαμβεύει η αναξιοκρατία, δεν κερδίζει ο καλύτερος παρά τις 25 ευκαιρίες του να σκοράρει. Το αποτέλεσμα πιθανόν κρίνεται από μια μονάχα φάση του αντιπάλου. Ίσως από την τύχη, ίσως και από μια ανάποδη απόφαση του διαιτητή. Ο αστοιχείωτος, όμως, ο μόνιμος άσχετος στο προϊόν μπάλα, θα πει ότι σημασία έχει η νίκη. Όχι, κύριε. Χίλιες φορές όχι, όταν το ποδόσφαιρο απευθύνεται στον υγιή θεατή, όχι στον νοσηρό οπαδό.
Λίγες μόλις ώρες μετά το Ρεάλ – Άγιαξ 1- 4, στις 7 Μαρτίου, σα σήμερα το 2004, έγιναν εκλογές στην Ελλάδα. Και ως συνήθως οι ποδοσφαιρικού τύπου σοβαροί σχολιαστές, αλλά και ο απλός κοσμάκης είπαν τη πολυμεταχειρισμένη παπαριά. Ότι κέρδισε ο Κώστας Καραμανλής. Κανένας πολιτικός στην κάλπη δεν κερδίζει- ούτε χάνει. Στις εκλογές ψηφίζουν οι πολίτες, αυτοί κερδάνε, κι αυτοί χάνουν.
Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών του 2004 χαμένη βγήκε η Ελλάδα. Από τότε και για τα καλά η πατρίδα μας μπήκε στο λάκκο με τα φίδια. Να πα’ να γαμηθούν, λοιπόν, οι νίκες στις εκλογές που προηγήθηκαν κι ακολούθησαν. Όλες οι εκλογικές νίκες, όταν κάθε φορά ένας θριαμβεύει, και την ίδια στιγμή ένας παίρνει τον πούλο. Έτσι το βλέπουν οι… πολιτικοποιημένοι, το αποτέλεσμα δεν αφορά τους μαλάκες που ψηφίζουν, αλλά τους δυο αντιπάλους κομματάρχες.
Χαιρόσουν τον Άγιαξ στη ρεβάνς για το πολύ καλό ποδόσφαιρο, όχι επειδή έβαλε τέσσερα, ούτε επειδή νίκησε, προκρίθηκε αυτός, πήρε το στέμμα της βασίλισσας. Μπράβο στον Άγιαξ γιατί κρατούσε τη μπάλα παρά την πίεση του αντιπάλου, με πενταπλάσια την αντικειμενική και εμπορική αξία των ποδοσφαιριστών του. Ο Άγιαξ άλλαζε το τόπι, αναπτυσσόταν επιθετικά και έφτανε σε θέση βολής. Κι όλα αυτά καθόλου τυχαία. Οι παίκτες της ολλανδικής ομάδας αγωνίστηκαν έτσι όπως έχουν εκπαιδευτεί από πιτσιρίκια. Από τις ακαδημίες της. Και όποιος αποκτηθεί με μεταγραφή εντάσσεται στη ”σχολή” παιχνιδιού του ορθολογικού ποδοσφαίρου.
Ο Μητσοτάκης παραμονές των προηγούμενων εκλογών, του 2019, είπε τούτο και το άλλο. Η Γεννηματά στη νοηματική γλώσσα είπε τα δικά της. ότι ΘΑ κάνει αλλαγή, και δεν θα… επιτρέψει τούτο και το άλλο. Με σαλιαρίσματα και ο Τσίπρας λανσάρεται ως αριστερός, αλλά και κεντροαριστερός. Όπως ο ποδοσφαιριστής βεβαίως κάνει παιχνίδι κι ο πολιτικός, αλλά με το στόμα. Αυτό μαθαίνει από τότε που μπαίνει στην κομματική νεολαία, στο κόμμα. Τι μαθαίνει; Να πλασάρει ιδεολογία, να υπηρετεί ταμπέλα, να τσακώνεται με τον αντίπαλο, να ρουφιανεύει τον ανταγωνιστή στο κόμμα.
Το φτωχόπαιδο γαμπρός στην αριστοκρατική οικογένεια, διάβασε apodytiriakias.gr
