Η ανακοίνωση της αποχώρησης του Δημήτρη Διαμαντίδη από την εθνική ομάδα εξακολουθεί να προκαλεί αίσθηση στους μπασκετικούς κύκλους, εδώ στην Κωνσταντινούπολη. Έχουν περάσει δύο μέρες από τον αποκλεισμό της Ελλάδας από την Ισπανία και κατ’ επέκταση το «αντίο» του υπαρχηγού και κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι δεν θα ξαναφορέσει τα γαλανόλευκα.
Πολύ κουβέντα γίνεται για το αν έπρεπε ή ακόμα και για το αν είχε δικαίωμα ν’ αποχωριστεί τα όπλα. Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι η εθνική ομάδα δεν (πρέπει) να επιβάλλεται σε κανέναν. Είναι θέμα διάθεσης. Είτε θέλει ο αθλητής και παίζει είτε δεν θέλει, οπότε δεν υπάρχει λόγος να κληθεί. Με το ζόρι δεν παίζει κανείς. Και στο κάτω κάτω της γραφής ένας παίκτης με τον χαρακτήρα και την προσφορά του Διαμαντίδη έχει κερδίσει με τον ιδρώτα του στο γήπεδο το δικαίωμα της αποχώρησης από την Εθνική. Ακόμα και στην ηλικία των 30 ετών. Δηλαδή πάνω στα ντουζένια του.
Δικαίως αναρωτιέται πολύς κόσμος αν η απόφασή του είναι οριστική και αμετάκλητη. Η απάντηση είναι «για την ώρα ναι». Ο Καστοριανός γκαρντ δεν λαμβάνει ποτέ αποφάσεις εν θερμώ και, φυσικά, δεν θα το έπραττε τώρα. Ο Διαμαντίδης καταστάλαξε στο «αντίο» πολύ πριν ξεκινήσει η προετοιμασία της Εθνικής. Και μάλιστα το είχε εκμυστηρευτεί στους στενούς του φίλους. Ένας εξ αυτών, για να καταρριφθεί δηλαδή και ο μύθος περί κόντρας τους, επειδή άλλαξε στρατόπεδο, ήταν ο Βασίλης Σπανούλης. Ο Μήτσος είπε στον «Kill Bill» ότι το Μουντομπάσκετ θα είναι η τελευταία του διοργάνωση με τη φανέλα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Αυτό, μάλιστα, το επιβεβαίωσε ο Σπανούλης, αμέσως μετά τον αποκλεισμό της Ελλάδας, όταν κλήθηκε να σχολιάσει την αποχώρηση του Διαμαντίδη.
Ο βασικός λόγος που προχώρησε σε αυτήν την κίνηση ήταν η κούραση σε σημείο εξόντωσης. Ο άλλοτε βιονικός Δημήτρης άρχισε να παρουσιάζει, ειδικά τους τελευταίους 18 μήνες, διάφορα προβλήματα τραυματισμών, αφού από το 2003 μέχρι και πριν το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας έπαιζε σερί σε Ηρακλή, Παναθηναϊκό και Εθνική. Το περασμένο καλοκαίρι έκανε αγώνα δρόμου, για να προλάβει το Πανευρωπαϊκό, μετά την επέμβασή του στους κοιλιακούς, αλλά δεν τα κατάφερε. Είχαν προηγηθεί κάποιοι μικροτραυματισμοί, ενώ και τη σεζόν που ολοκληρώθηκε δεν έλειψαν τα προβλήματα τραυματισμών (θλάση στους προσαγωγούς) και οι απουσίες του από αγώνες.
Συν τοις άλλοις, ο Διαμαντίδης είναι ένας άνθρωπος που σιχαίνεται τη δημοσιότητα και με την αποχώρησή του από την Εθνική «γλυτώνει» ένα τρίμηνο προβολής κι έκθεσης στα ΜΜΕ. Οι συνεντεύξεις του Διαμαντίδη είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια αποφεύγει να κάνει δηλώσεις ακόμα και στις κάμερες μετά τους αγώνες. Είναι χαρακτηριστικό πως στη διάρκεια της προετοιμασίας της Εθνικής, αλλά και του Μουντομπάσκετ ο Διαμαντίδης μίλησε δύο φορές. Μία στη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα με τη Ρωσία και την άλλη στην κάμερα της κρατικής τηλεόρασης, για ν’ ανακοινώσει (εμφανώς ταραγμένος και συγκινημένος) την αποχώρησή του από την εθνική ομάδα.
Πάντως, είναι σίγουρο πως θα του ασκηθούν πιέσεις για επιστροφή στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, όχι μόνο από τον ισχυρό άνδρα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, Γιώργο Βασιλακόπουλο, αλλά και από τον ίδιο τον Παναθηναϊκό. Όχι, όμως, τώρα που είναι φρέσκια η απόφαση και τα συναισθήματα είναι έντονα, αλλά μόλις καταλαγιάσει ο θόρυβος από τον αποκλεισμό και την αποχώρησή του. Ίσως και η πρώτη δουλειά του διαδόχου του Γιόνας Καζλάουσκας, ο οποίος θα έχει ανακοινωθεί μέχρι τον Φεβρουάριο, θα είναι η προσέγγιση του Διαμαντίδη για ν’ αλλάξει γνώμη και να συνεχίσει να υπηρετεί την Εθνική μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012. Οι πιθανότητες να μεταπειστεί ο Δημήτρης είναι πολύ λίγες, αλλά θ’ αυξηθούν, αν η αγωνιστική περίοδος 2010- 2011 κυλήσει χωρίς τραυματισμούς.
Ακόμα, όμως, κι αν παραμείνει ανένδοτος, του αξίζει το «ευχαριστώ» για την τεράστια προσφορά του στην επίσημη αγαπημένη και όχι φτηνή κριτική περί εγκατάλειψης των όπλων.
