Eπειδή το ποδόσφαιρο δεν είναι Οικονομία (και… ΔΝΤ) και δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για το μέλλον, τουλάχιστον μέχρι τη λήξη του δεύτερου αγώνα της εθνικής μας, δεν πρέπει να μας πιάνει πανικός και να σκεφτόμαστε το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» (ως εθνικό ποδόσφαιρο).
Ωστόσο, το πρώτο δείγμα απέναντι στους καμικάζι Νοτιοκορεάτες ήταν πικρό για όλους μας και οδυνηρό για τον πεισματάρη Ρεχάγκελ, οι επιλογές του οποίου (και των συνεργατών του;) οδήγησαν σε χοντρά λάθη. Αυτές οι επιλογές γίνονταν αντιληπτές ακόμη και από υποψήφιους για καριέρα προπονητή.
Καθένας μας αναρωτιέται λοιπόν: τον Παπασταθόπουλο και τον Κυριάκο, γιατί τους πήρε μαζί του ο Γερμανός, από τη στιγμή που δεν τους εμπιστεύεται; Το «δίδυμο» Βύντρα – Αβραάμ έκανε εύκολο το έργο των επιθετικών προσπαθειών της Κορέας, οι οποίοι, εκτός των δύο γκολ, πλησίασαν σκορ που θα θύμιζε προπολεμικές εποχές…
Το ότι (ο Ρεχάγκελ) αντικατέστησε νωρίς τον «εποχής γκαζοζέν» Καραγκούνη και ακολούθως τον ντεφορμέ Χαριστέα και τον (αγωνιζόμενο σταθερά σε λανθασμένη θέση) Σαμαρά δεν σημαίνει πολλά πράγματα, αφού ήδη η ζημιά είχε προκύψει. Ο Γερμανός παραδέχθηκε με τις αλλαγές τα σοβαρά λάθη του. Πίστεψε, ίσως, στο ελληνικό πείσμα και… φιλότιμο. Όμως, αυτά τα στοιχεία αχρηστεύονται, όταν λείπουν δυνάμεις και ΤΑΧΥΤΗΤΑ. Η Κορέα διέθετε τούρμπο στις κινήσεις της και του λόγου μας χρειαζόμαστε «μανιβέλα», μήπως και «πάρουμε μπροστά». Εκτός, αν είδατε εσείς κάτι διαφορετικό.
Θα ήταν άδικο να σταθεί κάποιος στα λάθη του Βύντρα, όταν υπάρχει στην άκρη του σχεδιασμού ο προπονητής. Το ίδιο ισχύει για τον Αβραάμ Παπαδόπουλο ή τον άλλοτε σπουδαίο αμυντικό Γιώργο Σεϊταρίδη (ο οποίος πιστεύει πως με συνεχείς σέντρες θα δικαιώσει τη συμμετοχή του). Και η επιλογή ως αριστερού μέσου – αμυντικού του Τοροσίδη αποδείχθηκε «ρηχή», ενώ θα πρέπει να δοκιμάσει αρκετές δεκάδες φορές τον ρόλο του ηγέτη, για να διαπιστώσει αν τον αξίζει ο έμπειρος Κώστας Κατσουράνης.
Τζόρβας και Γκέκας προσπάθησαν περισσότερο όλων. Άραγε, θα διατηρηθούν στο σχήμα για το επόμενο ματς; Η Ν. Κορέα παρουσιάστηκε έτοιμη να τρέξει πολύ, να διακριθεί, να σχεδιάσει απλά και σβέλτα και δικαιώθηκε. Κυρίως, όμως, να μη φοβηθεί ποτέ τους Ευρωπαίους πρωταθλητές του 2004!
Και δικαιώθηκε εύκολα…
