Το plan-b σε περίπτωση πτώχευσης (υπήρχε κι άλλη λύση;)

Πέντε χρόνια μετά, οι Έλληνες πολιτικοί επιδεικνύουν παχυλή αμάθεια, επιπόλαιη προσέγγιση και θεσμική σύγχυση πέραν της πλήρους ανικανότητας στην κρατική διαχείριση (κυβερνητικό management), την ώρα που καλούνται να διαχειριστούν το πιο δύσκολο, με παγκόσμιους όρους, οικονομικό πρόβλημα.

Με εσωτερική υποτίμηση και ταχύτατες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (που δεν υλοποιούνται), επιχειρούν να διορθώσουν την ανταγωνιστικότητα της χώρας και να αποπληρώσουν χρέη σε ευρώ, ώστε να καταστεί δυνατή η παραμονή σε αυτό το νόμισμα.

Πέντε χρόνια μετά, συμφωνούμε κατ’ επανάληψη ετεροβαρώς σε ένα σπιράλ θανάτου, από το 2010 με όραμα το 2030 συμφωνούμε σε Μνημόνια -εντέλει ταμειολογιστικού χαρακτήρα- αποπληρωμής των δανειστών και όχι σε μια συμφωνία προοπτικής, που να δίνει απαντήσεις στο χρέος και στην ανάπτυξη. Βρισκόμαστε σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που αποτελεί έναν φορέα μιας αμείλικτης λογικής με στεγνά λογιστικά χρηματοοικονομικά.

Ήδη εν όψει του 3ου Μνημονίου, η έκθεση της Κομισιόν για νέα ύφεση μέχρι το 2016 τουλάχιστον, αλλά και του ΔΝΤ σε σχέση με την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, γεννούν το ερώτημα γιατί συμπράττουμε εμείς σε ένα swap αποπληρωμής δανείων έναντι εξαθλίωσης και τι ακριβώς χρηματοδοτούν οι εταίροι δανειστές, εφόσον με τις εν λόγω εκθέσεις καθίστανται συνυπεύθυνοι και υπόλογοι σε ενδεχόμενη μη μελλοντική αποπληρωμή τους.

Η συμφωνία είναι πολιτικά μη διαχειρίσιμη αφού απέχει από τη λαϊκή εντολή είτε των εκλογών, είτε του δημοψηφίσματος, δεν απαντά στο γιατί θα δουλέψει, αφού οι δύο προηγούμενες δεν απέδωσαν σε μια αγορά με 80 δις ληξιπρόθεσμα και 100 δις κόκκινα δάνεια και δείχνει ένα σκέτο παιχνίδι αριθμών -χρέος πάνω στο χρέος- που απλά επιχειρεί να διασφαλίσει ένα πολιτικό παιχνίδι επιβίωσης μιας κυβέρνησης, για ίσως έναν ακόμη διετή κύκλο.

Τα μακροοικονομικά χαρακτηριστικά της χώρας ήταν εξαρχής ελλειμματικά και η Ελλάδα είχε από την ένταξη της ένα και μόνο σενάριο, το να καταστεί η Φλόριντα της Ευρώπης, με ό,τι αυτό σημαίνει για επαγγέλματα και δραστηριότητες. Πόσο βίαια όμως μπορεί να γίνει αυτό, σε μια χώρα που το μεταπολιτευτικό μοντέλο του Έλληνα φτωχού ήταν να διορίσει το παιδί του στη ΔΕΗ και το όνειρο του μεγαλοεπιχειρηματία να πάρει μια καλή σύμβαση με τη ΔΕΗ.

Η μόνη λύση είναι- εδώ που φτάσαμε- είτε να διασφαλιστεί ένα Deal με τη γερμανική Ευρώπη -δηλαδή με τη Γερμανία-, ώστε να καταστεί η Ελλάδα γερμανική θυγατρική, διασφαλίζοντας επενδυτική απόβαση με γερμανικές προδιαγραφές ανάπτυξης και λειτουργίας, είτε η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος (από εμάς και όχι από τον κ. Σόιμπλε που ονειρεύεται ένα G euro με σκοπό τη διασφάλιση της αποπληρωμής του).

Στο 2ο σενάριο αυτό του εθνικού νομίσματος, για να έχει περιεχόμενο, από πλευράς μακροοικονομικών αποτελεσμάτων, θα έπρεπε να προϋποθέτει ταυτόχρονη αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή έστω υιοθέτηση ειδικής σχέσης μαζί της και σε μονομερές κούρεμα του χρέους.

Η αποχώρηση από την ΕΕ σκοπό έχει το να αποκτήσεις φορολογικά και δασμολογικά σύνορα, άρα να αποκτάς έσοδα ή και να διορθώνεις ισοζύγια εξωτερικών πληρωμών.

Η μονομερής διαγραφή χρέους θα σε απελευθερώσει στο μέλλον, αφού μετά από την πτώχευση δεν θα χρωστάς και θα μπορούσε να γίνει ως εξής.

Το ελληνικό χρέος σήμερα, από 300 δις το 2010 όλο σε ομόλογα τότε, έχει μετατραπεί λόγω των Μνημονίων και των εταίρων δανειστών (Rentzi: οι Ευρωπαίοι έσωσαν τις τράπεζές τους) σε χρέος που κατά 85% είναι διακρατικό (η Γερμανία υποχρέωσε τα κράτη μέλη σε διμερή δανειοδοτική αλληλεγγύη προς την Ελλάδα) και το 15% είναι σε ομόλογα.

Άρα η Ελλάδα θα μπορούσε να υποσχεθεί την απόλυτη αποπληρωμή του χρέους προς τα ομόλογα του 15% και να προσφύγει δικαστικά, αμφισβητώντας και δηλώνοντας αδυναμία πληρωμής του χρέους κατά το σκέλος του 85% με λόγους.

1. Συμψηφισμού με τις οφειλόμενες γερμανικές αποζημιώσεις.
2. Λόγους ισότητας με το κούρεμα PSI που θα έπρεπε να αφορά όλα τα τότε ομόλογα άρα όλο το τότε χρέος και όχι μόνο αυτούς που εθελοντικά συμμετείχαν ( άλλωστε και οι ίδιοι τότε είχαν υποσχεθεί OSI, που μετά το ξέχασαν.
3. Αδυναμία πληρωμής ένεκα του γεγονότος ότι η Ελλάδα μετείχε σε ένα στημένο παιχνίδι στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό καζίνο, εφόσον ενετάχθη στην ευρωζώνη το 2002 με χρέος τότε 103% του ΑΕΠ, εξήλθε των αγορών το 2010 με χρέος 115% του ΑΕΠ και 5 χρόνια μετά παρότι υπό τροϊκανή επιτήρηση, το χρέος εκτινάσσεται στο 185%, φλερτάρει με το 200% επομένως είναι σαφές ότι δεν μπορεί να μετέχει στο καζίνο, εφόσον ούτε ξέρει να παίζει, ούτε έχει χρήματα για να χάσει αλλά απλά οφείλει να δανείζεται για να συντηρεί την παραμονή της εκεί.

(Ο κ. Τρισέ είχε δηλώσει μπήκατε με την ευγενική αμέλεια των εταίρων και οι Γερμανοί δήλωναν ότι δανειζόμασταν με γερμανική πιστωτική κάρτα).

Ήδη γεννάται μεγάλο ερώτημα σε σχέση με την επιδιωκόμενη σήμερα νέα μπερδεμένη ιστορία διάσωσης (3ο Μνημόνιο), γιατί θέλουν να μας δανείσουν εκ νέου, εφόσον οι εκθέσεις τους (Κομισιόν και ΔΝΤ) δεν αποκλείουν το Grexit, και τους καθιστούν υπόλογους και συνυπεύθυνους για τη μη αποπληρωμή τους.