Στο όνομα αυτό κάνεις μια στάση. Έστω μονάχα ένα λεπτό. Ακινητοποιείσαι, εντελώς. Σβήνεις και την αναπνοή σου. Και προσεύχεσαι στο άπειρο. Στο άγνωστο.
Αυτή είναι η ελάχιστη απόπειρα μα πλησιάσεις την αγιοσύνη σου. Και σ’ αυτά τα δευτερόλεπτα της σιωπής και της αταραξίας ψυχής ένα όνομα έχεις στη σκέψη. Wolfang Amadeus Mozart. Ένας αλητάμπουρας. Όπως το λέω. Τσογλαναράς. Ε, αυτός είναι «ο αγαπημένος των θεών», όπως χαρακτηρίστηκε στον αιώνα του. Το μέγιστο, το απόλυτο παιδί θαύμα. Ποιος; Είπαμε. Δεν είπαμε; Ένας κωλοπαιδαράς. Να, όμως, που αυτόν επέλεξε ο Άγνωστος Δημιουργός να γράψει Μεγάλη Μουσική.
Τα χέρια του, πιτσιρίκι τεσσάρων χρονών, δεν έφθαναν στο πιάνο, λέμε, και αυτός έπαιζε και μάγευε. Και συνέθετε αριστουργήματα από έξι χρονών.
Γεννήθηκε Ιανουάριο του 1756 στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας και πέθανε το 1791, 35 χρονών, σα σήμερα 5 Δεκεμβρίου. Δεν χρειαζόταν να ζήσει περισσότερο, έτσι αποφάσισε ο παππούς.
Για τον μεγαλύτερο συνθέτη στην Ιστορία της μουσικής, αυτόν που παρέδωσε στην ανθρωπότητα περισσότερα από 600 έργα, έγιναν πολλά τη χρονιά του θανάτου του. Γεννιέται το έκτο του παιδί, που αυτό όπως κι ένα άλλο μόνο κατάφερε να ζήσει. Στις 6 Σεπτεμβρίου γίνεται η πρεμιέρα στην Πράγα της όπερας “Η μεγαλοψυχία του Τίτου” και στις 30 του ιδίου μήνα παρουσιάζεται στη Βιέννη ο “Μαγεμένος Αυλός”.
Ο μεγιστοτεράστιος Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ πεθαίνει και αφήνει ανολοκλήρωτο το Ρέκβιεμ, μια παραγγελιά από αριστοκράτη για τη νεκρώσιμη λειτουργία στην κηδεία της γυναίκας του. Έχουν γραφτεί απίθανα πράγματα για το ημιτελές Requiem και τα ερωτήματα που συνοδεύουν το κύκνειο άσμα του θεϊκού συνθέτη μένουν αναπάντητα.
Μένουμε στην όπερα ο Μαγεμένος Αυλός, την “πιο μασονική” του Ουράνιου δημιουργού, διότι αποτελεί την απόλυτη αφορμή να πλησιάσει κανείς τον Μότσαρτ έξω από το σύμπαν της μουσικής. Πράγματι, άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες είχε στενή σχέση με τάγμα προοδευτικού ελευθεροτεκτονισμού, που τότε ακολουθούσε το ριζοσπαστικό ορθολογισμό του Διαφωτισμού και τις αξίες της γαλλικής επανάστασης, κόντρα στο συντηρητισμό του παπαδαριού.
Θεωρείται, λοιπόν, έργο “στρατευμένο” και γεμάτο μασονικούς συμβολισμούς ο Μαγεμένος Αυλός, το λιμπρέτο του οποίου έγραψε ο ελευθεροτέκτονας Εμάνουελ Σικανέντερ. Για παράδειγμα, η βασίλισσα της Νύχτας, οι κυρίες των Τιμών, ο Μονόστατος αντιπροσωπεύουν το κατεστημένο της εξουσίας και του κλήρου. Θεωρείται. Έτσι λένε.
Ο καθένας ό,τι θέλει λέει. Πώς. όμως, να δεχθείς ότι έχει επιρροές από γήινα δρώμενα; ένας δημιουργός με επαφή με τα άστρα και δέχεται εμπνεύσεις από το υπερπέραν όταν γράφει μουσική θεϊκή και διαχρονική;
Στα προσωπικά του. Στα 21 του χρόνια ο Μότσαρτ καψουρεύτηκε την Αλοίσια Ουέμπερ, σοπράνο, κόρη φιλόμουσης οικογένειας που φιλοξενούν στο Μανχάιμ τον νεαρό συνθέτη. Συμφωνούν να πάνε όλοι στην Ιταλία, ο Βόλφγκανγκ θα συνθέτει και εκείνη θα τραγουδάει όπερες. Ο πατέρας του δεν την ήθελε για νύφη του, έτσι η σχέση με το κορίτσι δεν προχώρησε.
Μιλάμε για την θεότητα της μουσικής, τον Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Όταν άρχισε να συνθέτει από τα 6 του χρόνια τότε σταμάτησε να παριστάνει τον συνθέτη ο πατέρας του, αναπληρωτής διευθυντής ορχήστρας στην αυλή του αρχιεπισκόπου του Σάλτσμπουργκ. Ανέλαβε «μάνατζερ» του γιου του.
Μετά από χρόνια συναντά τυχαία την Αλοϊσια στο Μόναχο κι εκείνη κάνει πως δεν τον βλέπει. Φοβερά πράγματα. Ο Μότσαρτ παίρνει θέση στο πιάνο και με πολύ δυνατή φωνή αρχίζει να τραγουδάει: «Η κυρία που δεν με θέλει, ας φιλήσει τον κώλο μου!».
Το επεισόδιο το αναφέρει ο βιογράφος του Μότσαρτ, ο οποίος μετά το θάνατό του συνθέτη, παντρεύεται την Κωνστάντζε, την αδελφή της Αλοϊσια. Τι είχε συμβεί; Ο Μότσαρτ μόλις παντρεύτηκε η παλιά αγαπημένη του Αλοϊσια, ζητάει σε γάμο την 19χρονη αδελφή της, την Κωνστάντζε, και μ’ αυτήν έκανε τα 6 παιδιά, από τα οποία μόνον τα δύο έζησαν.
Το τελευταίο. Ο αυτοκρατορικός αρχιμουσικός Αντόνιο Σαλιέρι, ευσεβέστατος χριστιανός, δηλητηριάζει τον Μότσαρτ (κατά τον Πούσκιν) και καταριέται τον Θεό, διότι δεν χάρισε το ταλέντο στον ίδιον, αλλά στο κωλόπαιδο τον Μότσαρτ. Η φώτο από τη βραβευμένη ταινία Αμαντέους Μότσαρτ, του 1984, βασισμένη στο θεατρικό έργο του Αλεξάνδρου Πούσκιν Μότσαρτ και Σαλιέρι.
…………………………………………………
Μας τα ‘χουν ζαλίσει κανονικά με τις εκλογές του πασοκινάλ, διάβασε apodytiriakias.gr
.jpg)
